Henryk Majewicz

Henryk Antoni Majewicz ps. Marecki (ur. 26 maja 1925 w Poznaniu[1], zm. 16 grudnia 2013 w Bydgoszczy[2]) – polski zegarmistrz, żołnierz Armii Krajowej (batalion Kiliński)[3], powstaniec warszawski, spadkobierca i współwłaściciel Hotelu Pod Orłem w Bydgoszczy. Emigrant polityczny w latach 1945–1991. W 2007 wrócił na stałe do Polski i zamieszkał w Bydgoszczy. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007).

Życiorys

Urodził się 26 maja 1925 roku w Poznaniu jako syn Stefana i Marii z domu Stasiak (ur. 1903)[1]. Rodzina przeprowadziła się do Bydgoszczy, gdzie uczył się w szkole powszechnej przy ul. Poniatowskiego, a następnie w Gimnazjum nr 1 przy placu Wolności.

Na początku wojny ze względu na informacje o planowanych przez Niemców wysiedleniach Polaków z Pomorza, rodzina przeprowadziła się do Warszawy, gdzie podjął naukę w liceum. W 1942 wstąpił do Narodowych Sił Zbrojnych, gdzie ukończył kurs saperski (ps. Marecki)[4]. Pracował w fabryce Philips'a, gdzie nauczył się zegarmistrzostwa i elektrotechniki. Organizował nielegalne dostawy z fabryki dla AK. Wziął udział w powstaniu warszawskim jako saper, wykorzystując umiejętności zdobyte w fabryce. Pomagał rozbrajać kierowane radiem, stawiacze min typu Borgward, którymi Niemcy niszczyli powstańcze barykady. Był jednym ze zdobywców wieżowca PAST-y (walczył z miotaczem ognia)[5]. W trakcie powstania został raniony pociskiem moździerzowym przez co stracił słuch w jednym uchu. Podczas walk wielokrotnie był przedstawiany do odznaczenia Krzyżem Walecznych, ale - jak wspominał - z powodu nieustannie zmieniającej się sytuacji żadne potwierdzenia nadania mu tego odznaczenia do niego nie dotarło. Po klęsce powstania na pół roku trafił do obozu jenieckiego (Stalag IV-B Muhlberg)[6].

Po uwolnieniu z obozu wyjechał na Zachód, gdzie dołączył do 2 Korpusu gen. Andersa, z którym przeniósł się na 13 miesięcy do Włoch, a następnie w 1946 roku do Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji pracował jako zegarmistrz w Newport w Walii, aż do 1949 roku, kiedy otworzył własny sklep w Millom w północno-zachodniej Anglii. W 1950 poznał i poślubił Leokadię Teresę Kosińską (ur. 1929)[7]. Doczekali się dwojga dzieci, pięciorga wnucząt i trojga prawnucząt. Przeszedł na emeryturę w 1992. Półtora roku później odzyskał Hotel Pod Orłem w Bydgoszczy, którego współwłaścicielem przed wojną był jego ojciec. W następnych latach przyjeżdżał do Polski co roku na kilka miesięcy. W 2007 kupił dom w Bydgoszczy i zamieszkał w Polsce na stałe.

W dniu 29 lipca 2007 roku prezydent Lech Kaczyński za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność kombatancką i społeczną odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[8]. Zmarł 16 grudnia 2013 w wieku 88 lat w Bydgoszczy. Został pochowany 28 grudnia 2013 na Cmentarzu Nowofarnym w Bydgoszczy.

Przypisy

  1. a b Henryk Antoni Majewicz w spisie ludności - Akta Miasta Poznania (1870-1931) (dostęp z dnia: 2015-06-06)
  2. Henryk Majewicz, współwłaściciel hotelu "Pod Orłem”. Powstaniec, który rozbrajał bomby Gazeta Pomorska (dostęp z dnia: 2015-06-06)
  3. Bydgoszczanin: Niemcy bali się, że spalimy ich żywcem Gazeta Pomorska (dostęp z dnia: 2015-06-06)
  4. 2007.07.29 – Odznaczenia dla bohaterów Powstania Warszawskiego, Związek Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych [dostęp 2015-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
  5. Pochowano Henryka Majewicza, powstańca i hotelarza, Onet.pl, 28 grudnia 2013 [dostęp 2015-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2015-05-21].
  6. Henryk Majewicz (www.straty.pl). straty.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-24)]. (dostęp z dnia: 2015-06-06)
  7. Życiorys Leokadii Teresy Majewicz, 22 Ośrodek Dowodzenia i Naprowadzania [dostęp 2015-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-18].
  8. Wolna Polska jest najwyższą wartością, Prezydent.pl, 29 lipca 2007 [dostęp 2015-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].

Bibliografia