Hasan ibn Ali
| Wybrany (arab. al-Mujtaba), Wnuk (arab. as-Sibt), Przywódca młodzieży w raju (arab. Sayyidu Shabābi Ahlil Jannah), Nieskalany (arab. az-Zakī), Pobożny (arab. at-Taqī), Mistrz (arab. as-Sayyid) | |
 | |
| Drugi Imam imamitów, ismailitów, zajdytów | |
| Okres | od 661 (data śmierci Alego) |
|---|---|
| Poprzednik | według szyitów Ali ibn Abi Talib, według sunnitów nikt (rządzi Mu’awija I) |
| Następca | według szyitów Husajn ibn Ali, według sunnitów nikt (rządzi Mu’awija I) |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 marca 624 (15 Ramadan 3 AH) |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | śmierć przez otrucie z rozkazu Mu’awiji I |
| Miejsce spoczynku | cmentarz al-Baki |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo | |
| Małżeństwo | siedem żon |
| Dzieci | od sześciu do dziesięciu (źródła są sprzeczne) |
Ḥasan ibn ʿAli ibn Abī Ṭālib (arab. الحسن بن علي بن أبي طالب, ur. 4 marca 625 – zm. 2 kwietnia 670) – według szyitów, drugi prawowity przywódca muzułmańskiej wspólnoty[1].
Życiorys
Wnuk Mahometa, syn Fatimy i Alego, starszy brat Husajna. Przez zwolenników Alego, został po śmierci ojca ogłoszony jego następcą, chwilowo zrezygnował jednak z pretensji do kalifatu, aby zapobiec dalszej fitnie. W zamian, Mu’awija I obiecał mu ogromną sumę pieniędzy, ziemię, a także zaprzestanie dalszego prześladowania Ahl al-Bajt. Po osiedleniu w Medynie, relacje między Hasanem a Mu'awiją pogorszyły się, gdyż ten drugi naciskał na Hasana, aby ten uznał oficjalnie władzę umajjadzkiego kalifa za prawowitą. Gdy Hasan odmówił (uznanie panowania pierwszego kalifa Umajjadów oficjalnie zablokowałoby możliwość przejęcia władzy przez członków rodziny Mahometa), został on otruty przez własną żonę Dżada bint al-Aszat z rozkazu Mu’awiji[2][3][4][5].
Przypisy
- ↑ Hasan, Al-, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-07-30].
- ↑ Główni sunniccy historycy potwierdzający pogorszenie relacji i otrucie Hasana: Al-Waqidi, Al-Mada'ini, Umar ibn Shabba, Al-Baladhuri i al-Haytham ibn 'Adi. Źródło: Madelung, Wilferd (1997). The Succession to Muhammad: A Study of the Early Caliphate. Cambridge University Press. s. 331. ISBN 0-521-64696-0.
- ↑ Momen, Moojan (1985). An Introduction to Shi'i Islam. Yale University Press. s. 14, 26 i 27. ISBN 978-0-300-03531-5.
- ↑ Ataya, S. „Running Head” w Islam: Peace & Terrorism, Brief History, Principles and Beliefs, s. 68. ISBN 978-1-312-96421-1
- ↑ Moubayed, S. „Key Figures” w Under the Black Flag: At the Frontier of the New Jihad. I.B.Tauris, 2015. s. 215. ISBN 978-1-78453-308-3.
Media użyte na tej stronie