Hans Hotter

Hans Hotter
Ilustracja
Hans Hotter, 1940
Data i miejsce urodzenia

19 stycznia 1909
Offenbach am Main

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 2003
Monachium

Typ głosu

bas-baryton

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

śpiewak

Odznaczenia
Order Bawarski Maksymiliana za Naukę i Sztukę Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)

Hans Hotter (ur. 19 stycznia 1909 w Offenbach am Main[1][2][3][4], zm. 6 grudnia 2003 w Monachium[3]) – niemiecki śpiewak, bas-baryton.

Życiorys

W dzieciństwie był członkiem kościelnego chóru chłopięcego w Monachium, później studiował filozofię i muzykologię na Uniwersytecie Monachijskim[1]. Uczył się też w monachijskiej Akademie der Tonkunst gry na organach i śpiewu[1], jego nauczycielem był Matthäus Roemer[2]. Na scenie zadebiutował w 1929 roku w Opawie jako Mówca w Czarodziejskim flecie W.A. Mozarta[2]. W 1930 roku wystąpił w Mesjaszu Georga Friedricha Händla[1]. Od 1932 do 1934 roku związany był z teatrem niemieckim w Pradze[1][2][4]. W latach 1934–1945 śpiewał w operze w Hamburgu[2], w 1936 roku przyznano mu tytuł Kammersänger[1]. Występował też w operach w Monachium (1937–1972), Berlinie (1939–1942) i Wiedniu (1939–1972)[2]. W 1947 roku debiutował na scenie Covent Garden Theatre w Londynie[2], wykonując rolę Hrabiego Almavivy w Weselu Figara i tytułową rolę w Don Giovannim[1]. Od 1950 do 1954 roku występował na deskach Metropolitan Opera w Nowym Jorku[1][4], gdzie debiutował rolą Holendra w Holendrze tułaczu Richarda Wagnera[2]. W latach 1952–1964 regularnie śpiewał podczas przedstawień operowych na festiwalu w Bayreuth[1][2][3].

Cechował się silnym i donośnym głosem o szerokiej skali możliwości wykonawczych, pozwalającym mu na śpiewanie najtrudniejszych partii bohaterskich repertuaru operowego[1]. Ceniono go szczególnie jako interpretatora ról z oper Richarda Wagnera[1][2]. Brał udział w prawykonaniach oper Richarda Straussa Dzień pokoju (1938, w roli Komandora) i Capriccio (1942, w roli Oliviera)[2][4]. Wykonywał także repertuar oratoryjny i pieśniarski[1][3].

Odznaczony został bawarskim Orderem Maksymiliana (1984)[5] oraz francuskim Orderem Sztuki i Literatury w stopniu komandora (1994)[6]. Opublikował autobiografię „Der Mai war mir gewogen–:” Erinnerungen (Monachium 1996)[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 302. ISBN 83-224-0453-0.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1620. ISBN 978-0-02-865528-4.
  3. ↑ a b c d Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 371–372. ISBN 978-83-01-13410-5.
  4. ↑ a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 395. ISBN 0-674-37299-9.
  5. ↑ Hans Körner: Der bayerische Maximilians-Orden für Wissenschaft und Kunst. München: Kommission für Bayerische Landesgeschichte, 2001, s. 101. ISBN 3-7696-9700-6.
  6. ↑ Archives des nominations et promotions dans l'ordre des Arts et des Lettres, s. 84 (fr.)

Media użyte na tej stronie

Hans Hotter.jpg
Bajo barítono Hans Hotter.