Henryk Michałowski

Henryk Michałowski

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1927 Baranowicze, Polska
Data śmierci	9 stycznia 2017
Przebieg służby
Lata służby	1948–1986
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Wojska Lotnicze
Jednostki	9 Pułk Czołgów Średnich, 1 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego, 31 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego
Stanowiska	komendant Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Radomiu, d-ca 3 Korpusu Obrony Powietrznej Kraju, d-ca Wojsk Lotniczych
Późniejsza praca	attaché wojskowy Ambasady PRL w Pradze
Odznaczenia

Henryk Michałowski (ur. 2 lutego 1927, zm. 9 stycznia 2017^[1]) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji pilot Wojska Polskiego, dowódca Wojsk Lotniczych w latach 1972–1976.

Życiorys

Syn Aleksandra (1889-1969) i Eugenii z domu Danieluk (1903-1982). Urodził się 2 lutego 1927 w Baranowiczach, w 1944 ukończył 10-letnią Szkołę im. Adama Mickiewicza w Baranowiczach uzyskując wykształcenie maturalne. W 1948 roku ukończył teoretyczny kurs pilotażu szybowcowego i motorowego oraz praktyczny kurs szybowcowy kategorii B w Aeroklubie Gdańskim. Do służby wojskowej powołany został 14 października 1948. Początkowo służył w 9 Łużyckim pułku czołgów średnich w Szczecinie, jako strzelec karabinu maszynowego i kierowca-mechanik czołgu T-34.

Dowódca Wojsk Lotniczych gen. pil. Henryk Michałowski gratuluje pilotom wykonania zadania lotniczego, 1973

W 1949 roku na własną prośbę rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Uczelnię ukończył 15 lipca 1951 roku i został promowany na stopień podporucznika (aktu promocji dokonał komendant uczelni, płk Szczepan Ścibior).

W okresie późniejszym ukończył ponadto: kurs lotniczo–taktyczny dowódców pułków lotniczych w Centralnym Ośrodku Szkolenia Lotniczo-Taktycznego w Lipiecku (ZSRR) w roku 1956, Wojskową Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimienta Woroszyłowa w Moskwie w roku 1965 oraz trzymiesięczny Wyższy Kurs Akademicki przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego w Moskwie w roku 1973.

Po promocji pełnił służbę w 1. pułku lotnictwa myśliwskiego w Mińsku Mazowieckim sprawując kolejno stanowiska: pilota, starszego pilota, dowódcy klucza, a od 1953 roku – dowódcy eskadry. W latach 1954–1955 był pomocnikiem dowódcy 1. plm do spraw pilotażu. Od października 1956 roku był dowódcą 31. pułku lotnictwa myśliwskiego w Łasku. Od lipca 1958 pułk ten przemianowany został na 31. pułk szkolno-bojowy i wchodził w skład Oficerskiej Szkoły Lotniczej im. Żwirki i Wigury w Radomiu.

Od września 1961 roku był zastępcą komendanta ds. szkolenia, a od września 1962 roku do lipca 1963 komendantem Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Radomiu.

W 1965 przeszedł do Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. Od lipca 1965 był szefem lotnictwa myśliwskiego 2. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju w Bydgoszczy, a od stycznia 1967 zastępcą dowódcy 3. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju we Wrocławiu ds. liniowych. Od lipca 1967 roku pełnił obowiązki, a w latach 1968–1972 był dowódcą 3. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju. Na tym stanowisku otrzymał 10 października 1969 roku stopień generała brygady. W marcu 1972 roku objął stanowisko dowódcy Wojsk Lotniczych, które sprawował do sierpnia 1976 roku. Było to ukoronowanie jego kariery dowódczej. Awans na generała dywizji otrzymał 1 października 1974 roku. Był głównym organizatorem defilady lotniczej, która odbyła się w Warszawie 22 lipca 1974.

W latach 1977–1984 był attaché wojskowym, morskim i lotniczym przy Ambasadzie PRL w Pradze. 17 grudnia 1986 przeszedł w stan spoczynku na podstawie rozkazu MON z 20 października 1986.

Pilot wojskowy I klasy. Jego nalot wynosił około 4000 godzin. Wykonywał loty na samolotach: UT-2, CSS-13, Jak-9, Jak-23, MiG-15, MiG-17, Lim-1, Lim-2, Lim-5 oraz TS-8 Bies.

Grób gen. Henryka Michałowskiego i jego syna Krzysztofa na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu

Został odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1973)^[2], Orderem Odrodzenia Polski IV (1968) i V (1963) klasy, Srebrnym Krzyżem Zasługi (1954), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973), Złotym medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złotym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, radzieckim Orderem Przyjaźni Narodów (1973), Medalem 30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Narodowej 1941–1945 (ZSRR, 1975), a także wieloma innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi.

Uroczystości pogrzebowe odbyły się 17 stycznia 2017 na cmentarzu na Junikowie^[3].

Awanse

• podporucznik - 1951
• porucznik - 1952
• kapitan - 1953
• major - 1957
• podpułkownik - 1960
• pułkownik - 1965
• generał brygady - 1969
• generał dywizji - 1974

Życie prywatne

Mieszkał w Poznaniu. Od 1953 żonaty z Danutą z domu Siliwońską. Małżeństwo miało syna Krzysztofa (1954-1985) i córkę Ewę Małgorzatę (ur. 1958). Jego hobby było malarstwo i rzeźbiarstwo^[4].

Bibliografia

• S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism WLOP – Dom Wydawniczy Bellona, Poznań – Warszawa 2003
• S. Czmur, W. Wójcik, Dowódcy Lotnictwa i Obrony Powietrznej, Redakcja Czasopism WLOP, Poznań 2000
• H.P. Kosk, Generalicja Polska – tom II, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001
• P. Martell, G.P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974
• J. Zieliński, Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2000, Redakcja Czasopism WLOP, Poznań 2001

Przypisy