Heinrich Brüning

Heinrich Brüning

(c) Bundesarchiv, Bild 183-1989-0630-504 / NieznanyUnknown / CC-BY-SA 3.0
Data i miejsce urodzenia	26 listopada 1885 Münster
Data i miejsce śmierci	30 marca 1970 Norwich, Vermont
Kanclerz Rzeszy
Okres	od 30 marca 1930 do 7 października 1931
Przynależność polityczna	Zentrum
Poprzednik	Hermann Müller
Następca	Heinrich Brüning
Kanclerz Rzeszy
Okres	od 10 października 1931 do 30 maja 1932
Przynależność polityczna	Zentrum
Poprzednik	Heinrich Brüning
Następca	Franz von Papen

Heinrich Brüning (ur. 26 listopada 1885 w Münsterze, zm. 30 marca 1970 w Norwich) – niemiecki prawnik, ekonomista, historyk, filolog i polityk, minister spraw zagranicznych i kanclerz Rzeszy w latach 1930–1932 w okresie Republiki Weimarskiej.

Życiorys

Był synem handlarza win^[1]. Przed wojną studiował na kilku wydziałach, a w 1915 wstąpił do niemieckiej piechoty^[1]. W latach 1915–1918 oficer Armii Cesarstwa Niemieckiego, odznaczony Żelaznym Krzyżem II i I klasy. Awansował do stopnia kapitana^[1]. W latach 1920–1930 działał we władzach chrześcijańskich związków zawodowych. W 1923 protestował przeciwko okupacji Zagłębia Ruhry. Działacz Partii Centrum. W latach 1924–1933 zasiadał w Reichstagu jako poseł^[1] z Breslau (Wrocław). W latach 1929–1930 przewodził frakcji parlamentarnej partii Centrum^[1]. Po objęciu władzy przez NSDAP wyemigrował w 1934 roku do Stanów Zjednoczonych, gdzie był wykładowcą na Uniwersytecie Harvarda^[1]. W 1954 roku powrócił na krótko do Niemiec, ale potem wrócił do Ameryki, gdzie zmarł^[1]. Konsekwentnie, również po II wojnie światowej, głosił tezę, że w okresie międzywojennym Polska nieprzerwanie planowała napaść na Niemcy^[2].

Pierwszy gabinet Brüninga (marzec 1930 – październik 1931)

(c) Bundesarchiv, Bild 183-H29788 / CC-BY-SA 3.0

Pierwszy gabinet Brüninga

• Heinrich Brüning (Centrum) – kanclerz Rzeszy
• Hermann Dietrich (DDP) – wicekanclerz i minister gospodarki Rzeszy
• Julius Curtius (DVP) – minister spraw zagranicznych
• Joseph Wirth (Centrum) – minister spraw wewnętrznych Rzeszy
• Paul Moldenhauer (DVP) – minister finansów Rzeszy
• Adam Stegerwald (Centrum) – minister pracy Rzeszy
• Johann Viktor Bredt – minister sprawiedliwości Rzeszy
• Wilhelm Groener – minister obrony (Reichsheer)
• Georg Schätzel (BVP) – minister poczty Rzeszy
• Theodor von Guérard (Centrum) – minister transportu Rzeszy
• Martin Schiele (DNVP) – minister wyżywienia i rolnictwa Rzeszy
• Gottfried Treviranus (KVP) – minister Rzeszy ds. terenów okupowanych

Zmiany w gabinecie

• 3 maja 1930 – Bredt rezygnuje ze stanowiska ministra sprawiedliwości. Zastępuje go Curt Joël jako kierownik ministerstwa.
• 26 czerwca 1930 – Dietrich zastępuje Moldenhauera jako minister finansów. Kierownikiem ministerstwa gospodarki zostaje Ernst Trendelenburg.
• 1 października 1930 – wobec wycofania alianckich wojsk okupacyjnych z Nadrenii, Treviranus zostaje ministrem bez teki.

Drugi gabinet Brüninga (październik 1931 – maj 1932)

• Heinrich Brüning (Centrum) – kanclerz Rzeszy i minister spraw zagranicznych
• Hermann Dietrich (Niemiecka Partia Państwowa (DSP))^[3] – wicekanclerz i minister finansów Rzeszy
• Wilhelm Groener – minister spraw wewnętrznych Rzeszy i minister obrony
• Hermann Warmbold – minister gospodarki Rzeszy
• Adam Stegerwald (Centrum) – minister pracy Rzeszy
• Curt Joël – minister sprawiedliwości Rzeszy
• George Schätzel (BVP) – minister poczty Rzeszy
• Gottfried Treviranus (KVP) – minister transportu Rzeszy
• Martin Schiele (CNBL) – minister rolnictwa i wyżywienia Rzeszy

Zmiany w gabinecie

• 6 maja 1932 – Warmbold podaje się do dymisji jako minister gospodarki. Zastępuje go Ernst Trendelenburg jako kierownik ministerstwa.

Przypisy

Bibliografia

• Richard Overy: Trzecia Rzesza Historia Imperium. Warszawa: Buchmann Sp. z o.o., 2012. ISBN 978-83-7670-290-2.