Helena Usijewicz

Helena Feliksowna Usijewicz (ros. Елена Феликсовна Усиевич; ur. 4 marca 1893 w Jakucku, zm. 15 stycznia 1968 w Moskwie) – radziecka publicystka i krytyczka literacka.

Życiorys

Była córką Feliksa Kona. Działalność w ruchu rewolucyjnym rozpoczęła w 1909 (w 1915 wstąpiła do partii bolszewickiej). W 1917 powróciła do Rosji, brała udział w wojnie domowej. W 1932 ukończyła studia w Instytucie Czerwonej Profesury i podjęła pracę jako krytyczka literacka w pismach "Literaturnyj kritik", "Literaturnoje obozrienie". Wydała broszurę "O czystość leninizmu w teorii literatury", w której broniła pryncypiów bolszewizmu i krytykowała zwolenników bardziej liberalnego kursu w literaturze (m.in. Waleriana Pieriewierziewa). Była zwolenniczką realizmu socjalistycznego, czemu dała wyraz w artykułach "O realizmie socjalistycznym", "Krytyka metodami sztuki" i ""Rokoko" w krytyce". Recenzowała twórczość Majakowskiego, Ostrowskiego, Gorkiego i Zabołockiego.

W 1941 należała do redakcji pisma Nowe Widnokręgi[1].

Po II wojnie światowej wydała książki: "Владимир Маяковский" (1950), "Ванда Василевская" (1953) i "Пути художественной правды" (1958).

Była żoną rewolucjonisty Grigorija Usijewicza (zm. 1918). Blisko przyjaźniła się z Wandą Wasilewską, była tłumaczką jej książek na język rosyjski[2].

Przypisy

  1. ↑ Albin Głowacki,Sprawa powojennej Polski na łamach „Nowych Widnokręgów” w latach 1941, 1942-1944 s. 123.
  2. ↑ Wanda Wasilewska we wspomnieniach (wybór, wstęp i oprac. Eleonora Syzdek), "Książka i Wiedza", Warszawa 1982, s. 73

Bibliografia

  • Литературная энциклопедия 1929—1939; Tom 11, Стансы — Фортегуерри, Moskwa 1939