Henryk Szczygliński

Henryk Szczygliński

H. Szczygliński w czasie służby w Legionach Polskich
Imię i nazwisko	Henryk Jan Szczygliński
Data i miejsce urodzenia	9 stycznia 1881 Łódź
Data i miejsce śmierci	24 września 1944 Warszawa
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	malarstwo
Ważne dzieła
Kościół świętych Piotra i Pawła w Krakowie w nocy Halabardnik Wisła pod Krakowem Park Łazienkowski nocą
Odznaczenia

Autoportret 1905

Jan Stanisławski z uczniami - Kazimierz Sichulski (1905), Szczygliński trzeci z lewej

Henryk Jan Szczygliński (ur. 19 stycznia 1881 w Łodzi, zm. 24 września 1944 w Warszawie) – polski malarz i grafik.

Życiorys

Henryk Szczygliński był synem Franciszka Szczyglińskiego i Bronisławy z Moszyńskich. Od 30 stycznia 1917 roku był mężem skrzypaczki Felicji Frydlender^[1]. W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich w 2 szwadronie ułanów, w szeregach Wojska Polskiego walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Zmarł na raka podczas powstania warszawskiego w 1944 roku. Pochowano go prowizorycznie na skwerku między ulicami Piękną, Kruczą i Mokotowską. 24 września 1946 roku ekshumowano zwłoki artysty i pochowano je na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 142-3-1)^[2].

Twórczość

Uczęszczał do łódzkiej szkoły rysunkowej Witolda Wołczackiego. Następnie od roku 1898 studiował malarstwo w Monachium w pracowni Stanisława Grocholskiego, potem u Antona Ažbego, w Paryżu i Krakowie, gdzie był uczniem Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego, Teodora Axentowicza, w końcu Jana Stanisławskiego i jego klasy pejzażowej w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Odgrywał czynną rolę w krakowskim życiu artystycznym okresu Młodej Polski. Współpracował z kabaretem Zielony Balonik. Był prezesem Warszawskiego Towarzystwa Artystycznego. W 1932 roku Zachęta Narodowa Galeria Sztuki przyznała mu dyplom honorowy.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (4 lutego 1932)^[3]
• Krzyż Walecznych^[1]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]

Przypisy

Bibliografia

• Jolanta Laskownicka, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 47. Warszawa–Kraków: Polska Akademia Nauk i Polska Akademia Umiejętności – Instytut Historii PAN im. Tadeusza Manteuffla, 2011, s. 530–533. ISBN 978-83-88909-93-1.
• Maria Dąbrowska: Dzienniki powojenne 1945–1965, wybór wstęp i przypisy Tadeusz Drewnowski, tom I. Warszawa 1996.