Henryk Bułhak

Henryk Bułhak
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1930
Wilno

Zawód, zajęcie

historyk, bibliotekoznawca

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Henryk Bułhak (ur. 1 stycznia 1930 w Wilnie[1]) – polski historyk i bibliotekoznawca.

Życiorys

W 1941 został deportowany na Syberię[2]. Przebywał tam do kwietnia 1946. W latach 1949–1952 studiował historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Tytuł zawodowy magistra uzyskał po ukończeniu Stu­dium Bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Po studiach został zatrudniony w Zakładzie Starych Druków Biblioteki Narodowej. Od 1969 do 1973 pracował w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk. Był uczestnikiem seminarium Stanisława Herbsta[3]. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1978 pod kierunkiem Andrzeja Bartnickiego na podstawie pracy zatytułowanej Polska – Francja. Studia z dziejów współpracy wojskowej w latach 1922–1936.

Zajmuje się historią polityczną i wojskową okresu międzywojennego, ze szczegól­nym uwzględnieniem stosunków polsko-francuskich, polsko-rumuńskich i polsko-czeskich oraz historią dawnej książki i bibliotekoznawstwa.

Jego dziećmi są historyk Władysław Bułhak i aktorka Ewa Konstancja Bułhak.

W 2013 za wybitne zasługi w pracy naukowo-badawczej w dziedzinie bibliotekoznawstwa, historii drukarstwa i dziejów książki, za działalność na rzecz zachowania dziedzictwa narodowego prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4].

Wybrane publikacje

  • Polonia typographica saeculi sedecimi, z. 3, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1959.
  • Polonia typographica saeculi sedecimi, z. 5, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1964.
  • Polonia typographica saeculi sedecimi, z. 6, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1966.
  • Polonia typographica saeculi sedecimi, z. 7, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1970.
  • Jan Ciałowicz, Od Kościuszki do Sikorskiego, wybór, red., wstęp Henryk Bułhak, Kraków: „Znak” 1972.
  • Juliusz Łukasiewicz, Dyplomata w Paryżu 1936–1939. Wspomnienia i dokumenty Juliusza Łukasiewicza, ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej, wyd. rozszerz. oprac., red. Wacław Jędrzejewicz i Henryk Bułhak, Londyn: Polska Fundacja Kulturalna 1989.
  • Prace badawcze i bibliograficzne nad zbiorami rzadkich i cennych książek i dokumentów: materiały z seminarium polsko-radzieckiego, Warszawa, 8–10 października 1985, red. nauk. Henryk Bułhak, Jakub Z. Lichański, Warszawa: Biblioteka Narodowa 1991.
  • Polska – Francja. Z dziejów sojuszu 1922–1939. Cz. 1: (1922–1932), Warszawa: Wydawnictwa Fundacji „Historia pro Futuro” 1993[5].
  • Z dziejów polityki i dyplomacji polskiej: studia poświęcone pamięci Edwarda hr. Raczyńskiego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wychodźstwie, red. Henryk Bułhak, Warszawa: Wyd. Sejmowe 1994.
  • Polska – Francja: z dziejów sojuszu 1933–1936, Warszawa: Neriton 2000[6].

Przypisy

  1. ↑ Według innych źródeł ur. 1929 w Nowogródku (por. Notacje: Relacja Henryka Bułhaka. 1wrzesnia39.pl. [dostęp 2015-04-06].).
  2. ↑ Henryk Bułhak, Z Nowogródka na Syberię (1941), „Warszawskie Zeszyty Historyczne” z. 3/1989, s. 111–119.
  3. ↑ Henryk Bułhak, Stanisław Herbst, „Więź” z. 10 (186)/1973, s. 144–147.
  4. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 lutego 2013 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2013 r. poz. 409).
  5. ↑ Recenzje: Andrzej Maciej Brzeziński, „Przegląd Zachodni” 52 (1996), nr 3, s. 155–158; Przemysław Żurawski vel Grajewski, „Dzieje Najnowsze” 28 (1996), nr 3/4, s. 173–177; Mariusz Wołos, Sojusz polsko-francuski w nowym ujęciu, „Czasy Nowożytne” 4 (1998), s. 219–223; Zbigniew Pęczkowski, „Teki Historyczne” 22 (1999), s. 350–360.
  6. ↑ Recenzje: Mariusz Wołos, Dzieje sojuszu polsko-francuskiego w latach 1933–1936, „Czasy Nowożytne” 11 (2001), s. 127–133.

Bibliografia