Heinz Kuttin

Heinz Kuttin

Kuttin podczas PŚ w Zakopanem 2006
Data i miejsce urodzenia	5 stycznia 1971 Gassen
Klub	SV Villach
Wzrost	193 cm
Reprezentacja	Austria
Debiut w PŚ	30 grudnia 1987 w Oberstdorfie (8. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	30 grudnia 1987 w Oberstdorfie (8. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	3 grudnia 1989 w Thunder Bay (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	13 marca 1991 w Trondheim
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie Srebro 1992 Albertville Skocznia K-120 drużynowo Brąz 1992 Albertville Skocznia K-120 indywidualnie Brąz 1994 Lillehammer Skocznia K-120 drużynowo Mistrzostwa świata Złoto 1991 Val di Fiemme Skocznia K-90 indywidualnie Złoto 1991 Val di Fiemme Skocznia K-115 drużynowo Brąz 1989 Lahti Skocznia K-114 indywidualnie Brąz 1993 Falun Skocznia K-115 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów złoto Saalfelden 1988 Indywidualnie złoto Saalfelden 1988 Drużynowo złoto Vang 1989 Drużynowo złoto Szczyrbskie Jezioro 1990 Indywidualnie złoto Szczyrbskie Jezioro 1990 Drużynowo
Odznaczenia

Heinz Ernst Kuttin (ur. 5 stycznia 1971 w Gassen) – austriacki skoczek narciarski i trener, trzykrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata i pięciokrotny złoty medalista mistrzostw świata juniorów. W latach 2004–2006 główny trener męskiej reprezentacji Polski, w latach 2014–2018 męskiej reprezentacji Austrii, od 2018 do 2020 kobiecej reprezentacji Chin, a od 2020 męskiej reprezentacji Niemiec w kombinacji norweskiej.

Kariera skoczka

Pierwsze sukcesy osiągnął na mistrzostwach świata juniorów w Saalfelden am Steinernen Meer (1988), gdzie zdobył złote medale zarówno indywidualnie jak i drużynowo. Na mistrzostwach juniorów w 1989 w Vang zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie był czwarty, przegrywając walkę o brązowy medal ze Staffanem Tällbergiem. W 1990 po raz trzeci w karierze wziął udział w mistrzostwach świata juniorów (w Štrbskim Plesie). Zdobył tam kolejne dwa złote medale – indywidualnie i drużynowo.

W Pucharze Świata w skokach zadebiutował 30 grudnia 1987 w Oberstdorfie, zajmując ósme miejsce. Jako siedemnastolatek wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary w 1988, gdzie indywidualnie zajął 12. miejsce na dużej skoczni oraz szóste na normalnej, a wraz z kolegami z reprezentacji był piąty w konkursie drużynowym. W klasyfikacji generalnej sezonu 1987/1988 zajął 25. miejsce. Rok później wystąpił na mistrzostwach świata w Lahti, zdobywając brązowy medal w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni. Wyprzedzili go tylko Jens Weißflog oraz Ari-Pekka Nikkola. Był to jedyny start Kuttina na tych mistrzostwach.

Po raz pierwszy na podium zawodów Pucharu Świata stanął w pierwszym konkursie sezonu 1989/1990, który odbył się 3 grudnia 1989 w Thunder Bay. W całym sezonie pięciokrotnie stawał na podium, choć ani razu nie zwyciężył. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął ósme miejsce. Wystartował także na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w 1990, zajmując 20. miejsce. Najlepsze wyniki w PŚ osiągnął w sezonie 1990/1991, kiedy to zajął siódme miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ w skokach, a w sezonie 1990/1991 Pucharu Świata w lotach był szósty. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 1991 zdobył złoty medal na normalnej skoczni oraz był czwarty na dużej, przegrywając walkę o trzecie miejsce z Weißflogiem. Ponadto wspólnie z Ernstem Vettorim, Stefanem Horngacherem i Andreasem Felderem zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Miesiąc później, podczas zawodów w Trondheim odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo.

W 1992 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Albertville. W indywidualnych konkursach zdobył brązowy medal na normalnej skoczni, ulegając jedynie Toniemu Nieminenowi oraz Martinowi Höllwarthowi. Na dużym obiekcie był czwarty, tracąc do trzeciego Nieminena 2,6 punktu. 8 marca 1992 w Trondheim odniósł swoje drugie i zarazem ostatnie zwycięstwo w PŚ. Ostatni raz na podium zawodów tego cyklu stanął w pierwszym konkursie sezonu 1992/1993, 5 grudnia 1992 w Falun. Mistrzostwa świata w Falun w 1993 roku były ostatnimi w jego karierze. Razem z Ernstem Vettorim, Stefanem Horngacherem i Andreasem Goldbergerem wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym. Na normalnej skoczni zajął 24. miejsce, a na dużej był dwunasty. Ostatnim sukcesem w jego karierze był brązowy medal w konkursie drużynowym zdobyty na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994. Indywidualnie był dwunasty na dużej skoczni, a na normalnej zajął 25. miejsce. Po tym jak zajął 12. miejsce w Oberstdorfie, ósme w Garmisch-Partenkirchen, szóste w Innsbrucku i siódme w Bischofshofen uplasował się na siódmym miejscu w klasyfikacji końcowej 42. edycji Turnieju Czterech Skoczni. W klasyfikacji generalnej sezonu 1993/1994 zajął 12. miejsce. W 1995 odniósł ciężką kontuzję kolana, która zmusiła go do wczesnego zakończenia kariery zawodniczej w wieku 24 lat.

Kariera trenera

Po zakończeniu kariery zawodniczej był dyrektorem centrum narciarskiego w Villach, gdzie opiekował się m.in. juniorami Martinem Kochem i Thomasem Morgensternem. W sezonie 2002/2003 pracował jako asystent I trenera kadry skoczków austriackich. Od czerwca 2003 był trenerem II reprezentacji Polski, w której trenował m.in. Mateusza Rutkowskiego i Kamila Stocha. Ten pierwszy zdobył złoty medal mistrzostw świata juniorów w Strynie, a w konkursie drużynowym polscy juniorzy zdobyli srebrny medal. Wiosną 2004 zastąpił Apoloniusza Tajnera na stanowisku pierwszego trenera reprezentacji Polski. Jego osiągnięcia to m.in. doprowadzenie Adama Małysza do zwycięstwa w klasyfikacji generalnej letniego Grand Prix w skokach 2004, oraz zajęcie przez reprezentację piątego miejsca w drużynowym konkursie skoków narciarskich na skoczni K-125 podczas zimowych igrzysk olimpijskich w Turynie w 2006. Po sezonie olimpijskim zastąpił go Hannu Lepistö.

Od 2006 do 2008 roku był trenerem kadry B Niemiec w skokach.

Od 2008 roku do końca kariery Thomasa Morgensterna był jego indywidualnym trenerem.

11 kwietnia 2014 został nowym trenerem kadry skoczków austriackich^[1]. Z funkcji zrezygnował na początku kwietnia 2018^[2]. W lipcu 2018 ogłoszono objęcie przez niego funkcji kobiecej reprezentacji Chin^[3]. W maju 2020 ogłoszono, iż objął funkcję trenera reprezentacji Francji w skokach narciarskich, natomiast po kilku dniach ogłoszono jego rezygnację z tej funkcji i objęcie posady trenera niemieckich kombinatorów norweskich^[4].

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
6.	14 lutego	1988	Calgary	Skocznia normalna indywidualnie	199.7 pkt	-29.4 pkt	Matti Nykänen
12.	23 lutego	1988	Calgary	Skocznia duża indywidualnie	193.5 pkt	-30.5 pkt	Matti Nykänen
5.	24 lutego	1988	Calgary	Skocznia duża drużynowo[a]	577.6 pkt	-56.8 pkt	Finlandia
4.	9 lutego	1992	Albertville	Skocznia normalna indywidualnie	214.4 pkt	-8.4 pkt	Ernst Vettori
3.	16 lutego	1992	Albertville	Skocznia duża indywidualnie	214.8 pkt	-24.7 pkt	Toni Nieminen
2.	14 lutego	1992	Albertville	Skocznia duża drużynowo[b]	642.9 pkt	-1.5 pkt	Finlandia
25.	25 lutego	1994	Lillehammer	Skocznia normalna indywidualnie	213.0 pkt	-69.0 pkt	Espen Bredesen
12.	20 lutego	1994	Lillehammer	Skocznia duża indywidualnie	207.4 pkt	-67.1 pkt	Jens Weißflog
3.	22 lutego	1994	Lillehammer	Skocznia duża drużynowo[c]	918.9 pkt	-51.2 pkt	Niemcy

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
3.	26 lutego	1989	Lahti	Skocznia normalna indywidualnie	108.5 pkt	-6.0 pkt	Jens Weißflog
4.	10 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia duża indywidualnie	205.1 pkt	-12.4 pkt	Franci Petek
1.	14 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia duża drużynowo[d]	567.6 pkt	-	-
1.	16 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia normalna indywidualnie	222.9 pkt	-	-
11.	21 lutego	1993	Falun	Skocznia duża indywidualnie	191.0 pkt	-50.4 pkt	Espen Bredesen
3.	23 lutego	1993	Falun	Skocznia duża drużynowo[e]	745.4 pkt	-76.1 pkt	Norwegia
24.	27 lutego	1993	Falun	Skocznia normalna indywidualnie	190.7 pkt	-47.1 pkt	Masahiko Harada

Mistrzostwa świata w lotach

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
20.	25 lutego	1990	Vikersund	Loty indywidualnie	312.5 pkt	-45.2 pkt	Dieter Thoma

Mistrzostwa świata juniorów

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
1.	4 lutego	1988	Saalfelden	Skocznia normalna indywidualnie	?	-	-
1.	7 lutego	1988	Saalfelden	Skocznia normalna drużynowo[f]	?	-	-
4.	16 marca	1989	Vang	Skocznia normalna indywidualnie	?	-	Kent Johanssen
1.	17 marca	1989	Vang	Skocznia normalna drużynowo[g]	?	-	-
1.	29 marca	1990	Szczyrbskie Jezioro	Skocznia normalna indywidualnie	?	-	-
1.	30 marca	1990	Szczyrbskie Jezioro	Skocznia normalna drużynowo[h]	?	-	-

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1987/1988: 25.
• sezon 1988/1989: 39.
• sezon 1989/1990: 8.
• sezon 1990/1991: 7.
• sezon 1991/1992: 11.
• sezon 1992/1993: 19.
• sezon 1993/1994: 12.
• sezon 1994/1995: 67.

Miejsca na podium chronologicznie

Nr	Data	Miejscowość	Skocznia	Nota	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	3 grudnia 1989	Thunder Bay	Big Thunder	223.5 pkt	2.	-0.5 pkt	Dieter Thoma
2.	4 grudnia 1989	Thunder Bay	Normal Thunder	226.0 pkt	3.	-9.4 pkt	Risto Laakkonen
3.	17 grudnia 1989	Sapporo	Ōkurayama	208.0 pkt	3.	-19.0 pkt	Jens Weißflog
4.	7 lutego 1990	Sankt Moritz	Olympiaschanze	218.1 pkt	2.	-0.5 pkt	František Jež
5.	17 marca 1990	Raufoss	Lønnbergbakken	215.0 pkt	2.	-3.2 pkt	Andreas Felder
6.	31 grudnia 1990	Oberstdorf	Schattenbergschanze	198.7 pkt	3.	-5.2 pkt	Jens Weißflog
7.	24 lutego 1991	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	353.0 pkt	3.	-5.0 pkt	Stefan Horngacher
8.	2 marca 1991	Lahti	Salpausselkä	216.9 pkt	2.	-0.7 pkt	Andreas Felder
9.	13 marca 1991	Trondheim	Granåsen	220.1 pkt	1.	-	-
10.	1 marca 1992	Lahti	Salpausselkä	215.8 pkt	2.	-27.2 pkt	Toni Nieminen
11.	8 marca 1992	Trondheim	Granåsen	211.2 pkt	1.	-	-
12.	29 marca 1992	Planica	Bloudkova velikanka	214.7 pkt	2.	-23.1 pkt	Andreas Felder
13.	5 grudnia 1992	Falun	Lugnet	195.7 pkt	3.	-6.6 pkt	Werner Rathmayr

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata

Sezon 1987/1988
																				punkty
-	-	-	-	-	-	8	69	31	5	15	-	-	-	-	-	-	9	11	-	32
Sezon 1988/1989
																				punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	62	40	-	-	-	5	-	-	-	-	9	-	18
Sezon 1989/1990
																									punkty
2	3	6	13	4	3	13	6	21	19	–	–	–	2	4	9	6	21	11	10	10	23	2	9	14	183
Sezon 1990/1991
																						punkty
20	5	48	15	–	–	3	62	–	–	–	5	3	2	5	7	6	1	8	7	14	31	148
Sezon 1991/1992
																					punkty
13	19	12	8	-	-	28	22	-	19	27	-	-	21	2	4	1	30	-	-	2	92
Sezon 1992/1993
																	punkty
3	45	–	–	–	13	12	15	10	29	–	–	38	16	60	6	26	38
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15 - – zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się
Sezon 1993/1994
																			punkty
21	–	–	16	26	12	8	6	7	13	15	9	8	18	28	10	–	10	16	342
Sezon 1994/1995
																					punkty
47	-	-	-	16	22	-	-	-	35	43	32	42	40	-	-	-	-	31	31	-	24
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 50 - – zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• 1987/1988 – 25.
• 1988/1989 – 82.
• 1989/1990 – 10.
• 1990/1991 – 51.
• 1991/1992 – 47.
• 1992/1993 – 10.
• 1993/1994 – 7.
• 1994/1995 – 34.

Puchar Świata w lotach narciarskich

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1990/1991: 6.

Osiągnięcia trenerskie z reprezentacją Austrii

Medal	Zawodnik	Zawody	Rok
	Stefan Kraft	Turniej Czterech Skoczni	2015
	Michael Hayböck	Turniej Czterech Skoczni	2015
	Stefan Kraft	Mistrzostwa świata	2015
	Gregor Schlierenzauer	Mistrzostwa świata	2015
	Austria	Mistrzostwa świata	2015
	Stefan Kraft	Puchar Świata	2015
	Austria	Puchar Narodów	2015
	Michael Hayböck	Turniej Czterech Skoczni	2016
	Stefan Kraft	MŚ w lotach	2016
	Austria	MŚ w lotach	2016
	Stefan Kraft	Mistrzostwa świata	2017
	Stefan Kraft	Mistrzostwa świata	2017
	Austria	Mistrzostwa świata	2017
	Stefan Kraft	Raw Air	2017
	Stefan Kraft	Puchar Świata	2017
	Stefan Kraft	PŚ w lotach	2017
	Austria	Puchar Narodów	2017

Odznaczenia

• Odznaka Honorowa za Zasługi dla Republiki Austrii:
  • Silbernes Ehrenzeichen – 1992^[5]
  • Goldenes Verdienstzeichen – 1994^[5]

Uwagi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Heinz Kuttin w bazie FIS-u (ang.)
• Heinz Kuttin w bazie Olympedia.org (ang.)
• Heinz Heinz Kuttin w bazie Skoki.hostigasp.pl
• Heinz Kuttin. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-18)]. w bazie Sport-Reference.com (ang.)