Henryk Gaworski

Henryk Gaworski
Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1928
Zawadów

Data i miejsce śmierci

7 sierpnia 2002
Warszawa

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Dziedzina sztuki

poezja

Henryk Gaworski (ur. 13 stycznia 1928 w miejscowości Zawadów koło Bełchatowa, zm. 7 sierpnia 2002 w Warszawie) – polski poeta, prozaik i działacz kulturalny.

Życiorys

Podczas okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu, a następnie został żołnierzem Armii Krajowej[1]. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, a po jego upadku został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie był więziony w obozach pracy w Altengrabow, Pirmasens, Wetzlar i Giessen[1]. W 1945 powrócił do Warszawy[1]. Debiutował w 1950 na łamach prasy jako poeta. W 1952 ukończył filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1968-1984 był redaktorem naczelnym tygodnika „Barwy”. Pracował też m.in. w redakcji „Życia Warszawy” oraz w Polskim Radiu.

Był członkiem POP i egzekutywy PZPR w Związku Literatów Polskich. Według zasobów archiwalnych Instytutu Pamięci Narodowej był kontaktem operacyjnym służb specjalnych PRL ps. Grześ[2].

W latach 90. współpracował z Andrzejem Lepperem i partią Przymierze Samoobrona[3]. W wyborach parlamentarnych w 1993 bez powodzenia kandydował do Sejmu z płockiej listy utworzonego przez to ugrupowanie komitetu Samoobrona – Leppera[4].

Został pochowany na cmentarzu Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie (kw. S-II-7, rząd 8, grób 7)[5].

Twórczość

  • Przed nami życie (poezje)
  • Rytm serca (poezje)
  • Właśnie róża (poezje)
  • Odwiedziny (opowiadania) 1964
  • Oczarowani (powieść) 1967
  • Fotografia mówi prawdę (powieść) 1969
  • Rodowód (powieść) 1969
  • Gorące barwy (poezje)
  • Ogólnie i osobiście (felietony)
  • Nasz dom (szkice)
  • Nazwanie życia (poezje)
  • Jelenie jedzą klejnoty (powieść) 1978
  • Na ostrzu brzytwy (opowiadania) 1986
  • Skrzydła i kamienie (poezje)
  • Skrzaty z wiejskiej chaty (utwory dla dzieci)
  • Zielone ludziki (utwory dla dzieci)

Krytyka

Książka Jelenie jedzą klejnoty doczekała się recenzji pióra Stanisława Barańczaka opublikowanej najpierw w prasie podziemnej, a potem w tomie Książki najgorsze. Według tej recenzji, proza Henryka Gaworskiego jest „smakowita jak sztuczny miód i pożywna jak masło Śniadaniowe”[6].

Przypisy

  1. ↑ a b c Jadwiga Czachowska, Alicja Szałagan, Współcześni polscy pisarze i badacze literatury: słownik biobibliograficzny, Tom 3, Warszawa 1994, s. 29
  2. ↑ Joanna Siedlecka, Kryptonim "Liryka". Bezpieka wobec literatów, Warszawa 2008, s. 422.
  3. ↑ Lepper idzie na wojnę. polityka.pl, 6 lutego 1999.
  4. ↑ Inga Słodkowska, Wybory 1993. Partie i ich programy, Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa 2001
  5. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze, www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-11-23].
  6. ↑ Stanisław Barańczak, Książki najgorsze, ISBN 83-9-00036-0-0, str. 100-101

Bibliografia