Halina Wiśniewska

Halina Maria Wiśniewska
Data i miejsce urodzenia22 września 1920
Milanówek
Data śmierci8 lutego 2011
Stopień instruktorskiharcmistrzyni
Data przyrzeczenia harcerskiegogrudzień 1932
Organizacja harcerskaZwiązek Harcerstwa Polskiego
Komendantka Hufca ZHP Warszawa Mokotów
Okres sprawowaniaod 1997
do 1999
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Halina Maria Wiśniewska (ur. 22 września 1920 w Milanówku, zm. 8 lutego 2011[1]) – polska architektka-urbanistka, instruktorka Związku Harcerstwa Polskiego, harcmistrzyni, wieloletnia instruktorka Wydziału Historii Seniorów Głównej Kwatery ZHP, współtwórczyni Muzeum Harcerstwa w Warszawie.

Harcerstwo

W 1931 roku wstąpiła do 10 WŻDH im. ks. J. Sułkowskiego. Przyrzeczenie Harcerskie złożyła w grudniu 1932.

W czasie wojny w latach 1939–1944 była drużynową 10 WDH-ek, komendantką Hufca Harcerek Mokotów oraz pełniła funkcję w sanitariacie Wojskowej Służby Kobiet AK. W 1944 roku otrzymała stopień harcmistrzyni.

W latach 1945–1949 była komendantką Hufca Harcerek Śródmieście i członkinią komendy Warszawskiej Chorągwi Harcerek ZHP. W 1949 roku przerwała działalność instruktorską.

Podjęła ją ponownie dopiero w 1971 roku. W latach 1972–1976 była komendantką kręgu instruktorskiego „Gromada Włóczęgów” 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej „Czarna Jedynka” przy VI LO im. Tadeusza Reytana[2]. W 1977 roku została usunięta z PZPR, do której należała od 1964 roku[2]. Później działała w komendzie i Radzie Hufca Mokotów, Radzie Chorągwi Stołecznej.

Wspólnie z trójką przyjaciół (Anną Zawadzką, Stefanem Mirowskim i Janem Rossmanem) współtworzyła tzw. Bandę Czworga, która dążyła do przeprowadzenia zmian w ZHP, ukoronowanych przywróceniem tradycyjnego Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego i nowym Statutem, przyjętym na XXVIII Walnym Zjeździe w grudniu 1990 roku.

W latach 1997–1999 pełniła funkcję komendantki Hufca ZHP Warszawa-Mokotów. Od 1990 działała w Komisji Historycznej Chorągwi Stołecznej ZHP, a w latach 1991–2011 była zastępczynią jej przewodniczącego. W latach 2000–2001 współtworzyła Muzeum Harcerstwa w Warszawie. Ceniona za wielką wrażliwość społeczną, idealizm i odwagę w podejmowaniu życiowych wezwań.

Wykształcenie i praca zawodowa

W 1938 roku zdała maturę w gimnazjum im. Anieli Wereckiej w Warszawie. Studiowała architekturę w Brukseli, a potem na tajnej Politechnice.

Jako architekt-urbanista pracowała zawodowo od roku 1945 do 1980, m.in. w Biurze Odbudowy Stolicy i w Komitecie, a następnie Instytucie Urbanistyki i Architektury. Była autorem wielu projektów i opracowań, specjalistką w dziedzinie programowania urbanistycznego, brała udział w wielu konkursach i konferencjach. Była członkiem honorowym Towarzystwa Urbanistów Polskich.

Książki

  • Halina Wiśniewska: Gawędy druhny Babci. Warszawa: Harcerskie Biuro Wydawnicze Horyzonty, 2001.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Druhna Babcia odeszła na wieczną wartę (pol.). Związek Harcerstwa Polskiego. [dostęp 2011-02-09].
  2. ↑ a b Harcerski słownik biograficzny, t. 4. Janusz Wojtycza (red.). Warszawa: Muzeum Harcerstwa, Muzeum Historii Polski, Wydawnictwo Marron, 2016, s. 243. ISBN 978-83-65248-15-2. [dostęp 2021-08-09].
  3. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 maja 2001 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2001 r. nr 23, poz. 405, pkt 4.)