Henryk Kosicki

Henryk Kosicki

major saperów
Data i miejsce urodzenia	14 stycznia 1896 Poznań
Data śmierci	10 czerwca 1967
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Jednostki	14 Batalion Saperów
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Henryk Kosicki (ur. 14 stycznia 1896 w Poznaniu, zm. 10 czerwca 1967) – major saperów Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 14 stycznia 1896 w Poznaniu, w rodzinie Franciszka i Józefy z Koniecznych. Ukończył dziewięć klas szkoły powszechnej i rozpoczął pracę w budownictwie. 24 sierpnia 1915 ukończył Królewską Szkołę Budowlaną w Poznaniu. 1 września 1915 powołano go do pruskiej armii, gdzie w 1916 ukończył kurs aspirantów oficerskich i został dowódcą plutonu w 3. pułku piechoty Gwardii. 29 września 1916 przeszedł na stronę francuską. Pozostawał w niewoli do 13 maja 1918. Wstąpił wówczas ochotniczo do Armii Polskiej we Francji i szybko ukończył kurs aspirantów oficerów inżynierii. 15 lutego 1919 został dowódcą plutonu w 1. kompanii 1. pułku inżynieryjnego 1. Dywizji Strzelców Polskich. 20 marca 1919 został podporucznikiem. 4 sierpnia 1919, po przyjeździe do Polski, został dowódcą kompanii w 18. batalionie saperów 7. Dywizji Piechoty i wziął udział w wojnie z bolszewikami.

Dalsza jego kariera przedstawiała się następująco:

• 19 stycznia 1921: awans na stopień porucznika,
• 20 sierpnia 1921: w 3. pułku saperów,
• 5 października 1921: w 8. pułku saperów,
• 24 października 1921: dowódca szkoły podoficerskiej,
• 10 grudnia 1921: czasowy dowódca XVI batalionu saperów,
• 3 lutego 1922: czasowo dowódca IV batalionu saperów,
• 4 maja 1922: w XV batalionie saperów,
• 13 czerwca 1923: matura w Państwowym Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym w Grudziądzu,
• 1 grudnia 1924: awans na stopień kapitana,
• od 15 sierpnia 1924: studia na École du génie w Wersalu i równocześnie na École du génie civile,
• 1927-1929: dowódca kompanii i czasowo baonu w 9. pułku saperów^[1].

Na stopień majora został awanowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 18. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[2].

Podczas kampanii wrześniowej był dowódcą 14 batalionu saperów. Walczył w obronie Warszawy. Dostał się do niewoli niemieckiej i był więziony w niemieckich obozach jenieckich: Neunburg, Itzehoe, Sandbostel X B, Lubeka i Woldenberg II C^[1].

Od 15 kwietnia 1945 do 1948 pracował Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku, gdzie był kierownikiem Oddziału Przemysłu Budowlanego Ministerstwa Odbudowy. Od czerwca 1949 był początkowo kierownikiem, a następnie dyrektorem Wojskowego Przedsiębiorstwa Budowlanego w Bydgoszczy. Od 1951 był projektantem-konstruktorem i rzeczoznawcą w Zarządzie Budownictwa Wojskowego nr 2 w Bydgoszczy, a potem kierował Pracownią Konserwacji Zabytków w Toruniu^[1]. Zmarł 10 czerwca 1967^[1].

24 lutego 1924 ożenił się z Martą z domu Witt, z którą miał syna Stanisława (1926–1997) i córkę Bogumiłę Szostak, lekarza medycyny (ur. 1932 w Toruniu, zm. w 2009, w Krakowie)^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych,
• Medal Niepodległości,
• Srebrny Krzyż Zasługi (za odważne działania w czasie powodzi w 1924),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• francuski Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny,
• aliancki Medal Zwycięstwa^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Włodzimierz Becker: Poznańscy saperzy 1919-1939. Poznań: Instytut im. gen. Stefana Grota-Roweckiego w Lesznie, 2016. ISBN 978-83-61960-28-7.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.