Henryk Cichowski (inżynier)

Henryk Cichowski (ur. 16 sierpnia 1851 r. w Linowie, zm. 16 stycznia 1910 w Skórnicach) – syn Romana i Kazimiery (1828–1885) z Leszczyńskich. Wnuk Piotra Cichowskiego (1782–1848), rotmistrza Wielkiej Armii w latach 1812–1813.

Życiorys

Urodził się w rodzinnym majątku Linów w Ziemi sandomierskiej. W 1868 r. ukończył, ze srebrnym medalem, Gimnazjum Realne w Warszawie i zdał egzamin (miejsce 4. na 240 kand.[1]) do École Centrale Paris w Paryżu, gdzie w 1875 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika. W latach 1870–1871 przebywał na praktykach w zakładach metalurgicznych w Londynie. A w latach 1876–1877 w Zakładach H. Cegielskiego w Poznaniu.

Od 1879 r. jako naczelny inżynier przy budowie wielkich pieców Zakładów Starachowickich (obejmujących także walcownię w Brodach, Michałowie i Nietulisku). Jednocześnie w kierownictwie budowy linii kolejowej Skarżysko – Ostrowiec Św. W 1880 roku poślubił Marię Dobiecką z Łopuszna (1859–1884). W latach 1884–1888 dyrektor naczelny Zakładów metalurgicznych w Klimkiewiczowie (od 1924 włączony do Ostrowca Świętokrzyskiego).

W 1886 r., jako wdowiec, wziął w Krakowie w kościele ss. Wizytek ślub z panną Teresą z Łubieńskich (1862–1939), siostrą Bernarda i Rogera, prawnuczką Feliksa Łubieńskiego.

W 1888 r. zrezygnował z pracy w Zakładach w Klimkiewiczowie (wobec decyzji akcjonariuszy odmawiających przeznaczenia dywidendy na modernizację Zakładów) i pomimo świetnych propozycji prowadzenia zakładów metalurgicznych w głębi Rosji nabył majątek ziemski Skórnice (w powiecie koneckim ziemi kieleckiej). Podjął pozytywistyczne próby eksploatacji miejscowych pokładów rudy żelaznej i w tym celu rozbudował wielki piec w Skórnicach, w którym w 1892 roku wyprodukował 95080 pudów żelaza. W 1893 roku "Gazeta Kielecka" odnotowuje w Skórnicach zarówno wielki piec, jak i gisernię, a produkcję jako 34216 pudów żelaza. Pokaźny zbiór opracowań i rysunków technicznych z tego okresu uległ niemal całkowitemu zniszczeniu w czasie działań wojennych 1914/15. Pojedyncze egzemplarze zachowały się w zbiorach (dane z 1978 r.) w Muzeum Metalurgicznym (filia Muzeum Techniki w Warszawie) w Sielpi Wielkiej (pow. konecki). Jednocześnie aktywny społecznie, m.in. radca Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Radomiu, sędzia pokoju na okoliczne gminy, wspiera rozbudowę kościoła parafialnego w Fałkowie).

W 1897 r. ostatecznie zrezygnował z rozwoju tamtejszego hutnictwa (wskutek nieopłacalności eksploatacji miejscowych rud żelaza) i powrócił do pracy zawodowej obejmując stanowisko jednego z dyrektorów Huty Bankowej w Dąbrowie Górniczej, największej hucie w Królestwie Kongresowym. Tam też zamieszkał z całą rodziną.

Od 1900 r. ponownie w Zakładach w Starachowicach, jako naczelny dyrektor. Niebawem wskutek postępującej choroby zrezygnował z pracy zawodowej i powrócił do Skórnic, gdzie zmarł 19 stycznia 1910 roku. Pochowany na cmentarzu parafialnym w sąsiednim Fałkowie, pozostawił po sobie dzieci: Marię, Kazimierza, Zofię, Irenę, Henryka, Zygmunta i Barbarę.

Przypisy

  1. ↑ O fakcie czwartego miejsca na egzaminie do École Centrale Paris wspomina Polski Słownik Biograficzny (tom IV) w opisie hasła „Henryk Cichowski (1851–1910)”.

Bibliografia

  • Polski Słownik Biograficzny, tom IV, Kraków 1938
  • Ziemianie polscy XX w., Słownik biograficzny (cz. 2), Wydawnictwo DiG, Warszawa 1999, ​ISBN 83-85490-23-X​
  • „Gazeta Radomska”, nr 1 z 20 grudnia 1894 r. /1 stycznia 1895 r./, str. 17 i str. 20
  • X. Bernard Łubieński Wspomnienia (autobiografia), opracował Sławomir Pawłowicz CSsR, Wyd. Homo Dei, Kraków 2009, ​ISBN 978-83-60998-41-0​
  • „Gazeta Kielecka”, Kielce 1893, nr 53
  • Marian Adamczyk, „Mieszkańcy Ziemi Czermińskiej i Fałkowskiej od XVI do XX w.”, Wydawnictwo Biblioteki Publicznej Miasta i Gminy Końskie 2015, ​ISBN 978-83-936570-1-8​

Linki zewnętrzne