Henryk Floyar-Rajchman

Henryk Floyar-Rajchman

Data i miejsce urodzenia	7 grudnia 1893 Warszawa, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	22 marca 1951 Nowy Jork, Nowy Jork, USA
Minister przemysłu i handlu
Okres	od 15 maja 1934 do 12 października 1935
Poprzednik	Ferdynand Zarzycki
Następca	Roman Górecki
Odznaczenia

Henryk Janusz Floyar-Rajchman (ur. 7 grudnia 1893 w Warszawie, zm. 22 marca 1951 w Nowym Jorku) – polski polityk obozu piłsudczyków, dyplomata i działacz państwowy II Rzeczypospolitej, major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, wiceminister oraz minister przemysłu i handlu, poseł na Sejm IV kadencji.

Życiorys

Do 1911 uczęszczał do VI Gimnazjum Filologicznego w Warszawie, w tym samym roku uzyskał maturę w I Szkole Realnej w Krakowie. Do 1917 nosił nazwisko Reichman. W latach 1918–1920 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W 1911 wstąpił w Warszawie do Polskiej Partii Socjalistycznej. Od 1912 do 1914 działał w krakowskim „Strzelcu”. W czasie I wojny światowej był żołnierzem 5 pułku piechoty Legionów Polskich i Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 1918 do 1919 przebywał w Zakopanem.

W styczniu 1920 wstąpił do Wojska Polskiego. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w 35 pułku piechoty^[1]. Od lipca 1921 pełnił obowiązki szefa sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów^[2][3]. W latach 1921–1923 był słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 61 pułku piechoty w Bydgoszczy. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1135. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. Z dniem 17 lutego 1925 powrócił ze stanu nieczynnego do służby czynnej z równoczesnym przydziałem do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu^[5]. Z dniem 1 października 1926 został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie do Biura Inspekcji Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych w Warszawie^[6][7]. 18 lutego 1928 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 86. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 20 sierpnia 1928 roku został mianowany attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Tokio^[8][9][10]. Po powrocie do kraju został przeniesiony w stan nieczynny^[11][12]. W grudniu 1935 został przeniesiony w stan spoczynku.

W latach 1933–1934 był wiceministrem, a od 15 maja 1934 do 12 października 1935 w rządach Leona Kozłowskiego i Walerego Sławka ministrem przemysłu i handlu. W latach 1935–1938 był posłem na Sejm RP.

Groby majora Henryka Floyar-Rajchmana i pułkownika Ignacego Matuszewskiego po powtórnym pogrzebie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

W lipcu 1938 został wybrany do specjalnej komisji do spraw cen artykułów rolniczych. We wrześniu 1939 wraz z Ignacym Matuszewskim organizował i przeprowadził ewakuację 75 ton złota rezerw Banku Polskiego przez Rumunię, Turcję, Syrię do Francji, gdzie zostało ono przekazane Rządowi Rzeczypospolitej.

16 września 1939 roku objął kierownictwo transportu Funduszu Obrony Narodowej^[13].

Odsunięty przez otoczenie gen. Władysława Sikorskiego od służby państwowej. Od stycznia 1940 przebywał we Francji, następnie w Wielkiej Brytanii, a od czerwca 1941 w Nowym Jorku. W 1942 był współorganizatorem Komitetu Narodowego Amerykanów Polskiego Pochodzenia (KNAPP), a w 1943 Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce^[14] (został w nim wiceprezesem zarządu).

W 1940 jego żona Zofia i córka Janina wyjechały do Brazylii^[15].

18 listopada 2016 szczątki mjr. Henryka Floyar-Rajchmana i płk. Ignacego Matuszewskiego zostały ekshumowane na cmentarzu Calvary Cemetery w Woodside (Queens, Nowy Jork) w Stanach Zjednoczonych, po czym 23 listopada 2016 przywiezione do Polski, a 10 grudnia 2016 pochowane na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze żołnierzy Wojska Polskiego poległych w wojnie 1920 roku (kwatera B13-1-33)^[16][17][18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6633 (1923)^[19]
• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1935)^[20]
• Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)^[21]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: 1922)^[19]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)^[22]
• Srebrny Krzyż Zasługi (7 sierpnia 1928)^[23][19]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Srebrny Medal Waleczności (Austro-Węgry)
• Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry)
• Order Skarbu Świętego IV klasy (Japonia, 1929)^[24]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
• Wiceminister przemysłu i handlu p. Henryk Floyar-Rajchman. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 248 z 2 września 1933. 
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej

Linki zewnętrzne

• Archiwum Henryka Floyar-Rajchmana w zbiorach Instytutu Piłsudskiego. pilsudski.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-12)].