Henryk Kamiński (1854–1930)
| ||
 generał brygady | ||
| Data i miejsce urodzenia | 11 listopada 1854 Wolbórz | |
| Data i miejsce śmierci | 30 stycznia 1930 Warszawa | |
| Przebieg służby | ||
| Lata służby | do 1921 | |
| Siły zbrojne |  Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie | |
| Jednostki | PKU 23 pp | |
| Stanowiska | komendant PKU | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka | |
Henryk Kamiński (ur. 11 listopada 1854 w Wolborzu, zm. 30 stycznia 1930 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 12 listopada 1854 roku w Wolborzu[1][2]. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim. Następnie studiował na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie ukończył dwa semestry[1]. Później kształcił się m.in. w Szkole Junkrów w Warszawie. Po jej zakończeniu służył jako zawodowy żołnierz w carskiej armii. Pełnił m.in. funkcję dowódcy batalionu taborów. W czasie służby awansował na kolne stopnie: chorążego (1876), podporucznika (1878), porucznika (1879), sztabskapitana (1888), kapitana (1895), podpułkownika (1901) i pułkownika (1912)[1].
Od 17 października 1918 roku zasiadał w komisji opracowującej ustawę o powszechnej służbie wojskowej. 12 grudnia 1918 roku został przeniesiony do rezerwy[1]. 23 maja 1919 roku został przydzielony do Sekcji Poboru i Uzupełnień Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 15 sierpnia tego roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, zaliczony do 1 Rezerwy armii i powołany do czynnej służby wojskowej na czas wojny[3]. Pod koniec czerwca 1919 roku przeniesiony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień 23 Pułku Piechoty w Radomiu. Z dniem 1 maja 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty, z prawem noszenia munduru[4]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[5]. Zmarł 30 stycznia 1930 roku w Warszawie[6]. Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 222-3-32)[7]. Generał był żonaty. Miał dwoje dzieci[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e Stawecki 1994 ↓, s. 158.
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 108 wg autorów urodził się 12 listopada 1854 roku.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 87 z 1919 roku, poz. 3047.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 818.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738, tu podano, że urodził się 29 października 1854 roku.
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 108.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW DUNIN, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-04-15].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Kulik Mariusz, Polacy wśród wyższych oficerów armii rosyjskiej Warszawskiego Okręgu Wojskowego (1865-1914), Wydawnictwo Neriton, 2008,
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).
