Henryk Koczara

Henryk Koczara

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	21 stycznia 1921 Białystok, Polska
Data i miejsce śmierci	15 sierpnia 2006 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1944–1986
Stanowiska	z-ca komendanta ds. polit. Oficerskiej Szkoły Artylerii, z-ca d-cy ds. politycznych: 12 DZ, 1 Korpusu WOPK, Warszawskiego OW, komendant Wojskowej Akademii Politycznej, I z-ca szefa GZP WP, attaché wojskowy, morski i lotniczy Ambasady PRL w Moskwie
Odznaczenia

Gen. dyw. Henryk Koczara wręcza sztandar Centrum Szkolenia Oficerów Politycznych im. Ludwika Waryńskiego w Łodzi, 1980

Grób gen. Henryka Koczary i jego żony Heleny na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie,
23 lipca 2008

Henryk Koczara (ur. 21 stycznia 1921 w Białymstoku, zm. 15 sierpnia 2006 w Warszawie) – generał dywizji ludowego Wojska Polskiego, działacz PZPR.

Życiorys

Syn Władysława, księgowego w kasach urzędów skarbowych i Jadwigi z Grzybowskich. W latach 1927-1931 uczył się w szkole powszechnej w Białymstoku, a następnie w państwowym gimnazjum. Po przeniesieniu służbowym ojca do Lipna kontynuował naukę w tym mieście. W 1939 zdał maturę w Liceum Ziemi Kujawskiej we Włocławku. Podczas okupacji pracował jako robotnik w Fabryce Papieru i Celulozy we Włocławku, a po wysiedleniu jego rodziny w październiku 1940 przeszedł przez obozy przesiedleńcze w Łodzi i Chełmie. W styczniu 1941 osiadł z rodziną we wsi Cichostów w powiecie Radzyń Podlaski. Pracował jako pracownik kontraktowy w księgowości w Urzędzie Podatkowym w Hrubieszowie, następnie w Powiatowej Spółdzielni Rolniczo-Handlowej. Do ludowego Wojska Polskiego wstąpił w 26 sierpnia 1944.

Wykształcenie

• Liceum Ziemi Kujawskiej we Włocławku (1939)
• Oficerska Szkoła Artylerii w Chełmie (1945)
• Wydział Prawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (magister prawa 1959)
• dwutygodniowy Kurs Centralny Kadry Kierowniczej przy Centrum Doskonalenia Kadr Komitetu Centralnego PZPR (1975)
• Wyższy Kurs Akademicki przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie (1976)

Przebieg służby

• zastępca dowódcy plutonu ds. polityczno-wychowaczych w Oficerskiej Szkole Artylerii w Chełmie (wrzesień 1944 - kwiecień 1945);
• zastępca dowódcy baterii ds. polityczno-wychowawczych Oficerskiej Szkoły Artylerii stacjonującej kolejno w Chełmie, Olsztynie i Toruniu (kwiecień 1945 - wrzesień 1946);
• zastępca dowódcy dywizjonu ds. polityczno-wychowawczych Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu (wrzesień 1946 - wrzesień 1948);
• zastępca komendanta ds. politcznych Oficerskiej Szkoły Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie (października 1948 - październik 1949);
• zastępca komendanta ds. politycznych - szef wydziału politycznego Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 2 w Olsztynie (październik 1949 – grudzień 1952);
• zastępca komendanta ds.politycznych - szef wydziału politycznego Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu (grudzień 1952 - listopad 1956);
• zastępca dowódcy ds. politycznych - szef wydziału politycznego 12 Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinie (listopad 1956 – listopad 1960; dowódcą dywizji był wówczas gen. bryg. Wojciech Jaruzelski);
• zastępca dowódcy ds. politycznych - szef wydziału politycznego 1. Korpusu Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju w Warszawie (od sierpnia 1962 – 1 Korpusu Obrony Powietrznej Kraju; od listopada 1960 do lutego 1964; korpusem dowodzili wówczas kolejno gen. bryg. pil. Roman Paszkowski i gen. bryg. pil. Władysław Jagiełło);
• zastępca dowódcy do spraw politycznych Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie (luty 1964 – wrzesień 1969; okręgiem dowodzili wówczas kolejno gen. dyw. Czesław Waryszak i gen. dyw. Zygmunt Huszcza);
• komendant Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie (wrzesień 1969 – lipiec 1972);
• zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP - szef Zarządu I Organizacyjnego GZP WP (lipiec 1972 – maj 1980; szefem GZP WP był wówczas gen. broni Włodzimierz Sawczuk);
• I zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP (maj 1980 - luty 1983; szefem GZP WP był wówczas gen. broni Józef Baryła);
• attaché wojskowy, morski i lotniczy Ambasady PRL w Moskwie (luty 1983 – kwiecień 1986);
• od 11 listopada 1986 w stanie spoczynku w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego (rozkaz personalny MON z 20 października 1986).

W ludowym Wojsku Polskim służył przez 42 lata, z czego 18 lat w stopniu generalskim.

Awanse^[1]

• podporucznik w korpusie oficerów artylerii – 15 kwietnia 1945
• porucznik w korpusie oficerów polityczno-wychowawczych – 7 maja 1946
• kapitan – 17 grudnia 1946
• major – 22 lipca 1948
• podpułkownik – 1 lipca 1952
• pułkownik – 1 października 1958
• generał brygady – 9 października 1968 (akt nominacyjny otrzymał 12 października 1968 w Belwederze od przewodniczącego Rady Państwa PRL marszałka Polski Mariana Spychalskiego)
• generał dywizji – 7 października 1976 (akt nominacyjny otrzymał 11 października 1976 w Belwederze od I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka, w obecności przewodniczącego Rady Państwa prof. Henryka Jabłońskiego)

Działalność partyjna

Działacz PPR i PZPR. Wielokrotnie wybierany do władz partyjnych w jednostkach wojskowych i instytucjach centralnych MON. Na V Zjeździe PZPR (1968) wybrany w skład Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR. Na VII Zjeździe PZPR (1975) oraz na VIII Zjeździe PZPR (1980) wybrany w skład Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR (pozostawał w jej składzie do IX Zjazdu PZPR w lipcu 1981). W latach 1980–1981 członek Prezydium Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej. Był członkiem Państwowej Komisji Wyborczej w wyborach do Sejmu PRL VIII kadencji w 1980. Działał w Komitecie Społeczno-Politycznym Rady Ministrów.

Zmarł po długoletniej chorobie 15 sierpnia 2006 w Warszawie. Pochowany 24 sierpnia 2006 r. na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera I urnowa-7-14)^[2]. W imieniu współtowarzyszy służby Zmarłego pożegnał gen. bryg. w st. spocz. prof. Mieczysław Michalik. W pogrzebie wziął udział m.in. b. Prezydent RP gen. Wojciech Jaruzelski^[3].

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Od 1943 był żonaty z Heleną Romanowicz (1923-2013). Małżeństwo miało dwie córki, Danutę i Krystynę^[1][2],.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1969)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1978)
• Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie - 1945 i 1946)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1970)
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1974)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrna Odznaka „Za Zasługi w Ochronie Granic PRL” (1978)
• Złota Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia
• Medal 100 lat ruchu robotniczego w Polsce (1982)^[4]
• Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR, 1984)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (ZSRR, 1968)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1947)
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1985)
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (ZSRR, 1980)
• Medal „Za umacnianie Braterstwa Broni” (Bułgaria, 1980)

Przypisy

Bibliografia

• A. Ciupiński – Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego, 1951-1986, Wojskowa Akademia Polityczna, Warszawa 1986.
• J. Głośny, J. Zasadziński – Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. por. Mieczysława Kalinowskiego, Wydawnictwo MON, Warszawa 1983.
• L. Grot, T. Konecki, E. Nalepa – Pokojowe dzieje Wojska Polskiego, Warszawa 1988.
• H.P. Kosk – Generalicja polska, tom 1, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1999.
• L. Kowalski – Generał ze skazą, Wydawnictwo Rytm, Warszawa 2001.
• J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom II, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, s. 190-193.
• P. Martell, G.P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974.
• E. Rozłubirski – Bez pardonu, Wydawnictwo Projekt, Warszawa 1997.
• J. Stroynowski – Who’s who in the socialist countries of Europe: a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia, tom 2, K.G. Saur Pub., 1989.
• Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Rakietowych i Artylerii im. generała Józefa Bema. Zarys historii 1943-1969, Wydawnictwo MON, Warszawa 1974.