Hawker Siddeley Nimrod
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | morski samolot patrolowy |
| Załoga | 12 |
| Historia | |
| Data oblotu | Maj 1967 |
| Wycofanie ze służby | 28 czerwca 2011[1] |
| Liczba egzemplarzy | 49 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 4x Rolls-Royce RB168-20 Spey 250 |
| Ciąg | 54,09 kN |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 35,00 m |
| Długość | 38,63 m |
| Wysokość | 9,14 m |
| Powierzchnia nośna | 197 m2 |
| Masa | |
| Własna | 39 009 Kg |
| Startowa | 87 090 Kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 923 km/h |
| Prędkość przelotowa | 787 km/h |
| Pułap | 12.800 m |
| Zasięg | 8,340-9,265 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Royal Air Force | |
Hawker Siddeley Nimrod – brytyjski morski samolot patrolowo-uderzeniowy opracowany przez wytwórnię Hawker Siddeley.
Historia
Nimrod został zbudowany w oparciu o samolot cywilny De Havilland Comet. Jego konstrukcja opiera się na założeniu dolnopłata z klasycznym usterzeniem. Cztery silniki odrzutowe Rolls-Royce RB-168-20 Spey 250 zabudowane są w wewnętrznej części skrzydeł. Samolot może uzupełniać paliwo w powietrzu w systemie stożek-dryfkotwa. Sondę umieszczono z przodu na grzbiecie kadłuba.
Pierwszy prototyp przebudowany z Cometa, o oznaczeniu Hawker Siddeley 801, oblatano 23 maja 1967 roku[2]. Jeszcze w tym roku oblatano drugi prototyp. Zbudowano w ramach pierwszego zamówienia 38 samolotów seryjnych MR.1, a następnie jeszcze pięć[2]. Dalsze trzy samoloty ukończono jako prototypy wersji MR.2 i AEW.3[2]. Powstały też trzy samoloty rozpoznawcze R.1[2].
W 1979 roku powstał prototyp wersji MR.2, a następnie do 1984 roku do tej wersji zmoderniozwano 34 samoloty MR.1[3]. Nimrod MR2 jest morskim samolotem zwiadu morskiego i zwalczania okrętów podwodnych oraz poszukiwawczo – ratowniczym. Załoga składa się z 12 osób. Na pokładzie zainstalowany jest radar dalekiego zasięgu EMI Searchwater, detektor anomalii magnetycznych (MAD) oraz wyrzutnia boi sonarowych.
Może być uzbrojony w torpedy Stingray lub amerykańskie Mark 46 (9 w luku bombowym), bomby klasyczne (450 kg), bomby głębinowe, rakiety powietrze-powietrze AIM-9 Sidewinder do samoobrony (na pylonach podskrzydłowych) rakiety powietrze-woda Seaeagle lub Harpoon.
Na podstawie wersji MR.1 opracowano wyspecjalizowaną wersję rozpoznawczą R.1. Usunięto w niej z kadłuba sprzęt charakterystyczny dla MR.1, w tym „żądło” detektora anomalii magnetycznych, i zastąpiono wyspecjalizowanym systemem rozpoznania elektronicznego[2]. Załoga wynosiła 26-28 osób[2]. Trzy egzemplarze weszły do służby w latach 1974–1975[2].
Inną (nie wprowadzoną do produkcji) wersją jest samolot wczesnego ostrzegania Nimrod AEW. Cechą rozpoznawczą są dwie osłony anten radarowych na nosie i ogonie. Powstały dwa prototypy, oblatane w 1980 i 1981 roku[4]. Wcześniej aparturę testowano na latającym laboratorium Comet AEW[4]. W 1986 roku program Nimrod AEW3 skasowano, a w zamian zakupiono samoloty Boeing E-3 Sentry.
26 sierpnia 2004 oblatano prototyp zmodernizowanej wersji patrolowej MRA4, egzemplarz seryjny oblatano w 2009 roku. Program przebudowy dziewięciu samolotów przerwano w 2010 z powodu cięć budżetowych, a na początku 2011 zezłomowano kadłuby planowanych MR4A.[5]
Przypisy
- ↑ Nimrod R1 makes final flight - Defence Management, www.defencemanagement.com [dostęp 2017-11-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-25].
- ↑ a b c d e f g Głowacki i Sobczak 2004 ↓, s. 43-44.
- ↑ Głowacki i Sobczak 2004 ↓, s. 45-46.
- ↑ a b Głowacki i Sobczak 2004 ↓, s. 45.
- ↑ Najdroższy złom świata. altair.com.pl, 28 stycznia 2011.
Bibliografia
- Bartosz Głowacki, Grzegorz Sobczak. Morski samolot patrolowy Nimrod cz.I. „Nowa Technika Wojskowa”. 10/2004, październik 2004. Warszawa: Magnum-X.
Media użyte na tej stronie
BAe Nimrod MR.2 (XV254) taxis for takeoff at the Royal International Air Tattoo, Fairford, Gloucestershire, England.
Photographed by Adrian Pingstone on July 17th 2006 and released to the public domain.