Hepatotoksyny

Hepatotoksyny (od gr. hepar, wątroba[1] + toksyny) – substancje wykazujące hepatotoksyczność, czyli działające toksycznie na wątrobę[2].

Dzielone są na hepatotoksyny o działaniu bezpośrednim i pośrednim. W pierwszym przypadku na hepatocyt wywierany jest bezpośredni efekt uszkadzający lub niszczący jego organelle i strukturę, co prowadzi do martwicy lub stłuszczenia hepatocytu. Hepatotoksynami bezpośrednimi są m.in. tetrachlorometan, fosfor biały oraz chloroform. Hepatotoksyny pośrednie wywołują uszkodzenie hepatocytu na skutek odwrócenia lub zahamowania jego zasadniczych przemian metabolicznych, można je podzielić na dwa typy - cytotoksyczny i cholestatyczny. Niektóre toksyny wywołują zarówno efekt bezpośredni, jak i pośredni[3].

Objawami klinicznymi cytotoksycznego uszkodzenia wątroby są męczliwość, jadłowstręt, nudności, żółtaczka, powiększenie wątroby i śledziony, może rozwinąć się ostra niewydolność wątroby z wodobrzuszem, encefalopatią wątrobową oraz ryzykiem krwawienia do przewodu pokarmowego. Pośród istotnych odchyleń stwierdzanych w wynikach badań biochemicznych odnotowywany jest znaczny wzrost aktywności aminotransferaz. Typ cytotoksyczny uszkodzenia wątroby wywołują najczęściej: halotan, izoniazyd, tetrachlorometan, alkohol etylowy, toksyny grzybów (amanityna), niektóre leki przeciwpadaczkowe oraz rozpuszczalniki organiczne[3].

Cholestatyczne uszkodzenia wątroby mają objawy kliniczne takie same jak w innych postaciach cholestazy: żółtaczka, świąd skóry, powiększenie wątroby (niekiedy również śledziony). W wynikach badań stwierdzane jest umiarkowane podwyższenie aktywności aminotransferaz, zazwyczaj około trzykrotny wzrost aktywności fosfatazy zasadowej[3]. Często stwierdzana jest również eozynofilia[4][5][6]. Tę postać cholestazy wywołują najczęściej leki przeciwpadaczkowe i przeciwtarczycowe, leki uspokajające i antydepresyjne, niektóre antybiotyki (penicylina, erytromycyna, chloramfenikol), chemioterapeutyki (PAS, sulfonamidy), pochodne sulfonylomocznika, hormony steroidowe, antymetabolity, leki cytostatyczne, niektóre leki przeciwzakrzepowe, pochodne fenotiazyny. Niektóre substancje wywołują zarówno skutki cytotoksyczne, jak i cholestatyczne[3].

Wzór strukturalny jednej z nodularyn

Do hepatotoksyn należą, między innymi, toksyny sinicowe: mikrocystyny, nodularyny i cylindrospermopsyna[1]. Mikrocystyny i nodularyny są najlepiej poznanymi cyjanotoksynami[1]: do 2017 roku wyizolowano 246 analogów mikrocystyn oraz 10 nodularyn[7]. Pod względem budowy chemicznej są one cyklicznymi peptydami zbudowanymi z aminokwasów (mikrocystyny z siedmiu, nodularyny z pięciu)[8]. Cylindrospermopsyna jest natomiast alkaloidem[1].

Małe dawki hepatotoksyn sinicowych mogą wywołać objawy poza wątrobą, w tym wysypkę, wymioty, biegunkę, gorączkę. Również nieduże dawki mogą powodować uszkodzenia wątroby. Systematyczne przyjmowanie małych dawek – na przykład z wody, w której wystąpiły zakwity – może prowadzić do powolnego uszkadzania wątroby, między innymi przez wywoływanie apoptozy hepatocytów. Skutkuje to krwawieniem, martwicą i nowotworami wątroby[8]. Ostre zatrucie może prowadzić do śmierci. Działanie to jest szczególnie zauważalne w wątrobie, gdyż hepatotoksyny sinicowe słabo przenikają przez błony komórkowe, ale są transportowane do komórek wątroby przez nośniki kwasów żółciowych[9]. Wewnątrzkomórkowe działanie mikrocystyn i nodularyn polega na hamowaniu działania fosfataz, co powoduje nadmierną fosforylację białek i rozregulowanie metabolizmu komórkowego[8][9].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Łukasz Gałczyński, Agnieszka Ociepa, Toksyny wytwarzane przez sinice, „Ecological Chemistry and Enginering S”, 15 (1), 2008, s. 69–76, ISSN 2084-4549.
  2. ↑ Hepatotoxin, Merriam-Webster Medical Dictionary [dostęp 2017-10-27] (ang.).
  3. ↑ a b c d Irena Jankowska i inni, Toksyczne i polekowe uszkodzenia wątroby, „Medical Science Review. Hepatologia”, 7 (1), 2007, s. 32–41, ISSN 1730-5039 [dostęp 2017-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-27].
  4. ↑ Nilesh Mehta, Lisa Anne Ozick, Emmanuel Gbadehan, Drug-Induced Hepatotoxicity, Medscape, 8 grudnia 2016 [dostęp 2017-11-22] (ang.).
  5. ↑ Harshad Devarbhavi, An Update on Drug-induced Liver Injury, „Journal of Clinical and Experimental Hepatology”, 2 (3), 2012, s. 247–259, DOI: 10.1016/j.jceh.2012.05.002, PMID: 25755441, PMCID: PMC3940315 (ang.).
  6. ↑ Marian Grzymisławski, Hepatotoksyczność leków, „Nowiny Lekarskie”, 73 (1), 2004, s. 46–49.
  7. ↑ Lisa Spoof, Arnaud Catherine, Appendix 3. Tables of Microcystins and Nodularins, [w:] Handbook of Cyanobacterial Monitoring and Cyanotoxin Analysis, Jussi Meriluoto, Lisa Spoof, Geoffrey A. Codd (red.), 2017, s. 526–537, DOI: 10.1002/9781119068761.app3 (ang.).
  8. ↑ a b c Zofia Walter, Budowa toksyn cyjanobakterii, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Biochimica et Biophysica”, 14, 1999, s. 133–139.
  9. ↑ a b Związki toksyczne produkowane przez sinice, Pracownia Ekologii Biochemicznej Mikroorganizmów Uniwersytetu Gdańskiego [dostęp 2017-10-17] [zarchiwizowane z adresu 2016-11-25].

Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.