Henryk Rozmiarek

Henryk Rozmiarek

Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1949 Poznań
Data i miejsce śmierci	10 marca 2021 Poznań
Wzrost	181 cm
Pozycja	bramkarz
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie brąz Montreal 1976 piłka ręczna Puchar świata srebro Göteborg 1974 piłka ręczna srebro Malmö 1979 piłka ręczna Akademickie mistrzostwa świata brąz Bukareszt 1975 piłka ręczna brąz Warszawa 1977 piłka ręczna Spartakiada Armii Zaprzyjaźnionych brąz Bratysława 1973 piłka ręczna Mistrzostwa Armii Zaprzyjaźnionych złoto Wrocław 1972 piłka ręczna brąz Odessa 1976 piłka ręczna
Odznaczenia

Henryk Rozmiarek

sierżant
Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1949 Poznań
Data i miejsce śmierci	10 marca 2021 Poznań

Henryk Rozmiarek (ur. 13 stycznia 1949 w Poznaniu, zm. 10 marca 2021 tamże^[1]) – polski piłkarz ręczny i trener, bramkarz, wielokrotny reprezentant Polski, olimpijczyk i brązowy medalista olimpijski. Jedyny piłkarz ręczny w historii Polski, który trzykrotnie występował na igrzyskach olimpijskich^[2].

Dzieciństwo i edukacja

W dzieciństwie trenował lekkoatletykę w klubie Energetyk Poznań, szczególnie skok wzwyż, bieg na 80 metrów oraz pchnięcie kulą^[3][4]. W wielu piętnastu lat osiągał znaczące wyniki również w biegu na 100 metrów (przebiegając dystans w 11 sekund) oraz skoku w dal (skacząc 6,70 metra)^[3].

Ukończył Szkołę Podstawową nr 69 w Poznaniu oraz Technikum Mechaniczne im. Janka Krasickiego w Poznaniu o specjalności budowy maszyn (1968), a także studia magisterskie w zakresie wychowania fizycznego w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Gdańsku (1979)^[4][5].

Kariera

Od 1962 zaczął uprawiać piłkę ręczną w barwach Grunwaldu Poznań. Jego pierwszą pozycją na boisku był środek rozegrania, stosunkowo szybko rozpoczął jednak grę na bramce^[3]. Miał 181 centymetrów wzrostu^[3]. W 1965 został z Grunwaldem mistrzem Polski juniorów^[3][6], w sezonie 1966/1967 debiutował w I lidze^[7], pod koniec lat 60. debiutował także w reprezentacji Polski juniorów^[3]. W 1969 został powołany na zgrupowanie reprezentacji Polski seniorów, był tam czwartym bramkarzem^[3]. W tej ostatniej drużynie debiutował 4 grudnia 1970 w towarzyskim spotkaniu z ZSRR^[8].

W biało-czerwonych barwach wystąpił trzykrotnie na igrzyskach olimpijskich (jako jedyny piłkarz ręczny w historii Polski). W 1972 zajął z drużyną 10. miejsce (był tam trzecim bramkarzem), w 1976 zdobył brązowy medal, w 1980 zajął z zespołem 7. miejsce (na tych zawodach rozegrał swój ostatni mecz reprezentacyjny)^[3][9]. Dwukrotnie zagrał na mistrzostwach świata: w 1974 zajął z drużyną 4. miejsce, w 1978 – 6. miejsce^[9]. Również dwukrotnie wystąpił na zawodach pucharu świata i obu startach (1974, 1979) zajął z reprezentacją 2. miejsce^[3]. Łącznie w I reprezentacji Polski zagrał w latach 1970–1980 w 177 spotkaniach^[10], rzucając trzy bramki^[11]. Wchodził także w skład utworzonej z zawodników wojskowych klubów sportowych drużyny Wojska Polskiego (posiadał stopień wojskowy sierżanta^[4]), z którą w 1972 i 1976 zdobył kolejno złoty oraz brązowy medal na Mistrzostwach Armii Zaprzyjaźnionych, a w 1973 brązowy medal na Spartakiadzie Armii Zaprzyjaźnionych^[12]. Z reprezentacją Polski w 1975 i 1977 zdobył ponadto brązowe medale akademickich mistrzostw świata^[3].

Z Grunwaldem Poznań zdobył w 1970 brązowy medal mistrzostw Polski^[13], 1971 mistrzostwo Polski (w sezonie strzelił 29 bramek, chociaż występował jako bramkarz), w 1972 wicemistrzostwo Polski^[3], w 1973 brązowy medal mistrzostw Polski^[14]. Nie wystąpił natomiast w turnieju finałowym zawodów o Puchar Polski w 1972, gdzie jego drużyna zdobyła to trofeum^[14]. Po igrzyskach olimpijskich w 1976 został zawodnikiem Posnanii, grającej w II lidze^[3]. W 1976 został również laureatem plebiscytu „Expressu Poznańskiego” na dziesięciu najlepszych sportowców Wielkopolski^[4].

Od 1980 grał klubach niemieckich – PSV Hannover (1980–1982) i SG Weiche-Handewitt (1982–1984)^[3]. Jako grający trener pracował w Kanadzie oraz greckim klubie Nea Elvetia (Νέα Ελβετία), z którym w 1989 zdobył wicemistrzostwo Grecji^[3]. Pracował też jako trener w Polsce, m.in. prowadził męską drużynę Metalplast Oborniki (w sezonie 1996/1997 w rozgrywkach II ligi)^[15], żeńską drużynę Jelfy Jelenia Góra (w jednym spotkaniu w 2000^[16]), żeńską drużynę Sokoła Żary (2001–2004)^[17], męski zespół ASPR Zawadzkie (runda jesienna sezonu 2005/2006^[18]), męską drużynę AZS Stelmet Zielona Góra (2006^[19]–2007), żeński zespół Piotrcovii (2007–2008^[20][21]), męską drużynę GSPR Gorzów Wielkopolski (2011^[22][23]) i ponownie Piotrcovię (lipiec 2013^[24]–luty 2014^[25]). Współpracował też z Adamem Pecoldem w młodzieżowej reprezentacji Polski (2009)^[26] i Krzysztofem Przybylskim w reprezentacji Polski seniorek (2010)^[27]. W 2010 był jednym z kandydatów na trenera żeńskiej reprezentacji Polski, jednak nie wszedł do ostatniego etapu konkursu^[28]. W 2010 poprowadził żeńską akademicką reprezentację Polski do 5. miejsca w akademickich mistrzostwach świata (razem z Danielem Lewandowskim)^[29].

Postanowieniem z dnia 9 lutego 2017 został odznaczony przez prezydenta RP Andrzeja Dudę Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu oraz za osiągnięcia w pracy szkoleniowej i trenerskiej^[30]. Odznaczenie odebrał 23 stycznia 2020 w Pałacu Prezydenckim w Warszawie z rąk sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP Andrzeja Dery oraz minister sportu Danuty Dmowskiej-Andrzejuk^[31].

W 2018 otrzymał od Rady Miasta Poznania odznaczenie „Zasłużony dla Miasta Poznania” w uznaniu „zasług dla rozwoju sportu, ze szczególnym uwzględnieniem wieloletniej kariery reprezentanta Polski w piłce ręcznej”^[32]. W tym samym roku został również laureatem 52. Konkursu Fair Play PKOl w kategorii wyróżnień indywidualnych za „całokształt kariery sportowej i godne życie po jej zakończeniu”^[33].

Swoje ostatnie 25 lat życia mieszkał w podpoznańskiej Kobylnicy^[4]. Zmarł 10 marca 2021 w Poznaniu, został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Górczyńskim^[4].

Odznaczenia

Otrzymał m.in.:

• tytuł Mistrz Sportu (dwukrotnie: 1971 i 1974)^[4]
• tytuł Zasłużony Mistrz Sportu (1974)^[34]
• Srebrny Krzyż Zasługi (1976)^[10]
• brązowy i srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (kolejno: 1973 i 1976)^[4]
• brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1976)^[4]
• brązowy Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (dwukrotnie: 1976 i 1980)^[4]
• Diamentową Odznakę ZPRP (1993)^[35]
• Odznakę honorową „Za zasługi dla województwa wielkopolskiego” (2009)^[4]
• srebrną Odznakę „Za Zasługi dla Sportu” (2009)^[4]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2017)^[31]
• tytuł Zasłużony dla Miasta Poznania (2018)^[10]
• Diamentową Odznakę ZPRP z Wieńcem (2019)^[36]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl