Harald Öhquist
 | |
 generał porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 1 marca 1891 |
|---|---|
| Data śmierci | 10 lutego 1971 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      | |
Harald Öhquist (ur. 1 marca 1891 w Helsinkach, zm. 10 lutego 1971) – fiński wojskowy (generał porucznik), dowódca Pułku Karelskiej Straży, 2 Dywizji Piechoty i Korpusu Armijnego w okresie przedwojennym, dowódca II Korpusu Armijnego podczas wojny zimowej 1939-1940, generalny inspektor fińskich sił zbrojnych w okresie międzywojennym, oficer łącznikowy przy niemieckim najwyższym dowództwie, a następnie dowódca Armii podczas wojny kontynuacyjnej 1941-1944, pisarz wojskowy w okresie powojennym.
Życiorys
W 1908 r. ukończył szkołę średnią. Do 1914 r. studiował prawo na uniwersytecie w Helsinkach. W 1915 r. wyjechał do Niemiec, gdzie wstąpił ochotniczo do 27 Królewskiego Pruskiego Batalionu Jegrów, w którym służyło wielu Finów. W lutym 1918 r. powrócił do Finlandii. Uczestniczył w fińskiej wojnie domowej. Dowodził w stopniu majora 9 Batalionem Jegrów, działającym w rejonie Viipuri. Po zakończeniu wojny uczył krótko w szkole wojskowej w Viipuri, po czym został dowódcą Pułkiem Karelskiej Straży. W 1925 r. został awansowany do stopnia pułkownika. Jednocześnie objął dowództwo 2 Dywizji Piechoty w Viipuri. W 1930 r. awansował na generała majora. Od 1933 r. dowodził korpusem armijnym na Przesmyku Karelskim. W 1935 r. awansował na generała porucznika. Po ataku ZSRR na Finlandię 30 listopada 1939 r., objął dowodzenie II Korpusem Armijnym w składzie Armii Przesmyku Karelskiego. Podczas okresu pokoju międzywojennego pełnił funkcję generalnego inspektora fińskich sił zbrojnych. Po ataku Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 r., został oficerem łącznikowym przy niemieckim najwyższym dowództwie w Berlinie. W marcu 1942 r. powrócił do Finlandii, obejmując dowództwo jednej z armii na Przesmyku Karelskim. Od lutego 1944 r. był szefem wyszkolenia wojskowego przy generalnym inspektorze piechoty. W listopadzie tego został przeniesiony do rezerwy. Formalnie był inspektorem piechoty, choć faktycznie nie pełnił tej funkcji. W 1949 r. opublikował książkę pt. "Talvisota minun näkökulmastani", dotyczącą działań wojennych podczas wojny zimowej. W 1951 r. odszedł z armii.
Został odznaczony m.in. estońskim Orderem Krzyża Orła I klasy (1935).
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Standarte seiner Majestät des Deutschen Kaisers
„Die Standarte, 4 m im Quadrat, besteht aus goldgelber Seide und zeigt das eiserne Kreuz, belegt mit dem kleineren Wappen Sr. Majestät. In den Winkeln des Kreuzes erscheinen je eine Kaiserkrone und drei rotbewehrte, schwarze Adler. Auf dem Kreuz steht "GO TT MIT UNS 18 70". Sobald Se. Majestät sich an Bord eines Schiffes begibt, wird die Kaiserstandarte am Topp des Grossmastes gehisst und alle anderen Kommando- und Unterscheidungszeichen gestrichen“.(Ströhl: Deutsche Wappenrolle, S. 80)
.png){kind=link}
Baretka: Krzyż Żelazny II Klasy (1914) z okuciem ponownego nadania 1939 (III Rzesza).
Baretka: "Krzyż Honoru za Wojnę 1914/1918" (Niemcy, III Rzesza) – dla Frontowców (z mieczami).
Seal of the Finnish Defence Forces
Baretka: Order Orła Niemieckiego (Deutsche Adlerorden); niższe klasy – III Rzesza.
Autor: SA-Kuva (SA-Photo), Licencja: Attribution
A Finnish WWII Lieutenant General Harald Öhquist studying maps
military rank insignia of Kenraalimajuri (Major-General) of the Finnish Army and Air Force.
Baretka: Medal Pamiątkowy Wojny 1941-1945 (wojny kontynuacyjnej 1941-44 i wojny lapońskiej 1944-45) – Finlandia.
Baretka: Order Krzyża Wolności (Finlandia) – 1. Klasa – wariant wojenny.
Baretka: Order Krzyża Wolności (Finlandia) – 1. Klasa z Liśćmi Dębu – wariant wojenny.