Heinkel He 177

Heinkel He 177 Greif
	; Heinkel He 177
	Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Ernst Heinkel Flugzeugwerke A.G.
Typ	ciężki samolot bombowy
Konstrukcja	czterosilnikowy, dwuśmigłowy średniopłat o konstrukcji metalowej, kabina zakryta, podwozie chowane w locie
Załoga	6 - 7
	Historia
Data oblotu	19 listopada 1939
Lata produkcji	1942-1944
Liczba egzemplarzy	900
	Dane techniczne
Napęd	24-cylindrowy Daimler-Benz DB 610A-1/B-1 (A-1 lewoburtowy, B-1 prawoburtowy), chłodzone cieczą (He 177A-5/R2)
Moc	2169 kW (He 177A-5/R2)
	Wymiary
Rozpiętość	31,44 m (He 177A-5/R2)
Długość	19,40 m (He 177A-5/R2)
Wysokość	6,40 m (He 177A-5/R2)
Powierzchnia nośna	102 m² (He 177A-5/R2)
	Masa
Własna	16 900 kg (He 177A-5/R2)
Startowa	31 000 kg (He 177A-5/R2)
	Osiągi
Prędkość maks.	488 km/h (He 177A-5/R2)
Prędkość ekonomiczna	340 km/h (He 177A-5/R2)
Pułap praktyczny	8000 m (He 177A-5/R2)
Zasięg	5500 km (z dwoma pociskami Hs 293) (He 177A-5/R2)
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	ruchomy karabin maszynowy MG 81J kalibru 7,92 mm, 2 x działko MG 151 kalibru 20 mm, podwójny karabin maszynowy MG 81Z kalibru 7,92 mm, 2 x karabin maszynowy MG 131 kalibru 13 mm, bomby o masie do 2800 kg, opcjonalnie: miny morskie LMA III, torpedy lotnicze LT 50, bomby Henschel Hs 293 lub FX 1400 Fritz X (He 177A-5/R2)
	Użytkownicy
	Niemcy
	Rzuty

Heinkel He 177 Greif (z niem. „Gryf”) – niemiecki ciężki samolot bombowy dalekiego zasięgu z okresu drugiej wojny światowej, produkowany przez wytwórnię Heinkel. Początkowo miał to być następca bombowca He 111. Oblot samolotu nastąpił w 1939 roku. Zgodnie z doktryną Luftwaffe początkowo planowano, że He 177 będzie zdolny do bombardowania z lotu nurkowego, co było rozwiązaniem nietypowym jak na samolot tej wielkości. Jeden egzemplarz w wersji He 177V38 przystosowano do wzięcia na pokład planowanej niemieckiej bomby atomowej^[1], jednak z racji jej nieukończenia nie miał okazji do wykonania swojego zadania.

Samolot miał dwa śmigła, z których każde napędzane było przez dwa silniki, znajdujące się w jednej gondoli. Powodem takiego rozwiązania był brak jednostki napędowej wystarczająco mocnej, by samodzielnie napędzać jedno śmigło.

Historia powstania

Początkowo siły powietrzne III Rzeszy nie posiadały żadnego bombowca strategicznego, w związku z czym podjęto decyzję o konstrukcji takiego samolotu. Zbudowano cztery prototypy czterosilnikowych bombowców, jednak dowództwo wszystkie odrzuciło i nigdy nie weszły one do produkcji seryjnej. Warunki stawiane przez Luftwaffe zostały spełnione dopiero przez samolot He 177 Greif. Po wejściu samolotu do służby w jego konstrukcji wykryto wiele wad m.in. częste pożary podczas lotu, kłopoty z aerodynamiką. Nie zdecydowano się jednak na naprawę usterek^[2]. Po wejściu do służby było już za późno, aby je zniwelować. Wszelkie zalety samolotu przekreślał fakt, że przemysł lotniczy nie był w stanie udoskonalić konstrukcji samolotu^[2].

Przypisy

↑ II wojna światowa encyklopedia uzbrojenia. Warszawa: Muza S.A., 2000, s. 303. ISBN 83-7200-646-6.
↑ ^a ^b He 177 Greif. Warszawa: Wydawnictwo Militaria. ISBN 83-86209-83-6.

Bibliografia

Janusz Ledwoch: He 177 Greif. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1997. ISBN 83-86209-83-6.
Marek Murawski: Samoloty Luftwaffe. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1997, s. 50-55. ISBN 83-86776-03-X.
II wojna światowa encyklopedia uzbrojenia. Warszawa: Muza S.A., 2000, s. 303. ISBN 83-7200-646-6.
AlexanderA. Lüdeke AlexanderA., Weapons of World War II, Bath: Parragon, 2011, s. 206, ISBN 978-1-4454-2435-4, OCLC 744570428 .