Henryk Madurowicz

Henryk Madurowicz

podpułkownik piechoty
Data urodzenia	3 lutego 1868
Data i miejsce śmierci	25 czerwca 1921 Kraków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	25 Morawski Batalion Strzelców Polowych 17 Morawski Batalion Strzelców Polowych 21 Dolnoaustriacki Batalion Strzelców Polowych 32 Węgierski Batalion Strzelców Polowych 4 Galicyjski Batalion Strzelców Polowych 20 Pułk Piechoty
Stanowiska	komendant batalionu dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Henryk Madurowicz herbu Jelita^[a] (ur. 3 lutego 1868, zm. 25 czerwca 1921 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Nagrobek Henryka Madurowicza

Urodził się 3 lutego 1868^[1]. W C. K. Armii 17 sierpnia 1889 został mianowany kadetem w oddziałach strzelców z dniem 1 września 1889^[2][3] Od tego czasu był wojskowym 25 Morawskiego batalionu strzelców polowych w Brünn^[4], gdzie od około 1890 był zastępcą oficera^[5][6]. Został awansowany na porucznika w oddziałach strzelców z dniem 1 maja 1892^[7][8], a około 1895 przeniesiony do korpusu oficerów piechoty ze starszeństwem z tym samym dniem^[9]. Od około 1892 był żołnierzem 17 Morawskiego batalionu strzelców polowych także ze sztabem w Brünn^{[10][11][12][13]}, a od około 1896 ze sztabem w Mostach Wielkich^[14]. Został awansowany na stopień nadporucznika piechoty z dniem 1 maja 1896^[15][16]. Od tego czasu był oficerem 21 Dolnoaustriackiego batalionu strzelców polowych ze sztabem w Tulln^[17][18][19], a od około 1904 ze sztabem w Wiedniu^[20]. Został awansowany na stopień kapitana 2 klasy z dniem 1 listopada 1905^[21] (w następnym roku był już na liście oficerow w stopniu kapitana zunifikowanych w jednej grupie bez klas^[22]). Od tego czasu służył w szeregach 32 Węgierskiego batalionu strzelców polowych ze sztabem w Besztercebánya (Neusohl)^[23]. Od około 1908/1909 był oficerem 4 Galicyjskiego batalionu strzelców polowych ze sztabem w Braunau^{[24][25][26][27]}.

Po wybuchu I wojny światowej jako oficer 4 batalionu strzelców polnych w grudniu 1914 otrzymał najwyższe pochwalne uznanie^[28][29]. W grudniu 1914 został mianowany na stopień majora oraz jednocześnie na stanowisko komendanta 4 Galicyjskiego batalionu strzelców polowych^[30][31][32]. W lutym 1915 został przeniesiony w stan spoczynku^[33]. Pozostając w stanie spoczynku otrzymał od C. K. Ministerstwa Wojny otrzymał pochwałę w uznaniu wyśmienitej służby w czasie wojny^[34].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Pełnił obowiązki dowódcy 20 Pułku Piechoty. 25 czerwca 1921 około południa w krakowskim garnizonie w Krowodrzach został zastrzelony z broni palnej przez przeniesionego kilka dni wcześniej do rezerwy majora Zdzisława Trześniowskiego, który następnie popełnił samobójstwo^{[35][36][37][38][39]}. Sprawie tej towarzyszyła aura tajemnicy i braku pełnego wyjaśnienia, a okoliczności były cenzurowane wskutek działania strony wojskowej^[39]. W prasie początkowo informowano, że w południe w kancelarii pułku podpułkownika Madurowicza zastrzelił podporucznik tudzież major Sienicki – co potem zdementowano i przypisano zabójstwo majorowi Trześniowskiemu – a powodem miała być niepochlebna opinia, jaką rzekomo wydał Trześniowskiemu podpułkownik Stanisław Schuster-Kruk w podaniu o awans^{[35][37][40][41]}. W konsekwencji miało to skutkować spodziewanym zwolnieniem Trześniowskiego ze służby wojskowej^[37]. Wobec tego miał on udać się do kancelarii wojskowej zamierzając spotkać ppłk. Kruka i dokonać zemsty na nim, jednak zastał tam ppłk. Madurowicza, którego po sprzeczce zastrzelił z rewolweru, a następnie sam odebrał sobie życie strzałem w skroń^[42]. O z góry przyjętym zamiarze dokonania morderstwa miał świadczyć znaleziony przy Trześniowskim list, w którym wyjaśnił powody swojego czynu^[42].

Henryk Madurowicz został pochowany 28 czerwca 1921 z honorami wojskowymi^[43] na Cmentarzu Rakowickim (kwatera Ga)^[1][44][45]. W tym samym miejscu spoczął wcześniej prof. Maurycy Madurowicz^[44].

Odznaczenia

austro-węgierskie

• Krzyż Zasługi Wojskowej (1913)^[46]
• Odznaka za Służbę Wojskową 3 klasy dla oficerów (około 1911)^[26]
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (około 1899)^[18]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (około 1908)^[24]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Dalsze szczegóły w sprawie morderstwa pułk. Madurowicza. „Goniec Krakowski”. Nr 173, s. 5-6, 29 czerwca 1921.