He Yingqin

He Yingqin
ilustracja
Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone何应钦
Pismo tradycyjne何應欽
Hanyu pinyinHé Yìngqīn
Wade-GilesHo Ying-ch’in
He Yingqin
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia2 kwietnia 1890
Xingyi, prow. Guizhou[1]
Data i miejsce śmierci21 października 1987
Tajpej[1]
Premier Republiki Chińskiej
Okresod 12 marca 1949
do 3 czerwca 1949
PoprzednikSun Fo
NastępcaYan Xishan

He Yingqin (ur. 1890, zm. 1987) – chiński wojskowy i polityk.

Ukończył szkoły wojskowe w Guiyang i Wuchangu, następnie został wysłany na studia do Japonii, gdzie zapoznał się z ideami republikańskimi i wstąpił do Ligi Związkowej[2]. W 1911 roku powrócił do Chin i wziął udział w rewolucji Xinhai, służąc pod rozkazami Chen Qimeia. W 1913 roku, gdy prezydent Yuan Shikai sięgnął po władzę dyktatorską, udał się na emigrację do Japonii[1][2].

Po śmierci Yuan Shikaia w 1916 roku wrócił do Chin. W 1924 roku został mianowany przez Czang Kaj-szeka wykładowcą Akademii Whampoa. Jako dowódca jednego z oddziałów Narodowej Armii Rewolucyjnej brał udział w walkach Chen Jiongmingiem, ekspedycji północnej oraz zainicjowanej przez Czang Kaj-szeka w kwietniu 1927 roku rozprawie z komunistami[1][2]. Gdy w 1927 roku Wang Jingwei wystąpił przeciw Czangowi, He nie zajął jasnego stanowiska w konflikcie, co kosztowało go utratę zajmowanych stanowisk[2]. Po pojednaniu się z Czangiem w 1930 roku został członkiem sztabu generalnego oraz ministrem obrony. Walczył przeciw komunistom w tzw. Wojnie Środkowych Równin oraz kampaniach przeciw Chińskiej Republice Rad[1][2].

Postrzegany jako uległy wobec Japończyków, po prowokacjach ze strony Armii Kwantuńskiej negocjował i parafował tzw. porozumienie Tanggu (1933) i porozumienie He-Umezu (1935), na mocy których siły chińskie wycofały się bez walki z Pekinu i prowincji Hebei[1][2]. W trakcie tzw. incydentu Xi’an pozostał wierny Czang Kaj-szekowi i opowiadał się za siłową rozprawą z puczystami. W 1944 roku odwołany został z funkcji ministra obrony, na której zastąpił go Chen Cheng. 9 września 1945 roku w Nankinie przyjął z rąk generała Yasujiego Okamury akt kapitulacji Japonii. W 1946 roku został mianowany szefem chińskiej delegacji wojskowej przy Radzie Bezpieczeństwa ONZ[1][2].

Po rezygnacji Czang Kaj-szeka z funkcji prezydenta został w marcu 1949 roku mianowany przez jego następcę, Li Zongrena, premierem i ministrem obrony. Podał się do dymisji w czerwcu tego samego roku po tym, jak oddziałom komunistycznym udało się sforsować rzekę Jangcy[1][2]. Pod koniec 1949 roku uciekł wraz z rządem Republiki Chińskiej na Tajwan, nie odgrywając już później większej roli w polityce[1][2].

Przypisy

  1. a b c d e f g h i James Z. Gao: Historical Dictionary of Modern China (1800-1949). Lanham: Scarecrow Press, 2009, s. 153-154.
  2. a b c d e f g h i Edwin Pak-wah Leung: Historical Dictionary of the Chinese Civil War. Lanham: Scarecrow Press, 2002, s. 84-86. ISBN 0-8108-4435-4.

Media użyte na tej stronie