Henryk Ignacy Kamieński

Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Henryk Ignacy Kamieński
generał
Data i miejsce urodzenia	31 lipca 1777 Hruszwica
Data i miejsce śmierci	26 maja 1831 Ostrołęka
Przebieg służby
Lata służby	1806-1815 1830-1831
Siły zbrojne	Armia Księstwa Warszawskiego Legia Nadwiślańska Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
Jednostki	1 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów Gwardii Cesarskiej 7 Dywizja X Korpusu Wielkiej Armii
Główne wojny i bitwy	Wojna na Półwyspie Iberyjskim Wojna z IV koalicją Kampania moskiewska 1812 Powstanie listopadowe

Henryk Ignacy Kamieński herbu Ślepowron (ur. 31 lipca 1777 w Hruszwicy koło Równego, zm. 26 maja 1831 pod Ostrołęką) – generał brygady wojsk polskich w powstaniu listopadowym.

Syn podkomorzego Jana Nepomucena Kamieńskiego na Peredelu i Tuszebinie^[1]. Był wychowankiem francuskich uczelni wojskowych. W 1806 był kapitanem grenadierów i adiutantem marszałka Nicolasa Charles'a Oudinota. Za udział w kampanii 1806/1807 otrzymał Order Virtuti Militari i Legię Honorową. 30 stycznia 1808 został kapitanem 1 Pułku Piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego. Mianowany dowódcą szwadronu szwoleżerów Gwardii Cesarskiej, przeprowadził swój szwadron przez Niemcy do Madrytu. Walczył w korpusie marszałka Jean-Baptiste Bessières`a z gerylasami, m.in. w bitwie pod Somosierrą. Eskortował powracającego do Francji cesarza Napoleona. Po podziale oddziału, przeszedł do 1 pułku płk Wincentego Krasińskiego. Po pojedynku ze swoim dowódcą, 1 sierpnia 1809 wziął dymisję i przeszedł do Legii Nadwiślańskiej. 27 grudnia 1811 objął dowództwo 10 Pułku Piechoty, zostając pułkownikiem.

Śmierć gen. Henryka Kamieńskiego pod Ostrołęką

W 1812 w Królewcu jego pułk brał udział w przeglądzie przed cesarzem Bonaparte, a następnie wszedł w skład 7 Dywizji X Korpusu Wielkiej Armii Étienne-Jacques`a-Josepha-Alexandra MacDonalda. Został przydzielony do korpusu gen. Rappa. Po serii zwycięskich starć z wojskami rosyjskimi, wycofał się do Gdańska, gdzie na czele 1700 odpierał liczne szturmy wroga, organizując nocne wycieczki za mury. Otrzymał za to Krzyż Oficerski Legii Honorowej.

26 grudnia 1815 uzyskał dymisję i osiadł w dzierżawionym majątku w Rudzie koło Chełma. Mimo złego stanu zdrowia wziął udział w powstaniu listopadowym, obejmując dowództwo 5 Dywizji Piechoty. Poległ w bitwie pod Ostrołęką, prowadząc ostatni polski kontratak na przyczółek rosyjski (kula armatnia oberwała mu obie nogi). Jego grób znajduje się obecnie na terenie prywatnej posesji na przedmieściach Ostrołęki.

Był ojcem filozofa i publicysty Henryka Michała Kamieńskiego.

Przypisy