Henryk Lukrec

Henryk Lukrec

Data i miejsce urodzenia	28 września 1884 Warszawa
Data i miejsce śmierci	14 marca 1952 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Zawód, zajęcie	dziennikarz, działacz społeczny i polityk
Partia	Blok Demokratyczny
Odznaczenia

Henryk Lukrec (ur. 28 września 1884 w Warszawie^[1], zm. 14 marca 1952 tamże^[2]) – polski dziennikarz, działacz społeczny i polityk, poseł na Sejm Ustawodawczy RP (1947–1952).

Życiorys

Kształcił się na studiach w Szwajcarii i Francji (nauki społeczne i filozofia). Szlify dziennikarskie zdobywał w liberalnym „Głosie”. Po śmierci przyjaciela i mistrza Jana Władysława Dawida objął redakcję pisma. W 1908 podjął współpracę z pismem „Społeczeństwo”, którego od 1910 pozostawał redaktorem naczelnym. Był zaangażowany w działalność masonerii. Od 1931 do 1935 zatrudniony jako stały prelegent w Polskim Radio. W 1936 znalazł się wśród członków warszawskiego Klubu Demokratycznego. W tym samym roku stanął na czele redakcji pisma KD „Epoka” (do 1939).

W 1939 walczył w obronie Warszawy. W czasie okupacji niemieckiej zasiadał w Zarządzie Stronnictwa Polskiej Demokracji. Był redaktorem „Głosu Demokracji” oraz wiceredaktorem PPS–owskiego „Robotnika”. W latach 1942–1943 stał również na czele redakcji pisma „Nowe Drogi”. Po zakończeniu okupacji niemieckiej znalazł się wśród najwyższych władz SD (CK i Rady Naczelnej). W 1945 powrócił na stanowisko redaktora naczelnego „Epoki” (pod nazwą „Nowa Epoka”, do 1946). Pracował również w Polskim Radio jako redaktor naczelny oraz szef Rady Programowej (do 1951). W latach 1947–1949 był prezesem Prezydium Wydziału Wykonawczego Związku Zawodowego Dziennikarzy RP.

Grób Henryka Lukreca.

W 1947 uzyskał nominację na stanowisko posła na Sejm Ustawodawczy z listy państwowej tzw. Bloku Demokratycznego. Był jednym z głównych zwolenników kursu prokomunistycznego w łonie SD^[3].

Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 26-tuje-21)^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 15 marca 1952)^[5]
• Order Krzyża Grunwaldu
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (dwukrotnie)
• Srebrny Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935)^[6]

Publikacje

• Trybunał filistrów, Warszawa 1913.
• Jan Władysław Dawid. Szkic biograficzny, Warszawa 1933.
• Jan Władysław Dawid, Ostatnie myśli i wyznania, Warszawa 1935 (opracowanie i przedmowa: Henryk Lukrec).

Przypisy

Bibliografia

• Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944–1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969, s. 83.
• Powszechna Encyklopedia PWN (wydanie trzecie), tom II, Warszawa 1984, s. 785.
• Antoni Czubiński, Stronnictwo Demokratyczne (1937–1989): zarys dziejów, Poznań 1998.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcie na stronach Serwisu Fotograficznego XX wieku