Henryk Dembiński (poseł)

Henryk Dembiński

Henryk Dembiński, 1907
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1866 Kraków
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 1915 Warszawa
Poseł do II Dumy Państwowej
Okres	od 1907 do 1907
Przynależność polityczna	Stronnictwo Polityki Realnej
Prezes Stronnictwa Polityki Realnej
Okres	od 1908 do 1915
Poprzednik	Józef Ostrowski

Henryk Wojciech Stanisław Dembiński (ur. 23 kwietnia 1866 w Krakowie, zm. 11 grudnia 1915 w Warszawie^[1]) – polski ziemianin, polityk, poseł do Dumy Państwowej Imperium Rosyjskiego, prezes Stronnictwa Polityki Realnej, członek Komitetu Narodowego Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej jako syn Juliusza i Heleny z hr. Wodzickich. Maturę zdał w morawskim Böhmisch Leipa. W latach 1884–1887 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, następnie do 1889 roku kontynuował naukę na tym kierunku w Innsbrucku. Ok. 1892 roku zamieszkał w Przysusze, prowadząc gospodarstwo leśne, rolne i przemysłowe. Za nasiona jęczmienia otrzymał w 1901 roku nagrodę na wystawie w Kielcach^[1].

Po rewolucji 1905 zaangażował się w działalność Stronnictwa Polityki Realnej. Jako przedstawiciel tego ugrupowania wszedł w styczniu 1907 roku do opoczyńskiego komitetu wyborczego. Stosunkiem głosów 49:9 został wybrany na posła do II Dumy Państwowej z guberni kieleckiej (1907). W maju 1907 roku, w imieniu Koła Polskiego, przekazał pozdrowienia nowo zwołanemu sejmowi finlandzkiemu. W wyborach do III Dumy był elektorem z kurii ziemiańskiej powiatu opoczyńskiego^[1].

Od maja 1908 do śmierci był prezesem Stronnictwa Polityki Realnej. Nadto sprawował funkcję prezesa Towarzystwa Opieki nad Wychodźcami i wiceprezesa Towarzystwa Popierania Pracy Społecznej. W latach 1910–1914 był radcą Komitetu TKZ. W listopadzie 1914 roku uczestniczył w utworzeniu Komitetu Narodowego Polskiego, wchodząc do jego Wydziału Wykonawczego. W czasie wojny zaangażował się w pomoc osobom potrzebującym. W listopadzie 1915 roku został prezesem Głównego Komitetu Ratunkowego w Lublinie. Zmarł w następnym miesiącu na zawał serca w Warszawie. Został pochowany w Przysusze^[1].

Życie prywatne

Żonaty był od 1897 roku z Zofią z hr. Tyszkiewiczów, siostrą Władysława i Aleksandra. Miał siedmioro dzieci^[1].

Przypisy