Hannibal Magonida
| ||
| król Kartaginy | ||
| Okres | od ~440 p.n.e.? do 406 p.n.e. | |
|---|---|---|
| Poprzednik | Hannon? | |
| Następca | Himilkon Magonida? | |
| Dane biograficzne | ||
| Dynastia | Magonidzi | |
| Data urodzenia | V wiek p.n.e. | |
| Data i miejsce śmierci | 406 p.n.e. Akragas | |
| Przyczyna śmierci | choroba | |
| Ojciec | Giskon | |
Hannibal Magonida (lub Hannibal I) – kartagiński król[1] z V wieku p.n.e., z dynastii Magonidów.
Panowanie
Hannibal Magonida (nie mylić z późniejszym i bardziej znanym wodzem Hannibalem Barkasem) był wnukiem Hamilkara poległego w bitwie pod Himerą, zaś synem Giskona, który zmarł na wygnaniu w Selinuncie[1]. Według relacji Diodora Sycylijskiego, Hannibal był wrogo nastawiony do sycylijskich Greków i szukał zemsty za nieszczęścia dziadka i ojca[1].
W roku 410 p.n.e. Kartagińczycy wsparli sojuszniczą Segestę w walce z Selinuntem. W następnym roku Hannibal Magonida osobiście przeprawił się z armią na Sycylię i pomaszerował z portowego Motye na Selinunt. Po dziewięciu dniach oblężenia Punijczycy zdobyli i splądrowali miasto[2]. Po tym sukcesie Magonida skierował się przeciwko miastu Himera, zapewne chcąc pomścić klęskę swojego dziada Hamilkara, przyjmując do swej armii miejscowych Sykanów i Sykulów. Pomimo syrakuzańskiego wsparcia, Himera również została zdobyta i zniszczona[3]. Po tych sukcesach Hannibal zakończył kampanię wojenną i powrócił do stolicy z bogatymi łupami; jego celem nie był więc podbój całej Sycylii, lecz umocnienie punickiej epikratii, czyli strefy składającej się z fenickich miast na wyspie oraz ziem sprzymierzonych Elymów i Sykanów[3].
Niedługo później Syrakuzanie pod wodzą Hermokratesa zaatakowali punicką część wyspy, co spotkało się ze zdecydowaną odpowiedzią Kartaginy. Hannibal, wówczas już w starszym wieku, ponownie wyruszył zbrojnie na Sycylię wraz z krewnym Himilkonem synem Hannona, również z rodu Magonidów[4]. Kartagińczycy zaproponowali sojusz miastu Akragas, które jednak opowiedziało się po stronie Syrakuz – wówczas Kartagińczycy oblegli to miasto. Król zmarł podczas oblężenia z powodu choroby[5]. Dowództwo nad punicką armią przejął Himilkon, który kontynuował walki z Syrakuzami.
Przypisy
- ↑ a b c Kęciek 2007 ↓, s. 74.
- ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 75.
- ↑ a b Kęciek 2007 ↓, s. 76.
- ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 77.
- ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 78.
Bibliografia
- Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, wyd. drugie, Warszawa: Attyka, 2007, s. 74–78.
Media użyte na tej stronie
Autor:
Codas2
rowanwindwhistler, Licencja: CC BY-SA 4.0Batalla de Hímera (409 a. de C.):
1.-El ejécito cartaginés se encamina hacia Hímera tras haber saqueado Selinunte
2.-La armada cartaginera permanece anclada en Motia.
3.-Cinco mil hoplitas a las órdenes de Diocles alcanzan Hímera tras haber sido rechazados anteriormente por los cartagineses.
4.-El ejército cartaginés no logra tomar Hímera por asalto, pero vence al enemigo en campo abierto.
5.-Siracusa despacha veinticinco trirremes a Hímera.
6.-Los navíos siracusanos evacúan a la mitad de la mitad de la población de Hímera y la trasladan a Mesina (Messana) tras la derrota griega a las puertas de la ciudad.
7.-Hímera cae en poder cartaginés tras la evacuación parcial de la ciudad por parte griega. Las ciudades están marcadas de la siguiente manera: en fondo blanco, las de los nativos sicilianos; en fondo rojo, las fenicias; en morado, las dóricas; en ocre, las jonias.