Henryk Marian Królikowski
![]() płk Królikowski (przed 1923) | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 2 lipca 1888 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Henryk Marian Królikowski (ur. 2 lipca 1888 w Osjakowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, inspektor[1] Straży Granicznej, kawaler Orderu Virtuti Militari..
Życiorys
Urodził się 2 lipca 1888 w Osjakowie, w powiecie wieluńskim, w rodzinie Ludwika i Berty z domu Sejdel. Był starszym bratem Władysława, także zamordowanego w Charkowie.
Przed wybuchem I wojny światowej był członkiem Strzelca. Wcielony do armii rosyjskiej. W czasie wojny został przeniesiony do POW, pełnił funkcję komendanta okręgu w Płoskirowie. Uwięziony przez Ukraińców w więzieniu w Radziwiłłowie. Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 35 pp a potem kolejno 4 baon Milicji Ludowej (później 4 baon etapowy), w Oddziale II Sztabu Głównego i Oddziale III Sztabu Głównego[1]. Od 1918 w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej. W szeregach pułku odbył kampanię 1918–1920.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W 1923 roku służył w jako oficer nadetatowy w 80 pułku piechoty, z przydziałem do Oddziału III Sztabu Generalnego na stanowisku kierownika referatu. Z dniem 31 grudnia 1924 roku został przeniesiony w stan nieczynny na 12 miesięcy[2].
W okresie międzywojennym był współtwórcą, razem z Władysławem Osmolskim i redaktorem tygodnika „Stadjon”[3]. Ponadto był redaktorem naczelnym dwutygodnika „Automobilista Wojskowy” wydawanego przez Wojskowy Klub Samochodowy i Motocyklowy. W latach 20. był członkiem władz Wojskowego Klubu Samochodowego i Motocyklowego[4][5].
W 1928 roku ponownie powołany został do służby czynnej z przydziałem do 36 pułku piechoty. W 1929 roku przeszedł do rezerwy. W 1934 roku był przydzielony do Okręgowej Kadry Oficerskiej Nr. VIII do PKU Gdynia. W 1933 roku Henryk Królikowski, wówczas kierownik gdańskiej Ekspozytury Inspektoratu Ceł, był pomysłodawcą i twórcą działającej na terenie Wolnego Miasta Gdańska Polskiej Tajnej Organizacji Wojskowej (PTOW)[6]. Był jednym z głównych działaczy Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku.
Henryk Królikowski w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (17 maja 1922)[8]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (2 sierpnia 1931)[9]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)[10]
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Order Krzyża Orła III klasy (1932, Estonia)[11]
Przypisy
- ↑ a b K. Banaszek , W.K. Roman , Z. Sawicki , Kawalerowie Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, 2000, s. 157 .
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 127 z 4 grudnia 1924 roku, s. 715.
- ↑ Pomorska Biblioteka Cyfrowa, Stadjon: tygodnik poświęcony sprawom sportu i przysposobienia wojskowego / red. H. Królikowski-Muszkiet.
- ↑ Dział urzędowy. Spis członków Wojskowego Klubu Samochodowego i Motocyklowego w dniu 15 marca 1926 r.. „Automobilista Wojskowy”, s. 3, Nr 2 z 15 marca 1926. Wojskowy Klub Samochodowy i Motocyklowy.
- ↑ Dział urzędowy. Władze klubowe. „Automobilista Wojskowy”, s. 4, Nr 3 z 1 kwietnia 1926. Wojskowy Klub Samochodowy i Motocyklowy.
- ↑ Banach, Lekcje dla Niemców, Tygodnik Solidarność Nr 38 (1196) 16 września 2011
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923 roku, s. 2 „za czyny w byłej POW na Wschodzie (KN III)”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu zwalczania przemytnictwa”.
- ↑ Eesti tänab 1919-2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 264. [dostęp 2017-03-21].
- Bolesław Hajduk, Henryk Marian Królikowski-Muszkiet (1888–1940), oficer Wojska Polskiego i Straży Granicznej , Przegląd Morski T. 47 Z. 11 (1994), 69–79.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 10, 355, 419;
- Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 362;
- Rocznik Oficerski 1928 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 52, 196;
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1934, s. 11, 999;
- Ogrody wspomnień – Henryk Królikowski [dostęp 2012-08-15]
Media użyte na tej stronie
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka Orderu Krzyża Orła 3 klasy
Henryk Królikowski-Muszkiet (-1923)