Henryk (książę Meklemburgii)

Henryk
ilustracja herbu
książę Meklemburgii-Stargard
razem z Janem III (do 1438) i Albrechtem II (do 1423)
Okres

od 1417
do 1466

Poprzednik

Ulryk I

Następca

Ulryk II

Dane biograficzne
Dynastia

meklemburska

Data śmierci

1466

Ojciec

Ulryk I

Matka

Małgorzata pomorska

Żona

1. Judyta z Werle, 2. Ingeborga pomorska, 3. Małgorzata brunszwicka

Dzieci

z 2: Ulryk II; z 3: Magdalena, Anna

Henryk (zm. w maju 1466 r.) – książę Meklemburgii-Stargard od 1417 r.

Henryk był jednym z synów księcia Meklemburgii na Stargardzie Ulryka I i Małgorzaty, córki księcia szczecińskiego Świętobora I. W 1417 r., gdy zmarł jego ojciec, wraz z bratem objął tron w części Meklemburgii ze Stargardem. Panował początkowo wspólnie z bratem Albrechtem II i kuzynem Janem III. Obaj jednak zmarli bezpotomnie za życia Henryka (Albrecht II w 1423 r., Jan III w 1438 r.) i w ten sposób został samodzielnym władcą Meklemburgii-Stargard.

Początkowy okres panowania, aż do 1427 r., wypełniła wojna, jaką książęta meklemburscy toczyli przeciwko margrabiemu Brandenburgii Fryderykowi I Hohenzollernowi, pragnącemu odzyskania należącego niegdyś do Brandenburgii Stargardu. W jej toku, przez wiele lat w niewoli brandenburskiej przebywał kuzyn Henryka, Jan III, zwolniony w 1427 r. za cenę uznania brandenburskiego zwierzchnictwa nad Stargardem[1].

W 1436 r. zmarł Wilhelm, ostatni książę z linii dynastii meklemburskiej rządzącej Werle (odrębna część władztwa pierwszych książąt meklemburskich, wydzielona na skutek podziału między synów książęcych w 1227 r.). Henryk wraz ze współrządzącym Janem III, a także władcy Meklemburgii-Schwerin: Henryk IV Gruby i Jan V uznali się za jego dziedziców. Roszczenia do tego terenu zgłosił jednak także Fryderyk Hohenzollern (Brandenburgii sprawowała zwierzchność lenną nad częścią Werle). Konflikt został zakończony traktatem zawartym w 1442 r., zgodnie z którym Fryderyk zrezygnował ze zwierzchności i roszczeń do Werle, a okręg ten otrzymali wspólnie książęta meklemburscy. Książęta ci zagwarantowali elektorowi brandenburskiemu jedynie prawo dziedziczenia w Meklemburgii w przypadku wygaśnięcia tutejszej dynastii, zgodzili się na niewielkie ustępstwa terytorialne oraz oddali zwierzchność lenną nad Putlitz[2].

Henryk był trzykrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Judyta (zm. przed 1428), córka księcia Werle Mikołaja V. Drugą żoną była Ingeborga (ok. 1407–przed 4.9.1452), córka księcia stargardzkiego i słupskiego Bogusława VIII. Z tego małżeństwa pochodził syn i następca Henryka, Ulryk II. Trzecią żoną Henryka była Małgorzata (zm. 1512), córka księcia Lüneburga Fryderyka Pobożnego. Z tego małżeństwa pochodziły dwie córki: Magdalena (żona księcia bardowskigo, rugijskigo i wołogoskiego Warcisława X, a następnie hrabiego Barby i Mühlingen Burcharda VII) oraz Anna.

Przypisy

  1. ↑ Ludwig Schultz: Johann III., Herzog von Mecklenburg-Stargard. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 14. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1881, s. 243–244. [dostęp 2014-01-07].
  2. ↑ Niklas Sommerburg: Herzog Magnus II. Ein Kind seiner Zeit oder seiner Zeit weit voraus? Ein Herzog zwischen Mittelalter und Neuzeit. Studienarbeit. GRIN Verlag, 2006, s. 10. ISBN 978-3-638-93600-2. [dostęp 2014-01-07].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie