Helena Tulve

Helena Tulve

Helena Tulve (2010)
Data i miejsce urodzenia	28 kwietnia 1972 Tartu
Pochodzenie	estońskie
Instrumenty	organy
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytorka
Odznaczenia
Strona internetowa

Helena Tulve (ur. 28 kwietnia 1972 w Tartu)^[1][2] – estońska kompozytorka.

Życiorys

Studiowała kompozycję u Alo Põldmäe w tallińskiej szkole muzycznej, a następnie w latach 1989–1992 w Estońskiej Akademii Muzycznej pod kierunkiem Erkki-Svena Tüüra, będąc w tym czasie jego jedyną uczennicą. W 1992 wyjechała do Francji by kontynuować studia kompozytorskie w Konserwatorium Paryskim pod kierunkiem Jacquesa Charpentiera, które ukończyła w 1994 z pierwszą nagrodą. Dodatkowo w latach 1993–1996 studiowała chorał gregoriański i muzykę tradycyjną, również w Paryskim Konserwatorium. Brała udział w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie prowadzonych przez György’a Ligetiego i zajęciach Marca Stroppy prowadzonych podczas International Bartók Festival w Szombathely (1990) oraz kursach muzyki elektronicznej IRCAM w Paryżu (2001)^[1][2].

Od 2000 Tulve wykłada na wydziale kompozycji w Estońskiej Akademii Muzyki (od 2011 jako profesor). W latach 2012–2016 była prorektorem tej uczelni^[2]. Od 2015 jest dyrektorem artystycznym Estońskich Dni Muzycznych^[3]. Odznaczona estońskim Orderem Gwiazdy Białej (2005) oraz francuskim Orderem Sztuki i Literatury (2012)^[2].

Twórczość

Inspirację do swojej twórczości czerpie z chorałów gregoriańskich i melodyki orientalnej, ale także z muzyki spektralnej i eksperymentów IRCAM. W swoich kompozycjach Tulve koncentruje się na barwie, fakturze i wysokościach tonów, wykorzystując czasem także mikrotony. Dla uniknięcia powtórzeń rozbudowuje wzory rytmiczne. Ale bardziej niż na tradycyjnych środkach wyrazu – takich jak rytm, melodia, harmonia – skupia się na „surowym” dźwięku, jego pochodzeniu, transformacji i rozpadzie. Zasadniczo tworzy głównie w obrębie muzyki widmowej, jednak bez stosowania procedur spektralnych. Nie korzysta też z żadnego z góry określonego systemu kompozycyjnego, pozwalając raczej, by kompozycja ewoluowała w sposób przypominający wzrost organiczny^[1][4].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiału źródłowego^[1])

Utwory sceniczne

• It Is Getting So Dark, opera kameralna, (libretto Sei Shōnagon, tłum. I.I. Morris), 2004
• Judith, muzyka do sztuki teatralnej Antona Hansena Tammsaare′a, 2006

Utwory instrumentalne

• Phainomenon na fortepian, syntezator, marakasy, tam-tamy i taśmę, 1989–90
• Lethe na flet, obój, klarnet, wiolonczelę i fortepian, 1991
• Saar (Island) na klarnet i wiolonczelę, 1993
• Öö (Night) na kwartet saksofonowy, 1997
• à travers na zespół kameralny, 1998
• Sinine (Blue) na zespół kameralny, 1998
• Passage secret na 2 klarnety, 1999
• Sans titre na klawesyn, 1999
• Vertige na fortepian, 2000
• Cendres na flet klatnet, 2 perkusje, 2 fortepiany, skrzypce, wiolonczelę u kontrabas, 2001
• Traces na flry, obój, klarnet, saksofon altowy i barytonowy, perkusję, skrzypce i kontrabas, 2001
• Valvaja (Guard) na obój, 2002
• Effleurements, éclatements …, gui, perc, 2003
• ligne d’horizon na zespół kameralny, 2005
• extinction des choses vuesna orkiestrę, 2007
• Hõbevalge (Silverwhite) na skrzypce solo, wiolonczelę i orkiestrę smyczkową, 2008
• Kolm laulu (Three Songs) na fortepian, 2008

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Helena Tulve w AllMusic (ang.) (ang.)
• Dyskografia Helena Tulve w MusicBrainz (ang.) (ang.)
• Helena Tulve w bazie Discogs.com (ang.) (ang.)
• Peeter Süda w Estonian Music Information Centre (ang.)