Herman Holland deJong

Herman Holland deJong
Specjalność: katatonia
Alma MaterUniwersytet w Amsterdamie
lekarz psychiatra, neurofizjolog

Herman Holland deJong (ur. 1 maja 1895 w Sneek, zm. 16 lutego 1956 w Osawatomie) – holenderski lekarz psychiatra, neurofizjolog, badacz katatonii doświadczalnej u zwierząt.

Studiował w Szkole Medycznej Uniwersytetu w Amsterdamie (Universiteit van Amsterdam). Jego nauczycielami byli Johannes Wertheim-Salomonson i Bernard Brouwer. Studia ukończył w 1918 roku. Na ostatnim roku studiów podjął decyzję o specjalizowaniu się w psychiatrii[1]. Pracował w laboratorium psychologii zwierząt F.J.J. Buytendijka przy Uniwersytecie Amsterdamskim, odbył też staż w klinice psychiatrycznej w Zurychu u Eugena Bleulera w 1922 roku[2]. W 1923 roku pracował w Holenderskim Instytucie Badań Mózgu (Centraal Instituut voor Hersenonderzoek)[3].

Holenderskie Towarzystwo Psychiatrii i Neurologii (Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie en Neurologie) przyznało mu Medal Ramaera (Ramaer-medaille) przyznawany co 5 lat za najlepszą pracę w dziedzinie neurologii i psychiatrii; Uniwersytet w Paryżu przyznał mu i Barukowi nagrodę im. Theodore′a Herpina. Dzięki stypendium Fundacji Rockefellera w 1928 roku wyjechał do Paryża, gdzie najpierw badał wpływ bulbokapniny na chronaksję u kotów w laboratorium Georges′a Bourguignona, a potem podjął współpracę z Henrim Barukiem w pracowni Henri Claude′a. Uczestniczył w Międzynarodowym Kongresie Neurologicznym w Bernie w 1931 roku. W 1940 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Pracował w New York State Psychiatric Institute (1940–1942), Duke University (1942–1946) i Johns Hopkins University (1946–1948)[3]. Był też specjalnym konsultantem w służbie U.S. Public Health Office. Po wojnie na krótko wyjechał do Holandii, ale zdecydował się powrócić do Stanów. Związany był z Veterans Administration Hospital w Van Nuys. W ostatnich latach życia pracował w Osawatomie State Hospital w Kansas. Był członkiem American Psychiatric Association[4].

Zmarł nagle, w wieku 60 lat, na udar mózgu (według innych źródeł z powodu choroby wieńcowej[4]). Pochowany jest na Rock Creek Cemetery w Waszyngtonie[5].

Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego małżeństwa z psycholog Marianną deJong miał syna Rudolpha (1928–2011), później lekarza anestezjologa, i córkę Evelyn Yvonne Davis (1929)[6]. Z drugiego małżeństwa urodziła się córka Joan[7].

Pierwsze prace deJonga dotyczyły psychologii zwierząt, upośledzonych umysłowo i dzieci. Pracując w laboratorium Brouwera w Amsterdamie wykonał pracę dotyczącą porażenia wywołanego alkaloidem bulbokapniną. Wkrótce zainteresował się katalepsją wywołaną przez bulbokapninę i zwierzęcym modelem katatonii. Wieloletnia praca nad tym zagadnieniem zaowocowała monografiami La Catatonie expérimentale par la bulbocapnine (wspólnie z Barukiem, 1930) i Experimental Catatonia: A General Reaction-form of the Central Nervous System (1945). Późniejsze prace dotyczyły katatonii wywołanej noradrenaliną, acetylocholiną, meskaliną, katatonii wywołanej chirurgicznie lub działaniem siły odśrodkowej, związków katatonii z czynnikami wątrobowymi i jelitowymi[8]. Łącznie deJong opublikował kilkadziesiąt prac w językach angielskim, francuskim, niderlandzkim i niemieckim.

Wybrane prace

  • Recherches sur la formation d′idées chez le chien. Archives Néerlandaises de Physiologie de l'Homme et des Animaux 3 (4), ss. 491–527, 1919
  • Ueber Bulbocapnin-Katalepsie[9]. 1922
  • de Jong H, Schaltenbrand G. Die Wirkung des Bulbocapnins auf Paralysis Agitans- und Andere Tremorkranke. Klinische Wochenschrift, 1924
  • Palaeo- en Neo-Intellect. Psychiatrische en Neurologische Bladen, 1924
  • de Jong H, Schaltenbrand G. Weitere Versuche mit Bulbocapnin in der Nervenklinik. Deutsche Zeitschrift für Nervenheilkunde, 1925
  • Totale Agnosie als Aeusserung von Paläo-Intellekt[10]. 1927
  • Ueber Arhinencephalie mit Hypertrophien im Gehirn[11]. 1927
  • Weitere Beiträge über rhythmische Erscheinungen im Nervensystem[12]. 1928
  • De Jong H, Baruk H. La catatonie expérimentale par la bulbocapnine et le syndrome catatonique chez l′homme [Experimental catatonia induced by bulbocapnin and the catatonic syndrome in man]. L′Encéphale 25, ss. 97–115, 1930
  • De Jong H, Baruk H. La Catatonie expérimentale par la bulbocapnine: étude physiologique et clinique. Paris: Masson et Cie, 1930
  • Hormonale experimentelle Katatonie. Proceedings of the Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen 34, ss. 576–587, 1931
  • Experimenteele verwekking van dementia-praecox-verschijnselen. Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde 75, ss. 474-483, 1931
  • Bulbocapninversuche im Dienste psychiatrischer und neurologischer Forschung. Nervenarzt 4, ss. 65–71, 1931
  • Die experimentelle Katatonie als vielfach vorkommende Reaktionsform des Zentralnervensystems[13]. 1932
  • Katatonie durch zelluläre Asphyxie als motorisches physiologisches Grundphänomen. Acta Brevia-Neerlandica 3, s. 48, 1933
  • La catatonie expérimentale; comme réaction fréquente, généralement non spécifique du système nerveux et probablement spécifique dans le cas de la «catatonine» de l'urine humaine. Annales médico-psychologiques 91, ss. 149; 197, 1933
  • On the so-called interruption of bulbo-capnine catatonia by means of a mixture of carbon dioxide and oxygen. Koninklijke Akademie van Wetenschappen te Amsterdam 37 (9), ss. 718-724, 1934
  • The Production of Experimental Catatonia by the Inspection of Urinary Extracts Derived from a Nicotine-free Schizophrenic Patient. Acta Brevia-Neerlandica 3, s. 148, 1935
  • Voortgezet onderzoek over experimenteel catatonie. Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde 80, ss. 2407–2409, 1936
  • Over botulisme in Nederland. Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde 81, s. 5156, 1937
  • Experimental Catatonia in a Chimpanzee[14]. 1939
  • The contribution of Holland to the sciences. Querido, 1943
  • Experimental Catatonia: A General Reaction-form of the Central Nervous System. Baltimore: Williams & Wilkins, 1945
  • Experimental catatonia in rats produced by centrifugation[15]. 1945
  • Experimental catatonia in animals and induced catatonic stupor in man[16]
  • A historical and personal approach to the development of experimental psychiatry[1]

Przypisy

  1. ↑ a b Herman Holland de Jong, A historical and personal approach to the development of experimental psychiatry, „Journal of clinical and experimental psychopathology”, 17 (4), 1956, s. 388-404, PMID: 13406029.
  2. ↑ Christian Scharfetter: Eugen Bleuler, 1857-1939: Polyphrenie und Schizophrenie. vdf Hochschulverlag AG, 2006 s. 440
  3. ↑ a b Biographical Directory of Fellows and Members of the American Psychiatric Association. New York: R. R. Bowker Co., 1950 s. 184–185
  4. ↑ a b DEATHS, „Journal of the American Medical Association”, 161 (3), 1956, s. 255–259, DOI: 10.1001/jama.1956.02970030073020, ISSN 0002-9955.
  5. ↑ Herman H DeJong. Billion Graves Record. [dostęp 2014-04-16].
  6. ↑ Evelyn Y. Davis : People.com. [dostęp 2014-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-16)].
  7. ↑ H. HOLLAND deJONG, M.D. 1895-1956, „A.M.A. Archives of Neurology & Psychiatry”, 75 (5), 1956, s. 573, DOI: 10.1001/archneurpsyc.1956.02330230123018, ISSN 0096-6886.
  8. ↑ H. Baruk, In memoriam H. Holland de Jong, M.D, „Journal of Clinical and Experimental Psychopathology”, 17 (4), 1956, s. 385, PMID: 13406027.
  9. ↑ H. de Jong, über Bulbocapnin-Katalepsie, „Klinische Wochenschrift”, 1 (14), 1922, s. 684–685, DOI: 10.1007/BF01713918, ISSN 0023-2173 (niem.).
  10. ↑ H. de Jong, Totale Agnosie als Äußerung von Paläo-Intellekt, „Deutsche Zeitschrift für Nervenheilkunde”, 96 (4-6), 1927, s. 208–224, DOI: 10.1007/BF02013140, ISSN 0367-004x (niem.).
  11. ↑ H. de Jong, Über Arhinencephalie mit Hypertrophien im Gehirn, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 108 (1), 1927, s. 734–770, DOI: 10.1007/BF02863994, ISSN 0303-4194 (niem.).
  12. ↑ H. de Jong, Weitere Beiträge über rhythmische Erscheinungen im Nervensystem, „Deutsche Zeitschrift für Nervenheilkunde”, 103 (3-4), 1928, s. 130–144, DOI: 10.1007/BF01654256, ISSN 0367-004x (niem.).
  13. ↑ H. de Jong, Die experimentelle Katatonie als vielfach vorkommende Reaktionsform des Zentralnervensystems, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 139 (1), 1932, s. 468–499, DOI: 10.1007/BF02864685, ISSN 0303-4194 (niem.).
  14. ↑ H. De Jong, Experimental Catatonia in a Chimpanzee., „Proceedings of the Society for Experimental Biology and Medicine”, 41 (2), 1939, s. 395–396, DOI: 10.3181/00379727-41-10686, ISSN 0037-9727 (ang.).
  15. ↑ H. De Jong, Experimental catatonia in rats produced by centrifugation., „Journal of Comparative Psychology”, 38 (1), 1945, s. 17–26, DOI: 10.1037/h0062618.
  16. ↑ Herman Holland de Jong, Experimental catatonia in animals and induced catatonic stupor in man, „Diseases of the Nervous System”, 17 (4), 1956, s. 135–139, PMID: 13305467.