Henryk Andracki

Henryk Andracki

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	1 marca 1933 Samarzewo
Data śmierci	10 października 2019
Przebieg służby
Lata służby	1952–1994
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	Sztab Generalny
Stanowiska	szef Wojsk Łączności Pomorskiego Okręgu Wojskowego, zastępca szefa i szef Wojsk Łączności MON
Odznaczenia

Henryk Andracki (ur. 1 marca 1933 w Samarzewie, zm. 10 października 2019^[1]) – polski wojskowy, inżynier i polityk, generał brygady Wojska Polskiego, członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.

Życiorys

Od 1937 mieszkał z rodziną w Słupcy, gdzie w 1948 ukończył szkołę podstawową. W 1952 został absolwentem technikum we Wrocławiu. W sierpniu 1952 rozpoczął służbę wojskową jako podchorąży Fakultetu Wojsk Łączności Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Studia ukończył w 1956, uzyskując tytuł zawodowy inżyniera telekomunikacji oraz stopień porucznika w korpusie oficerów wojsk łączności.

Został następnie skierowany do służby w 5 pułku łączności jako inżynier radiowy w 2 batalionie dowodzenia. Od 1960 służył w Szefostwie Wojsk Łączności MON, gdzie był pomocnikiem szefa wydziału II Oddziału I Operacyjnego (do 1966), a następnie starszym pomocnikiem szefa wydziału. W 1965 ukończył dwuletnie Podyplomowe Studium Badań Operacyjnych w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk. W 1967 został wyróżniony przez ministra obrony narodowej Mariana Spychalskiego za udział w ćwiczeniach „Lato-67”. Od 1968 był starszym pomocnikiem szefa Oddziału III Radiowego w Szefostwie Wojsk Lotniczych. Od września 1972 do czerwca 1974 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta J. Woroszyłowa w Moskwie. Po powrocie do kraju we wrześniu 1974 został zastępcą szefa Wojsk Łączności Pomorskiego Okręgu Wojskowego (POW). W lipcu 1975 objął stanowisko szefa Wojsk Łączności POW, a od września 1982 był zastępcą szefa Wojsk Łączności MON ds. operacyjno-szkoleniowych. W grudniu 1982 ukończył Wyższy Kurs Akademicki dla kierowniczej kadry WP w moskiewskiej Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR.

Od lipca 1983 do października 1992 był szefem Wojsk Łączności MON, a następnie do września 1993 (po reorganizacji struktur) szefem Wojsk Łączności i Informatyki Sztabu Generalnego WP. 24 września 1983 na mocy uchwały Rady Państwa PRL został mianowany na stopień generała brygady^[2]. Nominację wręczył mu 10 października 1983 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Henryk Jabłoński. Jako szef Wojsk Łączności był współautorem systemu wozów dowodzenia i ruchomych wozów łączności. Pod jego kierownictwem rozpoczęto prace nad zautomatyzowanym systemem dowodzenia „Storczyk”^[3].

W lutym 1987 został powołany w skład Rady Naukowo-Technicznej przy Komitecie do spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”. W latach 1990–1991 był członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma „Myśl Wojskowa”. 14 stycznia 1994 przeszedł w stan spoczynku z uwagi na wiek. Dwa dni wcześniej został pożegnany przez ministra obrony narodowej Piotra Kołodziejczyka.

W wyborach w 1993 bez powodzenia kandydował do Sejmu z ramienia BBWR^[4]. Od września 1994 do kwietnia 1997 zasiadał w Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji^[5]. Wraz z prawnikiem Tomaszem Kwiatkowskim został powołany do KRRiT przez prezydenta Lecha Wałęsę w miejsce odwołanych przez niego Marka Markiewicza i Macieja Iłowieckiego za rzekome rażące naruszenia ustawy o radiofonii i telewizji. Pełnił później funkcję doradcy prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty^[6].

Był jednym z inicjatorów powołania w 1996 Klubu Generałów Wojska Polskiego, od czerwca 2001 do września 2004 pełnił funkcję jego skarbnika, w kolejnej kadencji (do września 2007) był członkiem komisji rewizyjnej^[7]. Działał społecznie w Zarządzie Głównym Światowego Związku Polskich Żołnierzy Łączności, był współorganizatorem zjazdu tej organizacji.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[3]:

• chorąży – 1954,
• podporucznik – 1955,
• porucznik – 1956,
• kapitan – 1960,
• major – 1966,
• podpułkownik – 1971,
• pułkownik – 1974,
• generał brygady – 1983.

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1990)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980)
• Złoty Krzyż Zasługi (1975)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1968)
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1975)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1979)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju” (1985)
• Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” (1984)
• Złota Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności” (1974)
• Medal pamiątkowy „Za zasługi dla WOPK” (1989)
• Odznaka Honorowa „Za zasługi dla ZBŻZ” (1986)
• Złota Odznaka Budowniczego Legnicko-Głogowskiego Okręgu Miedziowego (1984)
• Odznaka i tytuł Racjonalizatora Wojskowego (1987)
• Odznaka „Zasłużony dla województwa legnickiego” (1984)
• Odznaka „Zasłużony dla województwa sieradzkiego” (1984)
• Odznaka „Zasłużony dla miasta Wałcza” (1987)
• Złota Odznaka „Za zasługi w zwalczaniu powodzi” (1977)
• Medal Za umacnianie braterstwa broni (ZSRR) (1984)
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (1979)
• Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (1988)
• Medal 30-lecia Sił Zbrojnych Kuby (Kuba) (1984)

Życie prywatne

Syn Jana i Janiny z domu Rutkowskiej. Mieszkał w Warszawie. Od 1956 był żonaty z Danielą z domu Podgórną, miał syna i córkę^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989–2002. Warszawa: Wydawnictwo von Borowiecky, 2002, s. 128. ISBN 83-87689-46-7.
• Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. T. I: A–H. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010, s. 73–75.