Henryk I Parmeński
.png)
Henryk I Burbon-Parmeński, wł. Enrico I, Duca di Parma e Piacenza (ur. 1873, zm. 16 listopada 1939) – tytularny książę Parmy i Piacenzy w latach 1907–1939.
Henryk urodził się jako drugi syn (ale najstarszy syn, który dożył wieku dorosłego) Roberta I, ostatniego księcia Parmy, i jego pierwszej żony Marii Pii Burbon, księżniczki Obojga Sycylii, córki króla Ferdynanda II. Oboje jego rodzice byli ze sobą spokrewnieni. Henryk był opóźniony umysłowo i po śmierci Roberta I w 1907 to jego młodszy brat Eliasz został ogłoszony jego opiekunem i głową rodziny Burbonów-Parmeńskich. Eliasz był więc regentem podczas tytularnych rządów Henryka i następnie Józefa I.
Dla monarchistów Henryk był jednak Henrykiem I Parmeńskim. Zmarł nigdy się nie ożeniwszy i nie posiadając żadnego potomstwa. Jego następcą został jego młodszy brat – Józef.
| Księstwo Parmy (i Piacenzy od 1556) (1545–1802) |
| ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| panowanie francuskie (1808–1814) |
| ||||||||
| Księstwo Parmy i Piacenzy (1814–1859) |
|
- 1859 – Księstwo włączone do Królestwa Sardynii (od 1861 Królestwa Włoch)
Media użyte na tej stronie
Autor: Josedar; Heralder (crown), Licencja: CC BY-SA 4.0
Coat of arms of Parma
(c) Arkad z polskiej Wikipedii, CC-BY-SA-3.0
Herb niepanujących członków rodu de Bourbon-Parma.