Hat trick

Hat trick, hat-trick^[a] – sportowe określenie, związane z osiągnięciem czegoś w liczbie trzech.

Termin wywodzi się z krykieta, gdzie jest zwyczaj dawania kapelusza (ang. hat – „kapelusz” oraz trick – „sztuczka”) lub czapki zawodnikowi, który wyeliminował trzech batsmanów trzema kolejnymi rzutami.

W hokeju i piłce nożnej hat trickiem nazywa się zdobycie przez zawodnika trzech goli w jednym meczu. O klasycznym hat tricku w piłce nożnej mówi się, gdy piłkarz zdobędzie trzy gole w jednej połowie meczu^[1], a niektórzy dziennikarze sportowi twierdzą, że wtedy, gdy piłkarz zdobędzie trzy gole w jednej połowie meczu i nieoddzielone od siebie żadnym golem zdobytym przez innego gracza^[2].

W rugby mianem tym określa się sytuację, kiedy zawodnik zdobędzie w jednym meczu trzy przyłożenia.

Piłka nożna

W każdych finałach mistrzostw świata w piłce nożnej, z wyjątkiem mistrzostw świata w 2006 roku, strzelano hat trick. Zdarzyło się to łącznie 48 razy. Sándor Kocsis (1954), Just Fontaine (1958) i Gerd Müller (1970), zdobywali po dwa hat tricki w czasie jednych finałów Mistrzostw Świata. Gabriel Batistuta zdobył dwa hat-tricki w czasie dwóch finałów Mistrzostw Świata (1994 i 1998). Polscy piłkarze strzelali hat tricki w czasie mistrzostw świata trzykrotnie: Ernest Wilimowski^[b] (1938), Andrzej Szarmach (1974), Zbigniew Boniek (1982).

Siedmiu graczy zdobywało hat trick w czasie mistrzostw Europy w piłce nożnej. Jako jedyny dwa hat tricki zdobył Michel Platini, oba w czasie Euro 1984.

Formuła 1

W Formule 1 pojęcie hat-trick odnosi się do sukcesu zawodnika, który w ciągu jednego Grand Prix osiąga pole position, zwycięstwo i ustanawia najszybsze okrążenie w wyścigu lub trzy zwycięstwa w trzech następujących po sobie edycjach konkretnego wyścigu (np. Felipe Massa wygrał Grand Prix Turcji w latach: 2006, 2007 i 2008).

Uwagi

Przypisy