Hans Rothmann

Hans Rothmann (ur. 5 sierpnia 1899 w Berlinie, zm. 28 lutego 1970 w San Francisco) – niemiecko-amerykański lekarz, syn Maxa Rothmanna.

Urodził się 5 sierpnia 1899 w Berlinie jako syn profesora neurologii Maxa Rothmanna i Anny z domu Neumann. Uczył się w szkołach w Berlinie i w Rostocku. W 1917 zdał egzaminy i rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie w Rostocku[1]. Powołany do wojska, służył jako sanitariusz w lazarecie. W 1919 podjął na nowo studia: kontynuował je na uniwersytetach w Münster, Rostocku i Berlinie. Przez kilka miesięcy przebywał w holenderskim Ośrodku Badań Mózgu w Amsterdamie. Tytuł doktora medycyny otrzymał w 1924 w Berlinie. Następnie pracował w II Klinice Charité, najpierw jako Volontärarzt. potem jako Assistantarzt. Od 1927 jako Privatassistent u Theodora Brugscha w Halle. Później jako Stationsarzt w Medizinischen Universitätsklinik Halle, w 1930 habilitował się z medycyny wewnętrznej. W 1933 stracił posadę w Halle, i wrócił do Berlina[2]. Emigrował do Stanów Zjednoczonych, od 1942 miał prawo wykonywania zawodu w Kalifornii. Należał do San Francisco Medical Society[3].

Jego żoną była Frances Bransten Rothmann[4].


Wybrane prace

  • Zusammenfassender bericht uber den Rothmannschen grosshirnlosen Hund nach Klinischer und anatomischer Untersuchungen (1923)
  • Völliger Ausfall der Substantia nigra nach Exstirpation von Großhirn und Striatum (1925)
  • Diagnostik und Therapie der hypophysären Magersucht (1935)

Przypisy

  1. ↑ wpis w Portalu Immatrykulacji Uniwersytetu w Rostocku
  2. ↑ Hans Rothmann, www.catalogus-professorum-halensis.de [dostęp 2017-11-23] (niem.).
  3. ↑ In Memoriam, www.pubmedcentral.nih.gov [dostęp 2017-11-23] (ang.).
  4. ↑ Frances Bransten Rothmann: The Haas Sisters of Franklin Street. Judah L. Magnes Museum, 1979 s. 86