Hans Heinz Stuckenschmidt

Hans Heinz Stuckenschmidt
Data i miejsce urodzenia1 listopada 1901
Strasburg
Pochodzenieniemieckie
Data i miejsce śmierci15 sierpnia 1988
Berlin
Gatunkimuzyka poważna
Zawódpisarz, krytyk muzyczny, pedagog

Hans Heinz Stuckenschmidt (ur. 1 listopada 1901 w Strasburgu, zm. 15 sierpnia 1988 w Berlinie[1][2][3]) – niemiecki pisarz, krytyk muzyczny i pedagog.

Życiorys

Uczył się prywatnie gry na fortepianie i skrzypcach oraz kompozycji[1][2], był autodydaktą w zakresie teorii i historii muzyki[1]. W latach 1931–1933 był uczestnikiem kursów analizy muzycznej, prowadzonych przez Arnolda Schönberga[1]. Działał jako krytyk muzyczny i organizator życia muzycznego w Bremie, Hamburgu, Wiedniu, Paryżu i Berlinie, propagując awangardę muzyczną[1]. W latach 1923–1924 wspólnie z Josefem Ruferem organizował cykl koncertów nowej muzyki w Hamburgu, w latach 1927–1928 kierował organizacją koncertów w ramach działalności lewicowej Novembergruppe[1]. Pisywał krytyki muzyczne m.in. do periodyków Melos, Die Musik i Modern Musik[1]. W latach 1928–1929 był kierownikiem działu krytyki muzycznej w czasopiśmie Bohemia w Pradze, następnie w latach 1929–1934 pisywał na łamach Berliner Zeitung am Mittag[1][2]. W 1934 roku objęty zakazem działalności publicystycznej w III Rzeszy, wyjechał do Pragi[1][2]. Pisał na łamach Prager Tageblatt i Neuer Tag[1]. W 1942 roku wcielony do Wehrmachtu, dostał się do niewoli amerykańskiej[1].

Od 1946 roku ponownie przebywał w Berlinie, gdzie objął kierownictwo nowo utworzonego studia muzyki współczesnej zachodnioberlińskiej rozgłośni RIAS[1][2][3]. Pisał krytyki muzyczne do Neue Zeitung (1947)[1] i wspólnie z Josefem Ruferem redagował czasopismo Stimmen (1947–1949)[1][2]. Od 1948 do 1967 roku wykładał historię muzyki na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie, od 1953 roku na stanowisku profesora[1][2][3]. Pisał jako krytyk muzyczny do Neue Zürcher Zeitung (1946–1956) i Frankfurter Allgemeine Zeitung (1956–1988)[1]. Był członkiem berlińskiej Akademie für Künste (1974) i Deutsche Akademie für Sprache und Dichtung w Darmstadcie (1977)[1].

Wybrane prace

(na podstawie materiałów źródłowych[2][3])

  • Arnold Schönberg (Zurych i Fryburg Bryzgowijski 1951, 2. wydanie 1957)
  • Neue Musik zwischen den beiden Kriegen (Berlin i Frankfurt nad Menem 1951)
  • Glanz und Elend der Musikkritik (Berlin 1957)
  • Strawinsky und sein Jahrhundert (Berlin 1957)
  • Schöpfer der neuen Musik (Frankfurt nad Menem 1958)
  • Grenzen des musikalischen Hörens (Berlin 1960)
  • Boris Blacher (Berlin 1963)
  • Oper in dieser Zeit (Velber 1964)
  • Johann Nepomuk David (Wiesbaden 1965)
  • Maurice Ravel: Variationen über Person und Werk (Frankfurt nad Menem 1966)
  • Ferruccio Busoni. Zeittafel eines Europaers (Zurych 1967)
  • Twentieth Century Music (Londyn 1968, wyd. niemieckie pt. Musik des 20. Jahrhunderts Monachium 1969)
  • Twentieth Century Composers (Londyn 1970, wyd. niemieckie pt. Die großen Komponisten unseres Jahrhunderts Monachium 1971)
  • Schönberg: Leben, Umwelt, Werk (Zurych 1974)
  • Die Musik eines halben Jahrhunderts: 1925–1975 (Monachium 1976)
  • Schöfer klassischer Musik: Bildnisse und Revisionen (Berlin 1983)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 184–185. ISBN 978-83-224-0866-7.
  2. ↑ a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3519. ISBN 0-02-865571-0.
  3. ↑ a b c d Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 846. ISBN 978-83-01-13410-5.
Międzynarodowe Letnie Kursy Nowej Muzyki w Darmstadcie
wykładowcy
uczestnicy