Henryk Piotrowski (artysta)

Henryk Piotrowski (ur. 30 października 1906 w Małczewie, zm. 2 stycznia 1975 w Puszczykowie) – polski jubiler, metaloplastyk, brązownik i cyzeler.

Życiorys

Był synem rolnika, Antoniego (posła na Sejm Ustawodawczy w latach 1919-1922) i Antoniny Wojdal. Od szkoły powszechnej zdradzał zdolności artystyczne. Studiował w Państwowej Szkole Sztuki Zdobniczej w Poznaniu u profesora Jana Wysockiego (Wydział Rzeźby w Metalu i Jubilerstwa). Naukę w tej uczelni zakończył w 1929 i do 1932 prowadził wraz z kolegami (Czesławem Woźniakiem, Zenonem Anderstem, Marianem Szczepańskim i Klemensem Wasiewiczem) spółkę twórczości artystycznej. Wykonywała ona prace głównie dla polskich kościołów. Współpracował też z przedsiębiorstwem jubilerskim należącym do Stanisława Szulca. Jego dzieła prezentowano na Powszechnej Wystawie Krajowej w 1929 oraz na Wystawie Światowej w Nowym Jorku w 1939[1].

W początkach okupacji niemieckiej rodzina została przez Niemców wyrzucona z domu na Sołaczu i umieszczona w obozie przesiedleńczym na Głównej, skąd trafiła do Łodzi, a stamtąd, podczas ostrej zimy 1940, do stodoły w Czarncy koło Włoszczowy. Do 1944 dostosowywali ten obiekt do zamieszkania. Piotrowski wykonywał samodzielnie wiele elementów wyposażenia, m.in. meble i krosna. Rodzina pomagała również okolicznym partyzantom, m.in. wytwarzała nieśmiertelniki. Po zakończeniu II wojny światowej z żoną Janiną mieszkał jeszcze rok we Włoszczowie, a potem powrócił do Poznania, gdzie oboje zamieszkali na Dębcu. Podczas działań wojennych wiele z jego dzieł uległo zagładzie[1].

Pracownię otworzył na Placu Wolności 5, na trzecim piętrze. W 1947 zdał egzamin mistrzowski w Izbie Rzemieślniczej. Otrzymał dyplom brązownika cyzelera, a także prawo do kształcenia uczniów we własnej pracowni. Jego pracą egzaminacyjną była srebrna lampa z polskim Orłem. W 1948 otrzymał dyplom i brązowy medal wystawie Związku Izb Rzemieślniczych w Poznaniu za miedziano-srebrne talerze kute z motywami myśliwskimi i żniwiarskimi. W 1950 wystąpił z Izby Rzemieślniczej[1].

W 1952 przeniósł się do Puszczykowa i zamieszkał w wybudowanym przez siebie domu na ul. Polnej (obecnie Chrobrego). Przeniósł tu także z Poznania swoją pracownię, którą udostępniał też innym artystom (np. Bohdanowi Sokolnickiemu, czy Romanowi Czartoryskiemu). Przy domu wybudował alpinarium, które współtworzył profesor Jerzy Wojciech Szulczewski. W 1969 otrzymał propozycje stałej współpracy od Desy, a w 1974 prezentował swoje dzieła na wystawie BWA i ZPAP Plastyka poznańska. Pod koniec życia, z braku sił, tworzył jedynie biżuterię, a w końcu już tylko malował akwarele[1].

Dzieła

Przed 1945

Po 1945

Inspiracje

Inspirował się głównie motywami art déco, sztuką Dalekiego Wschodu i twórczością Zofii Stryjeńskiej. Rzadko wykonywał projekty, których nie był autorem[1].

Przypisy

  1. a b c d e f g Gwidona Kempińska, Piękno w metalu i pracowitość. Henryk Piotrowski (1906-1975), w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2016, s.299-308, ISSN 0137-3552