Halley (stacja antarktyczna)

Halley Research Station
Ilustracja
Balony stratosferyczne przeładowywane na stacji Halley VI
Przynależność państwowa

 Wielka Brytania

Organizacja macierzysta

British Antarctic Survey

Data założenia

1956

Liczba personelu

zimą: 16
max: 70

Wysokość

37 m n.p.m.

UN/LOCODE

AQ-HLY

Położenie na mapie Antarktyki
Mapa konturowa Antarktyki, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Halley Research Station”
Ziemia75°34′16″S 25°28′26″W/-75,571111 -25,473889

Halley Research Stationbrytyjska całoroczna stacja polarna znajdująca się na Lodowcu Szelfowym Brunta na Morzu Weddella, u wybrzeża Ziemi Coatsów, zarządzana przez British Antarctic Survey. Współcześnie istniejąca stacja Halley VI ma modułową konstrukcję; jest to pierwsza na świecie stacja badawcza, mająca możliwość przemieszczania się po powierzchni lodowca.

Historia

Stacja Halley została założona w 1956 roku, w ramach Międzynarodowego Roku Geofizycznego. Pierwsze budynki, wznoszone klasycznymi metodami, zostały kolejno pokryte i zmiażdżone przez śnieg. W ciągu roku na Lodowcu Szelfowym Brunta gromadzi się warstwa ok. 1,2 m śniegu.

  • Halley I (1956–1968): początkowo powstał jeden drewniany budynek, który do 1961 został całkowicie pokryty przez śnieg; w pobliżu wzniesiono nowy budynek, używany przez następne lata.
  • Halley II (1967–1973): dach nowego budynku miał stalowe wzmocnienia.
  • Halley III (1973–1984): stację tworzyły budynki z prefabrykatów, umieszczone w stalowych tunelach.
  • Halley IV (1983–1992): dwupiętrowe budynki stacji zostały umieszczone w tunelach zbudowanych z paneli ze sklejki.

Halley V

Zorza polarna ponad stacją Halley V (zima 1998)

Stacja istniała w latach 1992–2012. Dla uniknięcia zagrożenia ze strony śniegu, cztery budynki stacji zostały umieszczone na platformach, które były podnoszone co roku. Główne budynki stacji były stacjonarne; ze względu na ruch lodowca (~700 m/rok) oddaliły się one od lądu stałego i zostały opuszczone, w związku z ryzykiem oderwania się tej części lodowca w formie góry lodowej. Garaż oraz letni budynek mieszkalny, umieszczone na płozach, zostały zabrane i w dalszym ciągu są używane.

Halley VI

Balon stratosferyczny wznoszący się obok modułów stacji Halley VI

Projekt ruchomej stacji Halley VI zwyciężył w międzynarodowym konkursie. Stacja była budowana w Kapsztadzie w Południowej Afryce, następnie została skompletowana na Antarktydzie w pobliżu zabudowań bazy Halley V, przemieszczona na docelowe miejsce i oficjalnie otwarta w lutym 2013 roku.

Halley VI składa się z ośmiu modułów, umieszczonych na hydraulicznych podnośnikach, zakończonych płozami. W niebieskich modułach umieszczone są pokoje mieszkalne, laboratoria, biura, generatory prądotwórcze i platforma obserwacyjna. Główny, czerwony moduł jest większy niż pozostałe, mieszczą się w nim m.in. jadalnia i pomieszczenia rekreacyjne.

Od grudnia 2015 do marca 2017 jednym z członków załogi stacji Halley VI był Polak, Michał Krzysztofowicz, odpowiedzialny za transfer danych pomiarowych ze stacji antarktycznej do Wielkiej Brytanii. Pobyt na stacji dokumentował na swoim blogu.

Działalność

W stacji Halley prowadzone są głównie badania atmosfery, dotyczące zmian zawartości ozonu w stratosferze (zob. ozonosfera) i innych zagadnień chemii atmosfery obszarów polarnych oraz zmian klimatu. Stacja znajduje się w obszarze występowania zjawiska południowej zorzy polarnej, co pozwala badać zjawiska zachodzące w jonosferze Ziemi. Prócz tego prowadzi się badania glacjologiczne i geologiczne.

Badania prowadzone w stacji Halley pozwoliły odkryć w 1985 istnienie dziury ozonowej.

Warunki

W słoneczne letnie dni w pobliżu stacji przeważnie panuje temperatura około −10 °C, rzadko przekracza 0 °C. Zimą typowo osiąga −20 °C, a zdarzają się temperatury blisko −55 °C. Często ze wschodu wieje silny wiatr, który powoduje zamiecie i ogranicza widzialność do kilku metrów. Podczas nocy polarnej (trwającej 105 dni) stacja jest odcięta od zewnętrznego świata – warunki nie pozwalają na loty samolotów, a morze jest zamarznięte.

W grudniu (w antarktycznym lecie) do stacji przybywa statek zaopatrzeniowy RRS Ernest Shackleton. Niekiedy nie jest on w stanie dotrzeć do niej i rozładunek następuje w odległości kilkudziesięciu kilometrów od bazy. Statek odpływa ostatecznie w lutym, zabierając personel niezimujący i ładunki.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Antarctica location map.svg
Autor: Alexrk2, Licencja: CC BY-SA 3.0
Location map Antarctica, Azimuthal equidistant projection
AuroraOverHalley5.jpg
Autor: User Mtpaley (mtp@mtpa.org.uk) on en.wikipedia, Licencja: CC BY 2.5
Aurora over Halley 5
NASA’s BARREL Mission Launches 20 Balloons.jpg
Autor: NASA Goddard Space Flight Center, Licencja: CC BY 2.0

A crane lowers two BARREL balloon payloads onto the platform at Halley Research Station in Antarctica.


Credit: NASA

---

In Antarctica in January, 2013 – the summer at the South Pole – scientists launched 20 balloons up into the air to study an enduring mystery of space weather: when the giant radiation belts surrounding Earth lose material, where do the extra particles actually go? The mission is called BARREL (Balloon Array for Radiation belt Relativistic Electron Losses) and it is led by physicist Robyn Millan of Dartmouth College in Hanover, NH. Millan provided photographs from the team’s time in Antarctica.

The team launched a balloon every day or two into the circumpolar winds that circulate around the pole. Each balloon floated for anywhere from 3 to 40 days, measuring X-rays produced by fast-moving electrons high up in the atmosphere. BARREL works hand in hand with another NASA mission called the Van Allen Probes, which travels through the Van Allen radiation belts surrounding Earth. The belts wax and wane over time in response to incoming energy and material from the sun, sometimes intensifying the radiation through which satellites must travel. Scientists wish to understand this process better, and even provide forecasts of this space weather, in order to protect our spacecraft.

As the Van Allen Probes were observing what was happening in the belts, BARREL tracked electrons that precipitated out of the belts and hurtled down Earth’s magnetic field lines toward the poles. By comparing data, scientists will be able to track how what’s happening in the belts correlates to the loss of particles – information that can help us understand this mysterious, dynamic region that can impact spacecraft.

Having launched balloons in early 2013, the team is back at home building the next set of payloads. They will launch 20 more balloons in 2014.
NASA’s BARREL Mission Halley Station.jpg
Autor: NASA Goddard Space Flight Center, Licencja: CC BY 2.0

Liftoff! A balloon begins to rise over the brand new Halley VI Research Station, which had its grand opening in February 2013.


Credit: NASA

---

In Antarctica in January, 2013 – the summer at the South Pole – scientists launched 20 balloons up into the air to study an enduring mystery of space weather: when the giant radiation belts surrounding Earth lose material, where do the extra particles actually go? The mission is called BARREL (Balloon Array for Radiation belt Relativistic Electron Losses) and it is led by physicist Robyn Millan of Dartmouth College in Hanover, NH. Millan provided photographs from the team’s time in Antarctica.

The team launched a balloon every day or two into the circumpolar winds that circulate around the pole. Each balloon floated for anywhere from 3 to 40 days, measuring X-rays produced by fast-moving electrons high up in the atmosphere. BARREL works hand in hand with another NASA mission called the Van Allen Probes, which travels through the Van Allen radiation belts surrounding Earth. The belts wax and wane over time in response to incoming energy and material from the sun, sometimes intensifying the radiation through which satellites must travel. Scientists wish to understand this process better, and even provide forecasts of this space weather, in order to protect our spacecraft.

As the Van Allen Probes were observing what was happening in the belts, BARREL tracked electrons that precipitated out of the belts and hurtled down Earth’s magnetic field lines toward the poles. By comparing data, scientists will be able to track how what’s happening in the belts correlates to the loss of particles – information that can help us understand this mysterious, dynamic region that can impact spacecraft.

Having launched balloons in early 2013, the team is back at home building the next set of payloads. They will launch 20 more balloons in 2014.