Henryk Hlebowicz

Błogosławiony
Henryk
prezbiter
męczennik
Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1904
Grodno

Data i miejsce śmierci

9 listopada 1941
Borysów

Czczony przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

13 czerwca 1999
Warszawa
przez Jana Pawła II

Wspomnienie

12 czerwca

Szczególne miejsca kultu

Borysów, Laski

Henryk Hlebowicz (ur. 1 lipca 1904 w Grodnie, zamordowany 9 listopada 1941 w Borysowie pod Mińskiem) – polski błogosławiony Kościoła katolickiego, męczennik II wojny światowej, duszpasterz katolickich organizacji i stowarzyszeń akademickich.

Życiorys

Uczęszczał do szkoły w Orenburgu nad Uralem, gdzie zesłany był jego ojciec. W sierpniu 1921 wraz z rodziną powrócił z zesłania do rodzinnego Grodna. We wrześniu zgłosił się do Seminarium Duchownego w Wilnie. Ukończył je z wynikiem celującym w 1924, mając zaledwie 20 lat. Następnie studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Będąc na trzecim roku, w 1927, przyjął święcenia kapłańskie. W 1928 na KUL-u obronił doktorat z teologii, a rozprawa Jedność Kościoła Chrystusowego według św. Jana Chryzostoma napisana pod kierunkiem ks. prof. Piotra Kremera opublikowana została w Wilnie (1932). W 1929 obronił pracę doktorską z filozofii pt. De substantialitatae anime (O substancjalności duszy) na Angelicum w Rzymie. W latach 1930-1936 wykładał na Uniwersytecie Wileńskim i w seminarium duchownym w Wilnie. Był duszpasterzem organizacji i stowarzyszeń akademickich: moderatorem Sodalicji Mariańskiej Akademiczek, doradcą Juventus Christiana, współtwórcą Porozumienia Akademickich Katolickich Stowarzyszeń, cenzorem kościelnym miesięcznika Pax. Pełnił obowiązki duszpasterza w Trokach (1935-1938) i prefekta żeńskiego gimnazjum w Rabce, gdzie odbywał kurację z powodu gruźlicy w latach 1938-1939 oraz proboszczem w parafiach Chotajewicze, Korzeń, a także Okołowo w pobliżu Mińska. W okresie II wojny światowej był kapelanem podziemia niepodległościowego w Wilnie (1939–1941) i przywódcą ideowym lewicowo-katolickiej organizacji Akcja Ludowa[1]. Został rozstrzelany przez policję białoruską współpracującą z Niemcami 9 listopada 1941 w lesie pod Borysowem. Jego symboliczny grób znajduje się w Laskach pod Warszawą, krzyż upamiętniający jego męczeńską śmierć stoi obok kościoła w Borysowie.

13 czerwca 1999 ogłoszony przez Jana Pawła II błogosławionym wraz z 107 błogosławionymi męczennikami II wojny światowej.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Piotr Niwiński, Okręg Wileński SZP-ZWZ w latach 1939–1941. Próba syntezy, Pamięć i Sprawiedliwość, 2002, nr 1, s. 86

Bibliografia

  • Ks. Tadeusz Krachel: Chrześcijanie. Bp Bohdan Bejze (red.). T. 5. Warszawa: Akademia Teologii Katolickiej - Collectanea Theologica, 1980, s. 113/137.

Linki zewnętrzne