Hermann Maier

Hermann Maier

Data i miejsce urodzenia	7 grudnia 1972 Altenmarkt
Klub	USC Flachau – Salzburg
Wzrost	181 cm
Debiut w PŚ	10.02.1996, Hinterstoder (26. miejsce – gigant)
Pierwsze punkty w PŚ	10.02.1996, Hinterstoder (26. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	21.02.1997, Ga-Pa (2. miejsce – super G)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	23.02.1997, Ga-Pa (super G)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria Igrzyska olimpijskie złoto Nagano 1998 Gigant złoto Nagano 1998 Supergigant srebro Turyn 2006 Supergigant brąz Turyn 2006 Gigant Mistrzostwa świata złoto Vail 1999 Supergigant złoto Vail 1999 Zjazd złoto Bormio 2005 Gigant srebro Sankt Anton 2001 Zjazd srebro Sankt Moritz 2003 Supergigant brąz Sankt Anton 2001 Supergigant Puchar Świata Kryształowa Kula 1997/1998 Kryształowa Kula 1999/2000 Kryształowa Kula 2000/2001 Kryształowa Kula 2003/2004 3. miejsce 1998/1999 3. miejsce 2004/2005 Puchar Świata (Supergigant) Mała Kryształowa Kula 1997/1998 Mała Kryształowa Kula 1998/1999 Mała Kryształowa Kula 1999/2000 Mała Kryształowa Kula 2000/2001 Mała Kryształowa Kula 2003/2004 2. miejsce 2004/2005 2. miejsce 2005/2006 Puchar Świata (Gigant) Mała Kryształowa Kula 1997/1998 Mała Kryształowa Kula 1999/2000 Mała Kryształowa Kula 2000/2001 3. miejsce 1998/1999 Puchar Świata (Zjazd) Mała Kryształowa Kula 1999/2000 Mała Kryształowa Kula 2000/2001 2. miejsce 1997/1998 3. miejsce 2003/2004 3. miejsce 2004/2005 Puchar Świata (Kombinacja) 2. miejsce 1997/1998 2. miejsce 1999/2000
Strona internetowa

Hermann Maier (ur. 7 grudnia 1972 w Altenmarkt) – austriacki narciarz alpejski, czterokrotny medalista olimpijski, sześciokrotny medalista mistrzostw świata oraz czterokrotny zdobywca Pucharu Świata. Jeden z najbardziej wszechstronnych i utytułowanych zawodników w historii dyscypliny. Wygrywał zawody Pucharu Świata w czterech z pięciu konkurencji: biegu zjazdowym, supergigancie, slalomie gigancie oraz kombinacji. Sukcesów nie odnosił tylko w slalomie. Nosił przydomek Herminator.

Kariera

Treningi narciarskie Maier rozpoczął już w wieku trzech lat, pod opieką swego ojca, Hermanna Maiera Seniora^[1]. W dzieciństwie cierpiał na chorobę Osgooda-Schlattera, która spowolniła jego rozwój fizyczny^[2]. Z tego powodu kilkakrotnie odmawiano mu miejsca w kadrze juniorów^[3] oraz nie przyjęto do szkoły narciarskiej w Schladming^[4]. W efekcie nigdy nie wystąpił na mistrzostwach świata juniorów. Zatrudnił się jako murarz, a w trakcie zimy pracował także jako instruktor narciarstwa we Flachau, gdzie jego ojciec prowadził szkółkę narciarską^[5]. Nie zrezygnował jednak z profesjonalnego narciarstwa, startując w zawodach niższej rangi oraz na mistrzostwach Austrii. Przełom nastąpił 6 stycznia 1996 roku we Flachau, kiedy przecierał trasę przed zawodami Pucharu Świata w gigancie. Zmierzono mu wtedy czas i po porównaniu ze światową czołówką okazało się, iż uzyskałby 12. wynik^[4].

W zawodach pucharowych zadebiutował w wieku 23 lat, 10 lutego 1996 roku w Hinterstoder, gdzie zajął 26. miejsce w gigancie. Tym samym już w pierwszym starcie wywalczył punkty Pucharu Świata. Nie wystarczyło to by pojechać na rozgrywane wtedy mistrzostwa świata w Sierra Nevada. W sezonie 1995/1996 wystąpił jeszcze w dwóch zawodach PŚ w Kvitfjell: 7 marca 1996 roku był jedenasty w supergigancie, a dzień później nie ukończył giganta. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 106. miejsce. Pierwsze podium w zawodach tego cyklu wywalczył 21 lutego 1997 roku w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był drugi w supergigancie. W zawodach tych rozdzielił Francuza Luca Alphanda oraz Włocha Wernera Perathonera. Już dwa dni później odniósł pierwsze zwycięstwo, wyprzedzając w tej samej konkurencji Kristiana Ghedinę z Włoch i Norwega Lasse Kjusa. W sezonie 1996/1997 jeszcze trzy razy plasował się w najlepszej dziesiątce, jednak na podium już nie stawał. W klasyfikacji generalnej zajął tym razem. 21. miejsce, a w klasyfikacji supergiganta był czwarty. Mimo to drugi raz z rzędu nie znalazł się w kadrze Austrii na najważniejszą imprezę sezonu i nie wziął udziału w mistrzostwach świata w Sestriere.

Pierwszą okazję do walki o medale dostał w 1998 roku, kiedy wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano. W swoim pierwszym starcie, kombinacji, zajmował ósme miejsce po slalomie, który został rozegrany jako pierwszy^[6]. Zjazdu do kombinacji jednak nie ukończył i ostatecznie nie był klasyfikowany^[7]. Następnie wystąpił w zjeździe, którego także nie ukończył. Na jednym z zakrętów stracił równowagę przy prędkości 120 km/h, przekoziołkował kilka razy, przebijając dwie siatki zabezpieczające i wylądował głową w śniegu. Nie odniósł jednak większych obrażeń, wstał o własnych siłach i zjechał na dół^[3]. Już 72 godziny później zdobył pierwszy w karierze medal, zwyciężając w supergigancie. Wyprzedził tam Szwajcara Didiera Cuche'a i swego rodaka Hansa Knaußa o 0,61 sekundy. Był to pierwszy złoty medal olimpijski dla Austrii w tej konkurencji. Złoto zdobył także dwa dni później, wygrywając oba przejazdy w gigancie. Jego łączny czas dał mu zwycięstwo z przewagą 0,85 sekundy nad Stephanem Eberharterem i 1,18 sekundy nad Michaelem von Grünigenem ze Szwajcarii. W zawodach pucharowych aż 19. razy stawał na podium, przy czym dziesięć razy zwyciężał: 25 listopada w Park City, 6 stycznia w Saalbach-Hinterglemm i 13 stycznia w Adelboden wygrywał giganta, 6 grudnia w Beaver Creek, 10 i 11 stycznia w Schladming oraz 1 lutego w Ga-Pa wygrywał supergiganta, 29 grudnia w Bormio i 16 stycznia w Wengen był najlepszy w zjeździe, a 18 stycznia w Veysonnaz wygrał kombinację. Wyniki te dały mu zwycięstwo w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach giganta i supergiganta, a także drugie miejsca w klasyfikacjach zjazdu i kombinacji.

Sezon 1998/1999 zaczął od zwycięstwa w gigancie, 25 października 1998 roku w Sölden. W kolejnych startach jeszcze dziesięć razy stawał na podium w tym sześciokrotnie zwyciężał: 13 grudnia w Val d’Isère, 21 grudnia w Innsbrucku, 9 stycznia w Schladming i 7 marca w Kvitfjell był najlepszy w supergigancie, 29 grudnia w Bormio wygrał zjazd, a 12 stycznia w Adelboden triumfował w gigancie. W klasyfikacji generalnej musiał jednak uznać wyższość Lasse Kjusa i jego rodaka, Kjetila André Aamodta. Zdobył za to Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji supergiganta, a w gigancie był trzeci za von Grünigenem i Eberharterem. W lutym 1999 roku brał udział w mistrzostwach świata w Vail, gdzie w trzech startach zdobył dwa medale. Najpierw wystartował w supergigancie, w którym zwyciężył ex aequo z Kjussem. Trzeci w tych zawodach Hans Knauß stracił do zwycięzców zaledwie 0,01 sekundy. Cztery dni później zwyciężył także w biegu zjazdowym, wyprzedzając na podium Kjussa i Aamodta. Startował również w gigancie, jednak nie ukończył rywalizacji.

Dwie kolejne Kryształowe Kule za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej zdobywał w sezonach 1999/2000 i 2000/2001. W 2000 roku ustanowił dwa rekordy: w jednym sezonie aż 22. razy stawał na podium oraz zdobył najwięcej punktów w jednym sezonie w historii – 2000. Oba te rekordy został pobite w rywalizacji kobiet przez Tinę Maze ze Słowenii, która w sezonie 2012/2013 zgromadziła 2414 punktów^[8] i 24 razy^[9] stawała na podium^[10]. W rywalizacji mężczyzn nikt jednak się nie zbliżył do osiągnięć Austriaka. Z 22. miejsc na podium Maier dziesięć razy zwyciężał: 31 października w Tignes, 24 listopada w Beaver Creek i 5 lutego w Todtnau wygrywał giganta, 27 listopada w Beaver Creek, 8 stycznia w Chamonix i 29 stycznia w Ga-Pa był najlepszy w zjeździe, a 28 listopada w Vail, 5 grudnia w Lake Louise, 21 stycznia w Kitzbühel i 16 marca w Bormio triumfował w supergigancie. Dzięki temu zwyciężył również w klasyfikacjach zjazdu, giganta i supergiganta, a w klasyfikacji kombinacji był drugi za Aamodtdem. Podobne wyniki uzyskiwał rok później, triumfując w tych samych klasyfikacjach. Mimo iż tym razem piętnaście razy stawał na podium to odniósł aż 13 zwycięstw, wyrównując tym samym rekord Szweda Ingemara Stenmarka z sezonu 1978/1979^[11]. Zwycięstwa odnosił w gigancie: 29 października w Sölden, 10 grudnia w Val d’Isère, 9 stycznia w Adelboden, 15 lutego w Shiga Kōgen i 10 marca w Åre; w supergigancie: 26 listopada w Lake Louise, 19 stycznia w Kitzbühel i 4 marca w Kvitfjell oraz w zjeździe: 2 grudnia w Beaver Creek, 9 grudnia w Val d’Isère, 20 stycznia w Kitzbühel, 2 marca w Kvitfjell i 8 marca 2001 roku w Åre. Podczas rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego 2001 roku mistrzostw świata w Sankt Anton nie zdobył jednak żadnego złotego medalu. Najpierw wystąpił w gigancie, w którym lepsi okazali się Daron Rahlves z USA oraz Stephan Eberharter. Maier był trzeci, tracąc 0,23 sekundy do zwycięzcy i 0,15 sekundy do Eberhartera. Następnie wywalczył srebrny medal w zjeździe, rozdzielając Hannesa Trinkla i Niemca Floriana Eckerta. Wystąpił także w gigancie, który ukończył na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrał tam 0,01 sekundy z Francuzem Frédérikiem Covilim.

Kariera Austriaka została przerwana w sierpniu 2001 roku, kiedy odniósł poważne obrażenia w wypadku drogowym. Jadąc na motocyklu został potrącony przez samochód, w wyniku czego doznał rozległego, otwartego złamania prawej nogi oraz zerwania większości mięśni w tej nodze^[3]. Operacja trwała siedem godzin, pojawiło się zagrożenie niewydolnością nerek^[12]. Po długiej rekonwalescencji musiał od nowa uczyć się chodzić, a w złamanej nodze do dziś ma 32-centymetrową tytanową śrubę^[3]. Latem 2002 roku podczas treningów na nartach ponownie złamał kontuzjowaną wcześniej nogę. Z powodu rozległości obrażeń i długości rehabilitacji Austriak nie wystąpił w żadnych zawodach aż do stycznia 2003 roku. Oznaczało to także, iż zabraknie go na rozgrywanych w lutym 2002 roku igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City.

Do rywalizacji pucharowej powrócił 14 stycznia 2003 roku w Adelboden, gdzie nie zakwalifikował się do drugiego przejazdu w gigancie. W każdym kolejny starcie uzyskiwał jednak coraz lepsze wyniki, aż 27 stycznia 2003 roku w Kitzbühel zwyciężył w supergigancie. Było to jego jedyne podium i zarazem ostatni pucharowy start w sezonie 2002/2003, który zakończył na 45. pozycji w klasyfikacji generalnej. W lutym tego rok brał udział w mistrzostwach świata w Sankt Moritz, zdobywając srebrny medal w supergigancie ex aequo z Bode Millerem z USA. Do zwycięzcy, Stephana Eberhartera, stracił 0,77 sekundy. Wystartował także w zjeździe, jednak zajął ósme miejsce. Na szczyt powrócił w sezonie 2003/2004, zdobywając czwartą i ostatnią w karierze Kryształową Kulę. Na podium stawał dziewięciokrotnie, odnosząc pięć zwycięstw: 6 grudnia w Beaver Creek i 14 lutego w Sankt Anton wygrywał zjazdy, a 30 listopada w Lake Louise, 1 lutego w Garmisch-Partenkirchen oraz 11 marca 2004 roku w Sestriere był najlepszy w supergigancie. Dzięki temu wywalczył ostatnią w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji supergiganta, a w klasyfikacji zjazdu był trzeci.

Trzeci w karierze tytuł mistrza świata zdobył podczas rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego 2005 roku mistrzostw świata w Bormio. Zwyciężył tam w gigancie, pokonując swego rodaka Benjamina Raicha o 0,16 sekundy i Darona Rahlvesa o 0,68 sekundy. Na tej samej imprezie był też siedemnasty w zjeździe oraz czwarty w supergigancie, przegrywając walkę o medal z Raichem o 0,17 sekundy. Kolejne zwycięstwa odniósł także w Pucharze Świata, wygrywając 21 stycznia supergiganta w Kitzbühel oraz zjazd i supergiganta w dniach 5 i 6 marca 2005 roku w Kvitfjell. Poza tym jeszcze siedmiokrotnie stawał na podium, w efekcie zajmując trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Bode Millerem i Benjaminem Raichem. Był też drugi w supergigancie, trzeci w zjeździe i czwarty w gigancie. Nieco słabsze wyniki osiągał w kolejnym sezonie, który zakończył na szóstej pozycji. Na podium stawał tylko trzy razy, jednak za każdym razem na najwyższym stopniu: 23 października w Sölden w gigancie, 20 stycznia w Kitzbühel w supergigancie oraz 28 stycznia Garmisch-Partenkirchen w zjeździe. W poszczególnych klasyfikacjach był odpowiednio ósmy, drugi za Akselem Lundem Svindalem oraz siódmy. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Turynie, skąd wrócił z dwoma medalami. Zjazd zakończył na szóstej pozycji, jednak w supergigancie zdobył srebrny medal. Szybszy był tylko Kjetil André Aamodt, do którego stracił 0,13 sekundy; trzecie miejsce zajął Szwajcar Ambrosi Hoffmann. Po pierwszym przejeździe rozgrywanego dwa dni później giganta, zajmował trzecie miejsce, ze stratą 0,22 sekundy do prowadzącego François Bourque’a z Kanady. W drugim przejeździe także uzyskał trzeci wynik, co dało mu trzeci łączny czas i brązowy medal. Ostatecznie stracił 0,16 sekundy do Benjamina Raicha i 0,09 sekundy do Francuza Joëla Chenala.

Maier startował jeszcze przez trzy lata, uzyskując stopniowo coraz słabsze wyniki. W tym czasie tylko cztery razy stawał na podium, jedyne zwycięstwo odnosząc 30 listopada 2008 roku w Lake Louise, gdzie był najlepszy w supergigancie. Tydzień później w Beaver Creek po raz ostatni stanął na podium zawodów PŚ, zajmując drugie miejsce w supergigancie. W połowie sezonu 2008/2009 odniósł kolejną kontuzję kolana, jednak w połowie stycznia 2009 roku ponownie startował w zawodach Pucharu Świata^[5]. Na mistrzostwach świata w Val d’Isère w 2009 roku nie zdobył medalu. Najlepszy wynik osiągnął tam w zjeździe, który ukończył na siódmej pozycji. Podobnie wypadł na rozgrywanych dwa lata wcześniej mistrzostwach świata w Åre, gdzie był między innymi siódmy w supergigancie i trzynasty w zjeździe. W październiku 2009 roku postanowił zakończyć karierę^[3].

Łącznie w ciągu kariery zwyciężył w 54 zawodach Pucharu Świata, co daje mu drugie miejsce w klasyfikacji wszech czasów, za Ingemarem Stenmarkiem, który zwyciężał 86 razy^[13]. Ponadto 96 razy plasował się na podium, co w klasyfikacji wszech czasów daje mu trzecie miejsce, za Stenmarkiem i reprezentującym Luksemburg Markiem Girardellim^[14]. Maier jest także rekordzistą pod względem wygranych zawodów PŚ w supergigancie, z 24. triumfami na koncie^[15].

W latach 1998 i 2004 otrzymywał nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich^[16]. W 1998 roku otrzymał również Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii^[17]. W latach 1998, 1999, 2000 i 2001 był wybierany sportowcem roku w Austrii^[18]. W 1998 roku zajął drugie miejsce w głosowaniu na sportowca roku na świecie, w którym pokonał go tylko francuski piłkarz Zinédine Zidane^[19]. Mimo wielu sukcesów na arenie międzynarodowej Maier nigdy nie zdobył medalu mistrzostw Austrii^[20].

Mieszka we Flachau, wraz z żoną i dwoma córkami. Jego brat, Alexander Maier reprezentował Austrię w snowboardingu.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
DNF	12 lutego	1998	Nagano	Kombinacja	3:08,06	–	Mario Reiter
DNF	13 lutego	1998	Nagano	Zjazd	1:50,11	–	Jean-Luc Crétier
1.	16 lutego	1998	Nagano	Supergigant	1:34,82	–	–
1.	19 lutego	1998	Nagano	Gigant	2:38,51	–	–
6.	12 lutego	2006	Turyn	Zjazd	1:48,80	+1,20	Antoine Dénériaz
2.	18 lutego	2006	Turyn	Supergigant	1:30,65	+0,13	Kjetil André Aamodt
3.	20 lutego	2006	Turyn	Gigant	2:35,00	+0,16	Benjamin Raich

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
1.	2 lutego	1999	Vail	Supergigant	1:14,53	–	–
1.	6 lutego	1999	Vail	Zjazd	1:40,60	–	–
DNF2	12 lutego	1999	Vail	Gigant	2:19,31	–	Lasse Kjus
3.	30 stycznia	2001	Sankt Anton	Supergigant	1:21,46	+0,23	Daron Rahlves
2.	7 lutego	2001	Sankt Anton	Zjazd	1:38,74	+0,20	Hannes Trinkl
4.	8 lutego	2001	Sankt Anton	Gigant	2:23,80	+0,39	Michael von Grünigen
2.	2 lutego	2003	Sankt Moritz	Supergigant	1:38,80	+0,77	Stephan Eberharter
8.	8 lutego	2003	Sankt Moritz	Zjazd	1:43,54	+1,22	Michael Walchhofer
4.	29 stycznia	2005	Bormio	Supergigant	1:27,55	+0,85	Bode Miller
17.	5 lutego	2005	Bormio	Zjazd	1:56,22	+1,73	Bode Miller
1.	9 lutego	2005	Bormio	Gigant	2:50,41	–	–
7.	6 lutego	2007	Åre	Supergigant	1:14,30	+0,66	Patrick Staudacher
13.	11 lutego	2007	Åre	Zjazd	1:44,68	+1,75	Aksel Lund Svindal
21.	14 lutego	2007	Åre	Gigant	2:19,64	+2,80	Aksel Lund Svindal
18.	4 lutego	2009	Val d’Isère	Supergigant	1:19,41	+2,89	Didier Cuche
6.	7 lutego	2009	Val d’Isère	Zjazd	2:07,01	+1,18	John Kucera

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1995/1996: 106.
• sezon 1996/1997: 21.
• sezon 1997/1998: 1.
• sezon 1998/1999: 3.
• sezon 1999/2000: 1.
• sezon 2000/2001: 1.
• sezon 2002/2003: 45.
• sezon 2003/2004: 1.
• sezon 2004/2005: 3.
• sezon 2005/2006: 6.
• sezon 2006/2007: 19.
• sezon 2007/2008: 21.
• sezon 2008/2009: 26.

Statystyka miejsc na podium

Zwycięstwa w zawodach

1. Garmisch-Partenkirchen – 23 lutego 1997 (supergigant)
2. Park City – 25 listopada 1997 (gigant)
3. Beaver Creek – 6 grudnia 1997 (supergigant)
4. Bormio – 29 grudnia 1997 (zjazd)
5. Saalbach-Hinterglemm – 6 stycznia 1998 (gigant)
6. Schladming – 10 stycznia 1998 (supergigant)
7. Schladming – 11 stycznia 1998 (supergigant)
8. Adelboden – 13 stycznia 1998 (gigant)
9. Wengen – 16 stycznia 1998 (zjazd)
10. Veysonnaz – 18 stycznia 1998 (kombinacja)
11. Garmisch-Partenkirchen – 1 lutego 1998 (supergigant)
12. Sölden – 25 października 1998 (gigant)
13. Val d’Isère – 13 grudnia 1998 (supergigant)
14. Innsbruck – 21 grudnia 1998 (supergigant)
15. Bormio – 29 grudnia 1998 (zjazd)
16. Schladming – 9 stycznia 1999 (supergigant)
17. Adelboden – 12 stycznia 1999 (gigant)
18. Kvitfjell – 7 marca 1999 (supergigant)
19. Tignes – 31 października 1999 (gigant)
20. Beaver Creek – 24 listopada 1999 (gigant)
21. Beaver Creek – 27 listopada 1999 (zjazd)
22. Vail – 28 listopada 1999 (supergigant)
23. Lake Louise – 5 grudnia 1999 (supergigant)
24. Chamonix – 8 stycznia 2000 (zjazd)
25. Kitzbühel – 21 stycznia 2000 (supergigant)
26. Garmisch-Partenkirchen – 29 stycznia 2000 (zjazd)
27. Todtnau – 5 lutego 2000 (gigant)
28. Bormio – 16 marca 2000 (supergigant)
29. Sölden – 29 października 2000 (gigant)
30. Lake Louise – 26 listopada 2000 (supergigant)
31. Beaver Creek – 2 grudnia 2000 (zjazd)
32. Val d’Isère – 9 grudnia 2000 (zjazd)
33. Val d’Isère – 10 grudnia 2000 (gigant)
34. Adelboden – 9 stycznia 2001 (gigant)
35. Kitzbühel – 19 stycznia 2001 (supergigant)
36. Kitzbühel – 20 stycznia 2001 (zjazd)
37. Shiga Kōgen – 15 lutego 2001 (gigant)
38. Kvitfjell – 2 marca 2001 (zjazd)
39. Kvitfjell – 4 marca 2001 (supergigant)
40. Åre – 8 marca 2001 (zjazd)
41. Åre – 10 marca 2001 (gigant)
42. Kitzbühel – 27 stycznia 2003 (supergigant)
43. Lake Louise – 30 listopada 2003 (supergigant)
44. Beaver Creek – 6 grudnia 2003 (zjazd)
45. Garmisch-Partenkirchen – 1 lutego 2004 (supergigant)
46. Sankt Anton – 14 lutego 2004 (zjazd)
47. Sestriere – 11 marca 2004 (supergigant)
48. Kitzbühel – 24 stycznia 2005 (supergigant)
49. Kvitfjell – 5 marca 2005 (zjazd)
50. Kvitfjell – 6 marca 2005 (supergigant)
51. Sölden – 23 października 2005 (gigant)
52. Garmisch-Partenkirchen – 28 stycznia 2006 (zjazd)
53. Kitzbühel – 20 stycznia 2006 (supergigant)
54. Lake Louise – 30 listopada 2008 (supergigant)

• łącznie 54 wygrane: 24 supergiganty, 15 biegów zjazdowych, 14 gigantów i 1 kombinacja alpejska.

Pozostałe miejsca na podium

1. Garmisch-Partenkirchen – 21 lutego 1997 (supergigant) – 2. miejsce
2. Tignes – 24 października 1997 (slalom równoległy) – 3. miejsce
3. Tignes – 26 października 1997 (gigant) – 3. miejsce
4. Beaver Creek – 5 grudnia 1997 (zjazd) – 2. miejsce
5. Alta Badia – 21 grudnia 1997 (gigant) – 3. miejsce
6. Kranjska Gora – 3 stycznia 1998 (gigant) – 2. miejsce
7. Wengen – 17 stycznia 1998 (zjazd) – 3. miejsce
8. Garmisch-Partenkirchen – 31 stycznia 1998 (zjazd) – 3. miejsce
9. Yongpyong – 28 lutego 1998 (gigant) – 3. miejsce
10. Crans-Montana – 14 marca 1998 (gigant) – 3. miejsce
11. Aspen – 27 listopada 1998 (supergigant) – 2. miejsce
12. Val Gardena – 18 grudnia 1998 (zjazd) – 3. miejsce
13. Flachau – 10 stycznia 1999 (gigant) – 3. miejsce
14. Wengen – 17 stycznia 1999 (kombinacja) – 3. miejsce
15. Lake Louise – 4 grudnia 1999 (zjazd) – 2. miejsce
16. Val Gardena – 18 grudnia 1999 (zjazd) – 3. miejsce
17. Alta Badia – 19 grudnia 1999 (gigant) – 2. miejsce
18. Saalbach-Hinterglemm – 22 grudnia 1999 (gigant) – 2. miejsce
19. Chamonix – 9 stycznia 2000 (kombinacja) – 2. miejsce
20. Wengen – 15 stycznia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
21. Kitzbühel – 23 stycznia 2000 (kombinacja) – 3. miejsce
22. Sankt Anton – 13 lutego 2000 (supergigant) – 3. miejsce
23. Kvitfjell – 3 marca 2000 (zjazd) – 3. miejsce
24. Kvitfjell – 5 marca 2000 (supergigant) – 2. miejsce
25. Hinterstoder – 11 marca 2000 (gigant) – 3. miejsce
26. Bormio – 15 marca 2000 (zjazd) – 2. miejsce
27. Park City – 17 listopada 2000 (gigant) – 3. miejsce
28. Garmisch-Partenkirchen – 28 stycznia 2001 (supergigant) – 2. miejsce
29. Vail – 7 grudnia 2003 (supergigant) – 2. miejsce
30. Val Gardena – 19 grudnia 2003 (supergigant) – 3. miejsce
31. Kitzbühel – 25 stycznia 2004 (supergigant) – 2. miejsce
32. Kvitfjell – 7 marca 2004 (supergigant) – 3. miejsce
33. Lake Louise – 28 listopada 2004 (supergigant) – 2. miejsce
34. Beaver Creek – 4 grudnia 2004 (gigant) – 2. miejsce
35. Val d’Isère – 12 grudnia 2004 (gigant) – 3. miejsce
36. Val Gardena – 17 grudnia 2004 (supergigant) – 2. miejsce
37. Alta Badia – 19 grudnia 2004 (gigant) – 3. miejsce
38. Garmisch-Partenkirchen – 18 lutego 2005 (zjazd) – 2. miejsce
39. Kranjska Gora – 26 lutego 2005 (gigant) – 2. miejsce
40. Hinterstoder – 20 grudnia 2006 (supergigant) – 3. miejsce
41. Kitzbühel – 18 stycznia 2008 (supergigant) – 2. miejsce
42. Beaver Creek – 6 grudnia 2008 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-07)]. (ang.)
• Profil na Alpine Ski Database (ang.)

Przypisy