Halvor Egner Granerud

Halvor Egner Granerud

(c) Ailura, CC BY-SA 3.0 AT
Data i miejsce urodzenia	29 maja 1996 Oslo
Klub	Asker Skiklubb
Debiut w PŚ	5 grudnia 2015 w Lillehammer (dyskwalifikacja)
Pierwsze punkty w PŚ	30 grudnia 2016 w Oberstdorfie (28. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	29 listopada 2020 w Ruce (1. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	29 listopada 2020 w Ruce
Rekord życiowy	244,5 m na Letalnicy w Planicy (13 grudnia 2020)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia Mistrzostwa świata srebro Oberstdorf 2021 druż. miesz. Mistrzostwa świata w lotach złoto Planica 2020 drużynowo srebro Planica 2020 indywidualnie brąz Vikersund 2022 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów złoto Ałmaty 2015 drużynowo srebro Râșnov 2016 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata Kryształowa kula 2020/2021 Turniej Czterech Skoczni 3. miejsce 2021/2022 Willingen Six 1. miejsce 2021 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2021

Halvor Egner Granerud (ur. 29 maja 1996 w Oslo^[1]) – norweski skoczek narciarski, reprezentant klubu Asker Skiklubb. Srebrny medalista mistrzostw świata z 2021 w drużynie mieszanej. Indywidualny srebrny medalista mistrzostw świata w lotach z 2020, drużynowy złoty medalista z 2020 i brązowy z 2022. Zdobywca Pucharu Świata w sezonie 2020/2021. Zwycięzca Letniego Grand Prix 2021. Mistrz świata juniorów w drużynie z Ałmaty 2015 i srebrny medalista z Râșnowa 2016. Medalista mistrzostw kraju. Prawnuk pisarza Thorbjørna Egnera^[2].

Przebieg kariery

Lata 2013–2016

13 lipca 2013 zadebiutował w zawodach FIS Cup. W konkursie w Villach zajął 30. miejsce. 20 lutego 2014 w Seefeld po raz pierwszy wystartował w Pucharze Kontynentalnym. W debiucie zajął 34. miejsce, a następnego dnia był 52^[3].

13 września 2014 w Klingenthal zdobył punkty Letniego Pucharu Kontynentalnego, zajmując 16. miejsce. Pierwsze punkty w zimowej części cyklu wywalczył w grudniu 2014 w Renie, zajmując 13. i 23. pozycję. W trakcie sezonu 2014/2015 dwukrotnie odniósł zwycięstwo w cyklu: w lutym w Lahti oraz w marcu w Titisee-Neustadt. Podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2015 w Ałmaty zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie zajął 20. miejsce^[4].

We wrześniu 2015 zwyciężył w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Oslo. 5 grudnia 2015 w Lillehammer zadebiutował w konkursie Pucharu Świata. Został w nim zdyskwalifikowany za nieprzepisowy kombinezon. W kolejnych tygodniach trzykrotnie stanął na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego i został powołany na konkursy Turnieju Czterech Skoczni, w których jednak zajmował miejsca poza trzydziestką. 24 lutego 2016 zdobył srebrny medal w drużynie męskiej na mistrzostwach świata juniorów. Indywidualnie zajął 17., a w drużynie mieszanej 4. pozycję. W marcu 2016 dwukrotnie zajął 3. miejsce w Pucharze Kontynentalnym w Vikersund^[5].

Lata 2016–2020

W sierpniu 2016 dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce Letniego Grand Prix, w najlepszym występie zajmując 7. miejsce w Einsiedeln. 30 grudnia 2016 w Oberstdorfie zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Świata, zajmując 28. miejsce. W dalszej części sezonu punkty cyklu zdobywał w lutym i marcu, a najwyżej sklasyfikowany był na 16. pozycji, 16 lutego 2017 w Pjongczangu. Oprócz tego dwukrotnie zwyciężył w Pucharze Kontynentalnym^[6].

W Letnim Grand Prix 2017 najwyżej klasyfikowany był, dwukrotnie, na 5. miejscu. W zimowej części sezonu 2017/2018 regularnie startował w Pucharze Świata, najczęściej zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. W najlepszym występie – 16 grudnia 2017 w Engelbergu – zajął 5. pozycję, w styczniu 2018 był zaś 9. w Zakopanem. W lutym 2020 był również 3. i 1. w konkursach Pucharu Kontynentalnego w Iron Mountain^[7]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata 2017/2018 zakończył na 20. miejscu z 280 punktami^[8].

W lipcu 2018 zajął 3. miejsce w konkursie Letniego Grand Prix w Wiśle. W Pucharze Świata 2018/2019 najlepsze wyniki osiągał w środkowej części sezonu. Ośmiokrotnie kończył konkursy indywidualne w pierwszej dziesiątce, a najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji, w zawodach w Sapporo 27 stycznia 2019^[9]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 15. lokacie z 422 punktami^[8]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019, gdzie zajął 33. miejsce indywidualnie na skoczni dużej oraz 5. w drużynie męskiej^[9].

W Letnim Grand Prix 2019 zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. W zimowej części sezonu 2019/2020 punkty Pucharu Świata zdobył tylko raz, w lutym 2020 zajmując 23. pozycję w Râșnovie. Startował głównie w Pucharze Kontynentalnym, w którym najwyżej klasyfikowany był na 9. miejscu^[10].

Sezon 2020/2021

Sezon zimowy 2020/2021 rozpoczął od 4. miejsca w zawodach Pucharu Świata w Wiśle. Wynik ten powtórzył w pierwszym konkursie w Ruce, a 29 listopada 2020 w drugich zawodach w Ruce odniósł zwycięstwo, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium zawodów indywidualnych Pucharu Świata. Zwyciężył również w dwóch kolejnych konkursach tego cyklu, rozgrywanych w Niżnym Tagile^[11]. Po pierwszym z nich objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej^[12]. Wystartował następnie na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zdobył na nich srebrny medal ze zwycięzcą, Karlem Geigerem, przegrywając o 0,5 punktu. W zawodach drużynowych, w których wystąpił wraz z Danielem-André Tande, Johannem André Forfangiem i Robertem Johanssonem, zdobył natomiast złoto^[11].

W ramach 69. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, a w pozostałych konkursach był 4., 15. i 12. W kolejnych styczniowych zawodach Pucharu Świata zajął między innymi 2. i 1. pozycję w Titisee-Neustadt, a w Willingen dwukrotnie zwyciężył. W lutym 2021 był pierwszy w obu konkursach w Klingenthal oraz drugim w Zakopanem^[11]. W zawodach w Râșnovie odniósłby zwycięstwo, ale został zdyskwalifikowany w drugiej serii za nieregulaminowy kombinezon^[13].

Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 indywidualnie zajął 4. pozycję na skoczni normalnej, a w drużynie mieszanej, wraz z Silje Opseth, Robertem Johanssonem i Maren Lundby, zdobył srebrny medal^[11]. Przed zawodami na dużej skoczni u Graneruda zdiagnozowano COVID-19. W efekcie nie wziął udziału w dalszej części mistrzostw^[14]. Do startów powrócił w kończących sezon Pucharu Świata zawodach w Planicy. W trzech konkursach indywidualnych najwyżej sklasyfikowany był na 16. lokacie^[11]. W klasyfikacji generalnej sezonu 2020/2021 Pucharu Świata zdobył ostatecznie 1572 punkty i odniósł zwycięstwo z 382 punktami przewagi nad drugim Markusem Eisenbichlerem^[8].

Sezon 2021/2022

W ramach Letniego Grand Prix 2021 Granerud zwyciężył w Szczuczyńsku (dwukrotnie) oraz w Czajkowskim, a w Klingenthal zajął drugie miejsce^[15]. Pozwoliło mu to zwyciężyć w całym cyklu^[16].

Sezon 2021/2022 Pucharu Świata rozpoczął od 3. i 1. miejsca w Niżnym Tagile. W kolejnych konkursach, rozgrywanych w Ruce i Wiśle, nie zdobył punktów. Na podium powrócił w Klingenthal, gdzie zajął 2. pozycję. Kolejne konkursy cyklu kończył najczęściej w pierwszej dziesiątce. Na 70. Turnieju Czterech Skoczni był 2. w Oberstdorfie, a w Bischofshofen zajął 3. i 2. miejsce^[15]. Turniej ukończył na 3. pozycji w klasyfikacji generalnej^[8]. W styczniowych konkursach Pucharu Świata stanął na podium jeszcze w kolejnych zawodach w Bischofshofen, a także w Willingen, w obu przypadkach zajmując 2. miejsce. Wystartował na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022. Indywidualnie na skoczni normalnej zajął 30. lokatę po dyskwalifikacji w drugiej serii, a na skoczni dużej był 8., zaś w drużynie męskiej zajął 4. pozycję^[15].

W lutym 2022 w zawodach Pucharu Świata w Lahti zajął 2. miejsce oraz zwyciężył. W marcowych zawodach cyklu najwyżej sklasyfikowany był na 4. pozycji. Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022 wystąpił w konkursie drużynowym, w którym wraz z Johannem André Forfangiem, Danielem-André Tande i Mariusem Lindvikiem zdobył brązowy medal^[15]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 4. pozycji w klasyfikacji generalnej z 1227 punktami^[8].

Mistrzostwa Norwegii

Zdobywał medale mistrzostw Norwegii. Indywidualnie był drugi zimą 2019^[17], dwukrotnie latem 2020^[18][19] oraz latem 2021 na skoczni normalnej^[20], a także trzeci latem 2016^[21] i 2017^[22]. W drużynie męskiej, reprezentując okręg Akershus, zdobył złoto zimą 2015^[23] oraz latem 2016^[24] i 2020^[25], srebro zimą^[26] i latem 2019^[27] oraz latem 2021^[28], a także brąz w 2014^[29]. W drużynie mieszanej zajął 3. miejsce latem 2020^[25] i 2021^[28].

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

2022 Pekin/Zhangjiakou

–

30. miejsce (K-95), 8. miejsce (K-125)

Drużynowo

2022 Pekin/Zhangjiakou

–

4. miejsce[a]

Starty H. E. Graneruda na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
30.	6 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	indywid.	97,5 m	DSQ	127,4 pkt	147,6 pkt	Ryōyū Kobayashi
8.	12 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	indywid.	135,0 m	135,5 m	271,4 pkt	24,7 pkt	Marius Lindvik
4.	14 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	druż.[a]	138,0 m	118,5 m	922,1 pkt (236,8 pkt)	20,6 pkt	Austria

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

2019 Seefeld/Innsbruck	–	33. miejsce (K-120)
2021 Oberstdorf	–	4. miejsce (K-95)

Drużynowo

2019 Seefeld/Innsbruck	–	5. miejsce (K-120)[b]
2021 Oberstdorf	–	srebrny medal (drużyna mieszana/K-95)[c]

Starty H. E. Graneruda na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
33.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	116,5 m	–	103,0 pkt	176,4 pkt	Markus Eisenbichler
5.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[b]	117,5 m	121,5 m	900,2 pkt (223,4 pkt)	87,3 pkt	Niemcy
4.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	99,0 m	103,0 m	259,7 pkt	9,1 pkt	Piotr Żyła
2.	28 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż. mix.[c]	94,0 m	102,0 m	995,6 pkt (251,2 pkt)	5,2 pkt	Niemcy

Mistrzostwa świata w lotach

Indywidualnie

2020 Planica

–

srebrny medal

Drużynowo

2020 Planica	–	złoty medal[d]
2022 Vikersund	–	brązowy medal[e]

Starty H.E. Graneruda na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	221,0 m	229,5 m	239,0 m	243,0 m	876,7 pkt	0,5 pkt	Karl Geiger
1.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[d]	235,0 m		234,5 m		1727,7 pkt (488,4 pkt)	–
3.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[e]	219,0 m		222,0 m		1559,6 pkt (399,5 pkt)	151,9 pkt	Słowenia

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

2015 Ałmaty	–	20. miejsce
2016 Râșnov	–	17. miejsce

Drużynowo

2015 Ałmaty	–	złoty medal[f]
2016 Râșnov	–	srebrny medal[g], 4. miejsce (drużyna mieszana)[h]

Starty H.E. Graneruda na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
20.	5 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	indywid.	96,5 m	96,0 m	240,3 pkt	29,6 pkt	Johann André Forfang
1.	7 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	druż.[f]	97,5 m	100,0 m	893,3 pkt (213,2 pkt)	–
17.	23 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	indywid.	90,5 m	87,5 m	217,2 pkt	31,8 pkt	David Siegel
4.	24 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	druż. mix.[h]	86,5 m	99,5 m	828,2 pkt (224,9 pkt)	54,6 pkt	Słowenia
2.	24 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	druż.[g]	99,5 m	92,0 m	838,4 pkt (237,8 pkt)	28,3 pkt	Niemcy

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	29 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	137,0 m	142,0 m	282,0 pkt	–
2.	5 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,5 m	132,0 m	270,0 pkt	–
3.	6 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	135,5 m	124,5 m	241,5 pkt	–
4.	19 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	133,5 m	138,0 m	311,4 pkt	–
5.	20 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	141,5 m	135,5 m	305,4 pkt	–
6.	10 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	140,0 m	138,0 m	299,4 pkt	–
7.	30 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	147,5 m	145,5 m	285,5 pkt	–
8.	31 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	149,0 m	–	154,3 pkt	–
9.	6 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,5 m	141,5 m	284,2 pkt	–
10.	7 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,0 m	140,5 m	288,5 pkt	–
11.	14 lutego	2021	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	132,0 m	133,0 m	298,1 pkt	–
12.	21 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	134,5 m	122,0 m	235,3 pkt	–
13.	27 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,0 m	128,5 m	278,0 pkt	*ex aequo z R. Kobayashi
14.	27 listopada	2022	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	139,0 m	145,0 m	304,5 pkt	*ex aequo z S. Kraftem

Miejsca na podium

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	29 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	137,0 m	142,0 m	282,0 pkt	1.	–
2.	5 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,5 m	132,0 m	270,0 pkt	1.	–
3.	6 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	135,5 m	124,5 m	241,5 pkt	1.	–
4.	19 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	133,5 m	138,0 m	311,4 pkt	1.	–
5.	20 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	141,5 m	135,5 m	305,4 pkt	1.	–
6.	1 stycznia	2021	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	137,0 m	136,0 m	274,9 pkt	2.	7,2 pkt	Dawid Kubacki
7.	9 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	137,5 m	138,5 m	277,6 pkt	2.	4,0 pkt	Kamil Stoch
8.	10 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	140,0 m	138,0 m	299,4 pkt	1.	–
9.	30 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	147,5 m	145,5 m	285,5 pkt	1.	–
10.	31 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	149,0 m	–	154,3 pkt	1.	–
11.	6 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,5 m	141,5 m	284,2 pkt	1.	–
12.	7 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,0 m	140,5 m	288,5 pkt	1.	–
13.	14 lutego	2021	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	132,0 m	133,0 m	298,1 pkt	1.	–
14.	20 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	133,0 m	125,0 m	239,7 pkt	3.	12,7 pkt	Karl Geiger
15.	21 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	134,5 m	122,0 m	235,3 pkt	1.	–
16.	11 grudnia	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,0 m	137,5 m	262,0 pkt	2.	5,0 pkt	Stefan Kraft
17.	29 grudnia	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,0 m	133,0 m	299,2 pkt	2.	2,8 pkt	Ryōyū Kobayashi
18.	5 stycznia	2022	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	135,5 m	135,5 m	282,4 pkt	3.	8,9 pkt	Ryōyū Kobayashi
19.	6 stycznia	2022	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	136,5 m	136,0 m	282,4 pkt	2.	4,4 pkt	Daniel Huber
20.	8 stycznia	2022	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	133,5 m	136,0 m	287,7 pkt	2.	4,0 pkt	Marius Lindvik
21.	29 stycznia	2022	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	143,0 m	–	111,6 pkt	2.	4,0 pkt	Ryōyū Kobayashi
22.	25 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,5 m	125,5 m	268,2 pkt	2.	14,9 pkt	Stefan Kraft
23.	27 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,0 m	128,5 m	278,0 pkt	1.
24.	5 listopada	2022	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	130,0 m	133,5 m	266,6 pkt	2.	5,6 pkt	Dawid Kubacki
25.	27 listopada	2022	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	139,0 m	145,0 m	304,5 pkt	1.

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

stan na 11 grudnia 2022

Sezon 2015/2016
																													punkty
-	dq	-	-	-	-	-	46	36	-	-	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2016/2017
																										punkty
36	32	q	-	-	-	-	28	47	34	37	50	47	-	-	-	-	45	26	23	16	q	22	21	q	-	50
Sezon 2017/2018
																						punkty
24	22	33	18	37	5	19	23	16	21	32	25	9	17	19	-	12	12	14	11	28	20	280
Sezon 2018/2019
																												punkty
q	24	27	9	37	16	21	q	9	dq	7	25	13	5	7	4	8	15	33	5	14	14	q	47	32	28	36	28	422
Sezon 2019/2020
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	31	23	-	-	q	q	8
Sezon 2020/2021
																									punkty
4	4	1	1	1	1	1	4	2	15	12	2	1	23	4	1	1	1	1	7	1	29	37	18	16	1572
Sezon 2021/2022
																												punkty
3	1	q	q	48	2	5	7	6	2	8	3	2	2	25	4	7	2	5	2	1	4	24	9	35	33	9	12	1227
Sezon 2022/2023
																																punkty
2	4	30	1	5	5																											321
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

stan po zakończeniu sezonu 2021/2022

Sezon 2018/2019
			-	-	9	4	-	-	-
Sezon 2020/2021
					4	3	1	1	5
Sezon 2021/2022
			6	3	5	2	4	3	2
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Raw Air

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Willingen Five

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Planica 7

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	96,0 m	94,0 m	258,6 pkt
2.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	93,5 m	87,5 m	221,4 pkt
3.	11 września	2021	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	133,0 m	137,5 m	253,9 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	22 lipca	2018	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	125,5 m	129,0 m	267,0 pkt	3.	13,6 pkt	Kamil Stoch
2.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	96,0 m	94,0 m	258,6 pkt	1.	–
3.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	93,5 m	87,5 m	221,4 pkt	1.	–
4.	11 września	2021	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	133,0 m	137,5 m	253,9 pkt	1.	–
5.	2 października	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	129,0 m	140,0 m	259,7 pkt	2.	24,1 pkt	Ryōyū Kobayashi

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

stan po zakończeniu LGP 2022

2015
											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	46	0
2016
										punkty
dq	-	18	7	10	12	-	-	-	-	97
2017
									punkty
-	5	19	18	24	16	5	-	-	137
2018
									punkty
3	-	-	7	-	-	-	-	-	96
2019
								punkty
11	-	13	14	-	-	15	12	100
2021
								punkty
-	-	-	1	1	1	-	2	380
2022
						punkty
-	-	-	-	-	8	32
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

stan po zakończeniu LGP 2022

2018
								3	-
2019
							-	-	3
2021
									1
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	14 lutego	2015	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	123,5 m	125,0 m	267,4 pkt
2.	1 marca	2015	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	125,5 m	121,0 m	221,0 pkt
3.	27 grudnia	2016	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	128,0 m	142,5 m	302,5 pkt
4.	26 lutego	2017	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	134,0 m	131,5 m	243,4 pkt
5.	11 lutego	2018	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	126,5 m	143,0 m	263,8 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	14 lutego	2015	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	123,5 m	125,0 m	267,4 pkt	1.	–
2.	1 marca	2015	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	125,5 m	121,0 m	221,0 pkt	1.	–
3.	11 grudnia	2015	Rena	Renabakkene	K-99	HS-111	106,0 m	102,5 m	268,3 pkt	2.	9,4 pkt	Andrzej Stękała
4.	12 grudnia	2015	Rena	Renabakkene	K-99	HS-111	105,0 m	108,0 m	258,7 pkt	2.	11,0 pkt	Tilen Bartol
5.	19 grudnia	2015	Rovaniemi	Ounasvaara	K-90	HS-100	96,0 m	97,0 m	253,1 pkt	3.	13,1 pkt	Karl Geiger
6.	4 marca	2016	Vikersund	Vikersundbakken	K-105	HS-117	107,0 m	113,5 m	261,9 pkt	3.	1,3 pkt	Rok Justin
7.	5 marca	2016	Vikersund	Vikersundbakken	K-105	HS-117	115,5 m	114,5 m	263,4 pkt	3.	12,0 pkt	David Siegel
8.	27 grudnia	2016	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	128,0 m	142,5 m	302,5 pkt	1.	–
9.	26 lutego	2017	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	134,0 m	131,5 m	243,4 pkt	1.	–
10.	10 lutego	2018	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	134,0 m	125,0 m	268,7 pkt	3.	22,8 pkt	Marius Lindvik
11.	11 lutego	2018	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	126,5 m	143,0 m	263,8 pkt	1.	–

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu sezonu 2021/2022

Sezon 2013/2014
																								punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	34	52	-	-	-	-	-	0
Sezon 2014/2015
																										punkty
13	23	17	-	-	13	15	-	-	-	27	24	-	-	-	1	4	23	8	12	31	1	-	-	-	-	401
Sezon 2015/2016
																											punkty
2	2	6	3	4	-	-	-	-	16	23	38	7	11	-	-	12	28	-	-	-	-	-	3	3	-	-	538
Sezon 2016/2017
																														punkty
8	12	10	27	17	1	4	-	-	-	-	-	-	-	36	35	-	-	-	-	-	-	21	1	12	4	-	-	-	-	430
Sezon 2017/2018
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	3	1	33	5	5	4	-	-	-	-	-	300
Sezon 2019/2020
																					punkty
16	40	10	9	27	12	-	-	38	21	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	106
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30   dq  – dyskwalifikacja  -  - zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	19 września	2015	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	101,5 m	99,5 m	250,8 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	19 września	2015	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	101,5 m	99,5 m	250,8 pkt	1.	–
2.	10 września	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	129,5 m	126,0 m	270,7 pkt	2.	7,0 pkt	Joacim Ødegård Bjøreng
3.	11 września	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	131,0 m	139,0 m	236,3 pkt	3.	22,9 pkt	Markus Eisenbichler

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu LPK 2022

2014
														punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	16	30	28	25	25	18	44
2015
														punkty
-	-	35	39	-	-	-	-	6	19	1	8	56	56	184
2016
														punkty
-	-	-	-	-	-	2	3	11	20	9	6	8	16	291
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30   dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

FIS Cup

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

stan po zakończeniu sezonu 2021/2022

Sezon 2013/2014
																								punkty
30	26	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	29	14	-	-	-	-	-	-	26
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30   dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
• GRANERUD Halvor Egner 1996.05.29 NOR. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2022-04-25].