Hans von Luck

Hans von Luck

Hans–Ulrich Freiherr von Luck und Witten

Oberst
Data i miejsce urodzenia	15 lipca 1911 Flensburg
Data i miejsce śmierci	1 sierpnia 1997 Hamburg
Przebieg służby
Lata służby	1929–1945
Siły zbrojne	Reichswehra Wehrmacht
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa * kampania wrześniowa * kampania francuska * operacja Barbarossa * II bitwa pod El Alamein * kampania normandzka * operacja Nordwind * bitwa pod Halbe
Późniejsza praca	wykładowca teorii wojskowości
Odznaczenia

Hans–Ulrich Freiherr von Luck und Witten, w literaturze wymieniany zazwyczaj jako Hans von Luck (ur. 15 lipca 1911 we Flensburgu, zm. 1 sierpnia 1997 w Hamburgu) – niemiecki wojskowy, pułkownik Wehrmachtu służący podczas II wojny światowej w szeregach 7 Dywizji Pancernej i 21 Dywizji Pancernej.

Życiorys

Urodził się w pruskiej rodzinie wojskowej. Jego ojciec, Otto von Luck służył w Kaiserliche Marine i zginął podczas I wojny światowej. W 1929 r. młody von Luck wstąpił do Reichswehry. W latach 1931–1932 przeszedł szkolenie piechoty w Dreźnie pod kierunkiem Erwina Rommla^[1]. 30 czerwca 1934 r. jednostka von Lucka wzięła udział w nocy długich noży, aresztując kilku członków SA w Szczecinie^[2].

W 1939 r. został dowódcą kompanii w batalionie rozpoznawczym 2 Dywizji Lekkiej, z którą wziął udział w agresji na Polskę^[3]. Przeniesiony wraz z całą jednostką do 7 Dywizji Pancernej gen. Rommla, w jej szeregach brał udział w kampanii francuskiej, pod koniec której mianowano go dowódcą batalionu rozpoznawczego. Następnie w stopniu kapitana jako oficer sztabowy 7 Dywizji Pancernej służył podczas operacji Barbarossa^[4]. Ze swoją jednostką przeszedł przez Wilno, Mińsk i Witebsk do Smoleńska. Po odwrocie spod Moskwy został wycofany z frontu wschodniego i awansowany na majora.

W kwietniu 1942 r. von Lucka wysłano do Afryki Północnej, gdzie objął dowództwo 3. pancernego batalionu rozpoznawczego 21 Dywizji Pancernej^[5]. Brał udział w II bitwie pod El Alamein^[6]. W grudniu 1942 r. wycofał się wraz z jednostką z Afryki i powrócił do Niemiec. Wkrótce jako pułkownik został oddelegowany do Francji, by nadal w szeregach 21 Dywizji Pancernej przygotowywać się do odparcia spodziewanej inwazji aliantów zachodnich na kontynent.

Po lądowaniu nieprzyjacielskich wojsk w Normandii, 9 czerwca 1944 r. von Luck został mianowany dowódcą Kampfgruppe von Luck, grupy bojowej złożonej z elementów 125 Pułku Grenadierów Pancernych. Jego stworzona ad hoc jednostka odegrała dużą rolę w lipcu 1944 r., kiedy stanąwszy naprzeciwko alianckiej operacji Godwood, dysponując zaledwie czterema działami przeciwlotniczymi 88 mm zniszczyła 40 brytyjskich czołgów, za co ich dowódca został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego^[7].

Po klęsce pod Falaise grupa von Lucka wycofała się za Sekwanę, a jej dowódca przybył 9 września do Strasburga, aby otrzymać nowe zadania. W styczniu 1945 r. wziął udział w operacji Nordwind, nieudanej niemieckiej ofensywie w Alzacji, mającej na celu odciążenie sił walczących w Ardenach^[8]. W kwietniu 1945 r. von Luck trafił do sowieckiej niewoli po nieudanej próbie przebicia się na tereny kontrolowane przez Amerykanów w bitwie pod Halbe.

Został umieszczony w obozie jenieckim na terenie sowieckiej Gruzji. W 1950 r. zwolniono go z niewoli. Powrócił do Niemiec Zachodnich, gdzie został cenionym wykładowcą na uczelniach wojskowych Bundeswehry. Wydał wspomnienia wojenne pt. Panzerkommandant, a pod koniec życia nawiązał prywatną przyjaźń z amerykańskim historykiem Stephenem Abrosem. Zmarł 1 sierpnia 1997 r. w wieku 86 lat.

Przypisy

Bibliografia

• Stephen E. Ambrose: Obywatele w mundurach. Warszawa: Magnum, 2006.
• Daniel Allen Butler: Field Marshal: The Life and Death of Erwin Rommel. Havertown; Oxford: Casemate, 2015. (ang.).
• Ronald Lewin: Rommel As Military Commander. New York: B&N Books, 1998. (ang.).
• Hans von Luck: Panzer Commander: The Memoirs of Colonel Hans von Luck. New York: Dell Publishing of Random House, 1989. (ang.).