Henryk Bardijewski

Henryk Eugeniusz Bardijewski (ur. 7 stycznia 1932 w Częstochowie, zm. 9 grudnia 2020 w Warszawie[1]) – polski prozaik, satyryk, autor sztuk scenicznych i słuchowisk oraz tekstów dla kabaretów literackich.

Ukończył studia z zakresu filologii polskiej i bibliotekoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim. W 1952 r. debiutował na łamach tygodnika „Szpilki” jako satyryk. W latach 1957–1975 był redaktorem Polskiego Radia.

W 2002 został wyróżniony przez Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia nagrodą Honorowy Wielki Splendor[2].

Pochowany na Cmentarzu Wawrzyszewskim w Warszawie[3].

Twórczość

  • Rysunki na piasku (satyry, 1962)
  • Talizman i inne opowiadania (1965)
  • Alibi. Skecze i monologi (1965)
  • Lustra (opowiadania, 1971)
  • Siła przyciągania (słuchowisko radiowe, 1975)
  • Jak zostać monarchistą, a właściwie królem (satyry, 1976)
  • Klawiatura (opowiadania, 1977)
  • Pochód Don Kichotów (satyry, 1977)
  • Dzień niepokoju (opowiadania, 1979)
  • Kraina intymności (powieść, 1979)
  • Rzut podkową (powieść, 1979)
  • Irytacje (powieść, 1984)
  • Czekanie na znak (opowiadania, 1985)
  • Spis Rzeczy i inne opowiadania (2001)
  • Aria na tysiąc głosów (wybrane utwory dramatyczne, 2004)
  • Dzikie Anioły i inne opowiadania (2006)
  • Każdy może zostać... odkrywcą! (dla dzieci, 2009)
  • Przelotna Radość (opowiadania, 2012)

Przypisy

Bibliografia