Heptarchia
Heptarchia (ang. Heptarchy, gr. siedmiowładztwo, heptá–siedem, archḗ–władza) – okres w historii Anglii od VI do IX w., w czasie którego na terenie kraju istniało siedem królestw założonych przez Anglosasów, choć liczba państw anglosaskich, ciągle walczących między sobą, ulegała zmianie na przestrzeni lat. W IX w. zostały najechane i częściowo podbite przez wojowników duńskich i norweskich, a w X w. ostatecznie zjednoczone przez Wessex[1].
Najeżdżające Brytanię pogańskie plemiona germańskie: Anglów, Sasów, Jutów i Fryzów tworzyły na podbitych terenach małe państwa plemienne o charakterze patrymonialnym. Z początku było ich wiele, z czasem ich liczba spadła do siedmiu:
- Anglia Wschodnia,
- Essex,
- Kent,
- Mercja,
- Nortumbria (powstała z połączenia Bernicji i Deiry),
- Sussex,
- Wessex.
Na przełomie VI i VII wieku hegemonię zyskało królestwo Kentu, następnie zaś Nortumbria. Od połowy VIII wieku hegemonia przypadła Mercji, a z początkiem IX wieku Wesseksowi. Władca państwa-hegemona nosił tytuł bretwalda.
Organizacja heptarchiczna doprowadziła z czasem do zjednoczenia Anglii i wykształcenia spójnego ustroju politycznego Anglosasów, co nastąpiło w IX wieku, w okresie najazdów duńskich.
W czasach anglosaskich bujnie rozwijała się kultura, zwłaszcza literatura[2]. Powstały wtedy liczne utwory poetyckie, między innymi Sen o krzyżu[3], oraz prozatorskie. Najwybitniejszym przedstawicielem piśmiennictwa był Beda Czcigodny.
Przypisy
- ↑ Heptarchia, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-02-08] .
- ↑ Przemysław Mroczkowski, Historia literatury angielskiej. Zarys, Wrocław 1981, s. 5–32.
- ↑ Sen o krzyżu. Staroangielski poemat mistyczny. Tłum. Monika Opalińska, Warszawa 2007.
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
This map shows kingdoms in the island of Great Britain at about the year 800. The colors indicate ethnic groups:
- WESSEX: Anglo-Saxons (red)
- GWYNEDD: Celts (grey)
- FORTRIU: Picts (green).