Hermann Kövess von Kövesshaza

Hermann Kövess von Kövessháza

marszałek polny
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1854 Temeszwar
Data i miejsce śmierci	22 września 1924 Wiedeń
Przebieg służby
Lata służby	1865–1918
Siły zbrojne	c. i k. Armia
Stanowiska	Naczelny Dowódca cesarskiej i królewskiej Armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Hermann Kövess von Kövesshaza (ur. 30 marca 1854 w Temeszwarze, zm. 22 września 1924 w Wiedniu) – marszałek polny i ostatni Naczelny Dowódca cesarskiej i królewskiej Armii, protestant.

Życiorys

Hermann Kövess von Kövesshaza i August von Mackensen, 1916

Ukończył studia w wiedeńskiej Technische Militar-Akademie. We wrześniu 1872 promowany na porucznika otrzymał przydział do 2 pułku inżynieryjnego w Wiedniu. W 1896 awansował na pułkownika, a dwa lata później przejął dowództwo 23 pułku piechoty, stacjonującego w Wiedniu. W 1902 otrzymał swój pierwszy awans generalski. Szybka kariera Kövessa uległa nagłemu zahamowaniu w 1912, w związku ze skandalem o podłożu religijnym. W tym czasie dowodził XII Korpusem i tylko wsparciu cesarza Franciszka Józefa zawdzięczał pozostanie na stanowisku.

Początek I wojny światowej zastał go na froncie wschodnim, gdzie działał dowodzony przez niego korpus. W latach 1915–1916 dowodził 3 Armią, działającą na froncie serbskim. Pod jego dowództwem 3 armia zajmowała Belgrad i podjęła pościg za nieprzyjacielem w kierunku Czarnogóry i Albanii. Po zwycięstwie nad Serbią objął stanowisko gubernatora wojskowego obszaru okupowanego, którą to funkcję pełnił do lutego 1916. W latach 1916–1918 dowodził 7 armią, która miała za zadanie zablokować ewentualne uderzenie rosyjskie w kierunku Węgier. Oddziały dowodzone przez Kövessa nie tylko zablokowały Rosjan, ale przeprowadziły kontrnatarcie, zajmując Czerniowce. Za ten sukces Kövess otrzymał awans na marszałka polnego, a w sierpniu 1917 tytuł barona. Pod koniec wojny przeniesiony do Budapesztu, w listopadzie 1918 otrzymał stanowisko głównodowodzącego armii austro-węgierskiej. W 1919 przeszedł w stan spoczynku.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Marii Teresy^[1]
• Krzyż Wielki Orderu św. Stefana^[1]
• Krzyż Wielki Orderu Leopolda (12 sierpnia 1908)^[1][2]
• Krzyż Wielki Orderu Korony Żelaznej I klasy (5 października 1914)^[1][2]
• Krzyż Zasługi Wojskowej I klasy (28 listopada 1915)
• Złoty Medal Medal Zasługi Wojskowej (10 grudnia 1916)^[2]
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej (12 stycznia 1916)^[2]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy^[1]
• Gwiazda Zasługi Odznaki Honorowej Czerwonego Krzyża (maj 1915)^[2]
• Pour le Mérite (29 listopada 1915)
• Krzyż Żelazny I klasy (lipiec 1915)
• Krzyż Żelazny II klasy (marzec 1915)
• Krzyż Komandorski Orderu Bertholda I II klasy (kwiecień 1903)^[2]
• Order Lwa Zeryngeńskiego I klasy (styczeń 1904)^[2]
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wojskowej Bawarii (24 stycznia 1916)^[2]
• Krzyż Wielki Orderu Korony Wirtemberskiej (30 kwietnia 1916)^[2]
• Złoty Medal Zasługi (Turcja) (maj 1916)^[2]
• Srebrny Medal Zasługi (Turcja) (kwiecień 1916)^[2]
• Krzyż Wielki Orderu Świętego Aleksandra z Mieczami (16 września 1916)^[2]
• Medal Walecznych (30 września 1916)^[2]
• Medal Wojenny (Turcja)^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Mikietyński: Niemiecka droga ku Mitteleuropie. Polityka II Rzeszy wobec Królestwa Polskiego (1914-1916). Kraków: 2009, s. 268. ISBN 978-83-88737-09-1.
• Priscilla May Roberts: World War One. ABC-CLIO: 2006, s. 1027–1028. ISBN 1-85109-879-8.