Helena Łuczywo
 Helena Łuczywo (1987) | |
| Imię i nazwisko urodzenia | Helena Chaber |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 18 stycznia 1946 |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
Helena Łuczywo z domu Chaber (ur. 18 stycznia 1946 w Warszawie) – polska dziennikarka, w latach 1982–1989 redaktor naczelna „Tygodnika Mazowsze”, współzałożycielka i w latach 1989–2009 zastępca redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej”; działaczka opozycji w okresie PRL.
Życiorys
Ukończyła w 1969 Wydział Ekonomii Politycznej na Uniwersytecie Warszawskim, studiowała też w latach 70. anglistykę na tej uczelni[1]. Promotorem jej pracy magisterskiej był Włodzimierz Brus.
Do 1967 należała do Związku Młodzieży Socjalistycznej. Była aktywną uczestniczką strajków studenckich w 1968, za co czasowo relegowano ją ze studiów[1]. W okresie PRL zaangażowana w działalność opozycyjną, od 1976 współpracowała z Komitetem Obrony Robotników[2]. Była współpracowniczką Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”[3]. W 1977 brała udział w założeniu i do 1981 redagowała pismo „Robotnik”. Jeden rok szkolny, 1977/1978, przepracowała jako nauczycielka języka angielskiego w XVIII Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Zamoyskiego w Warszawie. Zwolniona z pracy z przyczyn politycznych, zajmowała się następnie zarobkowo tłumaczeniami. Od 1980 do 1981 była korespondentką „Daily Telegraph”. W 1981 została redaktor naczelną Agencji Prasowej „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego przez ponad rok pozostawała w ukryciu[1]. Po śmierci Jerzego Zieleńskiego została w 1982 redaktorem naczelnym „Tygodnika Mazowsze”[2], największego pisma podziemnej „Solidarności”. Funkcję tę pełniła do 1989. W tym samym roku uczestniczyła jako przedstawicielka strony opozycyjnej w obradach zespołu ds. mediów w ramach rozmów Okrągłego Stołu[1].
W 1989 była jedną z osób zakładających „Gazetę Wyborczą”, w której objęła stanowisko zastępcy redaktora naczelnego[4]. W latach 1990–1998 zajmowała stanowisko prezesa spółki wydawniczej Agora-Gazeta, następnie do 2004 była wiceprezesem zarządu Agory[1]. Od 2004 do 2007 de facto pełniła funkcję redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej” – w związku z chorobą Adama Michnika. W 2009 przeszła na emeryturę[5].
W 1989 otrzymała nagrodę Harvard University Niemann Foundation Lyons Award for Conscience and Integrity in Journalism, a w 1986 – Radcliffe’s Bunting Institute Peace Fellowship. W 1999 została wyróżniona Knight International Press Fellowship Award. W 2002, 2004 i 2005 była notowana na liście najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost”[6].
Rodzina
Helena Łuczywo jest córką działaczy komunistycznych żydowskiego pochodzenia, Ferdynanda Chabera (1907–2005) i Doroty (Debory) z domu Guter (1913–2012). Rozwiedziona z Witoldem Łuczywą[7], działaczem opozycji demokratycznej i organizatorem podziemnej poligrafii w czasach PRL. Ma córkę Łucję[8].
Wybrane publikacje
- Jacek (współautor z Anną Bikont), Wyd. Agora i Wyd. Czarne, Warszawa 2018
Przypisy
- ↑ a b c d e Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2012-05-01].
- ↑ a b Helena Łuczywo w Słowniku „Niezależni dla kultury 1976–89”. [dostęp 2012-05-01].
- ↑ Kryptonim „Gracze”. Służba Bezpieczeństwa wobec Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR” 1976–1981. Łukasz Kamiński, Grzegorz Waligóra (wybór, wstęp i opracowanie). Warszawa: IPN, 2010, s. 186.
- ↑ Ernest Skalski. Słowo na wybory. „Polityka”, s. 57, 15 maja 2019.
- ↑ „Gazeta Wyborcza” bez swojej legendy. dziennik.pl, 9 lutego 2009. [dostęp 2012-05-01].
- ↑ 100 Najbogatszych Polaków. wprost.pl. [dostęp 2012-05-01].
- ↑ Pani na Agorze. dziennik.pl, 14 lutego 2009. [dostęp 2019-06-14].
- ↑ Cezary Łazarewicz: Pokolenie pokorowców. polityka.pl, 9 października 2011. [dostęp 2014-01-14].
Media użyte na tej stronie