Heinrich Daniel Ruhmkorff

Induktor Ruhmkorffa
Nagrobek Heinricha Daniela Ruhmkorffa na cmentarzu Montparnasse w Paryżu

Heinrich Daniel Ruhmkorff (Rühmkorff) (ur. 15 stycznia 1803 r. w Hanowerze, zm. 20 grudnia 1877 r. w Paryżu) – niemiecki mechanik, konstruktor przyrządów elektrotechnicznych, który skomercjalizował cewkę indukcyjną często określaną mianem cewki Ruhmkorffa.

Życiorys

Ruhmkorff urodził się w Hanowerze a zmienił „ü” na „u” w swoim nazwisku kiedy wyjechał za granicę – po praktykach u niemieckiego mechanika przeniósł się do Anglii[1]. Biografie twierdzą, że pracował z wynalazcą Josephem Bramah, lecz jest to mało prawdopodobne gdyż Bramah zmarł w roku 1814. Mógł za to pracować dla firmy Bramaha[1]. W 1839 roku założył warsztat w Paryżu[1], gdzie zyskał reputację dzięki wysokiej jakości wytwarzanej aparatury elektrycznej.

Chociaż Ruhmkorffowi często przypisuje się wynalezienie cewki indukcyjnej, w rzeczywistości została ona wymyślona przez Nicholasa Callana w 1836 roku. Pierwsza cewka Ruhmkorffa, którą opatentował w roku 1851, wykorzystywała długie uzwojenia z drutu miedzianego, aby osiągnąć iskrę o długości około 2 cali (50 mm). W 1857 roku, po zbadaniu znacznie ulepszonej wersji wykonanej przez amerykańskiego wynalazcę Edwarda Ritchie[2][3][4], Ruhmkorff udoskonalił swój projekt (podobnie jak inni inżynierowie), używając szklanej izolacji i innych innowacji aby umożliwić wytwarzanie iskier o długości większej niż 30 cm[2]. Cewka Ruhmkorffa odniosła wielki sukces – w 1858 roku Napoleon III Bonaparte przyznał Ruhmkorffowi 50 000 franków nagrody za najważniejsze odkrycie w zakresie stosowania energii elektrycznej. Ruhmkorff zmarł w Paryżu w 1877 roku[1].

W kilku powieściach science-fiction Juliusza Verne’a[5] są wymienione tzw. lampy Ruhmkorffa. Były to wczesne formy przenośnych lamp elektrycznych, które stanowiły rurki Geisslera, pobudzane do świecenia dzięki zasilanej bateryjnie cewce Ruhmkorffa. Przeznaczona do użytku przez górników, lampa taka została rzeczywiście opracowana przez A. Dumasa i dr Benoit[6][7].


Przypisy

  1. ↑ a b c d Anita Kuisle: Rühmkorff, Heinrich Daniel. W: Neue Deutsche Biographie [Onlinefassung]. T. 22. 2005, s. 221. (niem.).
  2. ↑ a b American Academy of Arts and Sciences: Proceedings of the American Academy of Arts and Sciences. T. XXIII. Boston: University Press, John Wilson and Son, May 1895 – May 1896, s. 359–360.
  3. ↑ Najsilniejsza cewka Ritchiego osiągnęła iskrę o długości 61 cm.
  4. ↑ Charles G. Page: History of Induction: The American Claim to the Induction Coil and Its Electrostatic Developments. Boston: Harvard University, Intelligencer Printing House, 1867, s. 104–106. (ang.).
  5. ↑ Journey to the Center of the Earth (1864), From the Earth to the Moon (1865), and 20,000 Leagues Under the Sea (1869).
  6. ↑ A. Dumas, Benoit. Physique Appliquée – Note sur un appareil propre a éclairer les ouvriers mineurs dans leurs travaux souterrains au moyen de la lumiere d'induction. „Comptes Rendus”. 55, s. 439–440, 1862. (fr.). Sprawdź autora:2.
  7. ↑ Patrz również: Jules Verne und die Elektrizität: Kapitel 2: Die Ruhmkorfflampe. www.j-verne.de. [dostęp 2010-12-18]. (niem.).

Media użyte na tej stronie

Ruhmkorff grab.jpg
Autor: Uwe Zimmermann, Licencja: CC BY-SA 4.0
tombstone of Heinrich Daniel Ruhmkorff on Cimetière du Montparnasse in Paris
Ruhmkorff coil.png
Heinrich Daniel Ruhmkorff's induction coil. The mechanisms at the ends are interrupters, vibrating switches that interrupt the DC current flowing in the primary winding of the coil to create the flux changes necessary to induce high voltage in the secondary winding. This coil has two interrupters; the one at the right end is a common "hammer" interrupter with metal contacts. The one on the left is a type invented by Fizeau that uses a metal needle dipping into mercury, covered by a layer of alcohol to suppress the formation of sparks, resulting in higher voltages.