Henryk Chmielewski (bokser)
 Henryk Chmielewski (1937) | ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Henryk Chmielewski (ur. 8 stycznia 1914 w Łodzi, zm. 15 listopada 1998 w Hollywood) – polski bokser, mistrz Europy oraz olimpijczyk.
Życiorys
Urodził się w rodzinie robotniczej ze związku Aleksandra oraz Cecylii z domu Kowalewskiej[1]. Ukończył szkołę powszechną przy ul. Nowo Targowej (obecnie ul. Sterlinga). Dwa lata uczył się również w Państwowej Szkole Techniczno-Przemysłowej, gdzie nabył uprawnienia mistrza farbiarskiego. W latach 1931–1938 pracował na wydziale farbiarskim Zakładów Fabrycznych Spółki Akcyjnej I.K. Poznański[1]. W 1938 wyjechał na stałe do Stanów Zjednoczonych[2].
Kariera sportowa
W 1927 roku rozpoczął trenowanie gimnastyki w miejscowym kole Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Łodzi. Wkrótce rozpoczął treningi w sekcji bokserskiej towarzystwa pod kierunkiem Tadeusza Kwiatkowskiego[2]. Jako 14-latek 24 lutego 1928 roku zadebiutował w ringu w barwach TG Sokół Łódź podczas zawodów bokserskich odbywających się w sali Białej Hotelu Manteuffla. W marcu zdobył mistrzostwo Łodzi juniorów[2]. Po zatrudnieniu się w zakładach Poznańskiego w latach 1930–1938 był zawodnikiem klubu IKP Łódź.
Największy sukces odniósł zdobywając tytuł mistrza Europy w wadze średniej podczas Mistrzostw Europy w Mediolanie 1937 (w finale pokonał Holendra Tina Dekkersa), kiedy to również Aleksander Polus wywalczył tytuł mistrzowski[1].
Podczas igrzysk w Berlinie 1936 zajął 4. miejsce w wadze średniej[1]. Mając rozbite pięści po zwycięskim pojedynku ćwierćfinałowym z faworytem, Amerykaninem Jamesem Clarkiem, przegrał pojedynek półfinałowy z reprezentantem Norwegii Henrym Tillerem i nie stanął do walki o brązowy medal.
Trzykrotnie był mistrzem Polski: w wadze lekkiej w 1931 oraz w wadze średniej w 1933 i 1936, a w 1935 wicemistrzem (w wadze średniej)[1].
Wystąpił 16 razy w reprezentacji Polski, odnosząc 12 zwycięstw, 1 remis i 3 porażki.
W karierze amatorskiej stoczył 157 walk, wygrywając 133, 11 zremisował i 13 przegrał.
W marcu 1938 roku zamieszkał w Stanach Zjednoczonych i został tam bokserem zawodowym (gdzie używał nazwiska Henry Chemel)[3]. Walczył w wadze średniej. W 1945 był klasyfikowany na 4. miejscu w tej kategorii. Ogółem stoczył 82 walki zawodowe, wygrywając 56, 2 remisując i 24 przegrywając. Walczył m.in. z Jakiem LaMottą, przegrywając na punkty. We wrześniu 1951 zakończył karierę bokserską[3].
Po zakończeniu kariery pływał na statkach jako mechanik okrętowy[3].
W 1987 roku otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Rekszy[3].
Przypisy
- ↑ a b c d e Wryk 2015 ↓, s. 173.
- ↑ a b c Andrzej Bogusz: Sokolstwo łódzkie 1905–1995. Łódź: Muzeum Sportu i Turystyki w Łodzi, 1995, s. 124-125. ISBN 83-901851-5-6.
- ↑ a b c d Wryk 2015 ↓, s. 174.
Bibliografia
- Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 173-174. ISBN 978-83-64864-22-3.
Linki zewnętrzne
- Chmielewski Henryk – sylwetka w portalu olimpijski.pl
- Wyniki olimpijskie zawodnika na portalu Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-14)]. (ang.)
- Wykaz walk zawodowych BoxRec
(Puchar Narodów - 1. miejsce)
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Henryk Chmielewski, bokserski mistrz Europy w wadze średniej
Polska reprezentacja bokserska na Pięściarski Puchar Europy Środkowej w Essen. Stoją od lewej: Czesław Banasiak, trener Feliks Stamm, Czesław Cyraniak, Mieczysław Forlański, Walery Karpiński, Ryszard Krenz i Henryk Chmielewski. W górny rzędzie od lewej: Szapsel Rotholc i Oktawian Misiurewicz. Listopad 1934