Hermann Michel

Hermann Michel
Kaznodzieja
SS-Oberscharführer SS-Oberscharführer
Data i miejsce urodzenia

1906
Heegermühle

Data śmierci

8 sierpnia 1984

Przebieg służby
Lata służby

1942–1945

Formacja

Flag of the Schutzstaffel.svg Schutzstaffel

Hermann Michel (ur. 1906 w Heegermühle, miejsce i data śmierci nieznane) – niemiecki pielęgniarz, SS-Oberscharführer, uczestnik akcji T4, członek personelu obozów zagłady w Sobiborze i Treblince.

Życiorys

Urodził się we wsi Heegermühle w Brandenburgii (ob. część Eberswalde). W okresie III Rzeszy uczestniczył w programie eksterminacji osób chorych psychicznie i niepełnosprawnych umysłowo, prowadzonym pod kryptonimem akcja T4. Był zatrudniony w „ośrodkach eutanazji” w Grafeneck i Hartheim[1]. W tym drugim pełnił funkcję szefa pielęgniarzy[2].

Podobnie jak wielu innych uczestników akcji T4 otrzymał przydział do personelu akcji „Reinhardt”. Przyznano mu także stopień SS-Oberscharführera[3]. W kwietniu 1942 roku rozpoczął służbę w nowo utworzonym obozie zagłady w Sobiborze[1][4]. Niedługo później wziął udział w jednej z eksperymentalnych prób gazowania ludzi[5]. Był przyjacielem pierwszego komendanta Sobiboru, Franza Stangla[1][2]. Niektóre źródła podają, że był jego zastępcą[6].

W Sobiborze pełnił służbę w tzw. obozie II, a jego zadaniem było uśpić czujność Żydów prowadzonych do komór gazowych oraz zapewnić ich posłuszeństwo[1]. Ubrany w biały kitel, który upodabniał go do lekarza, witał nowo przybyłe ofiary na terenie ogrodzonego placu-rozbieralni[7]. Uprzejmym tonem wygłaszał przemówienie, zapewniając, że Sobibór jest jedynie obozem przejściowym, a Żydzi po niezbędnej kąpieli otrzymają z powrotem swoje ubrania i bagaże, po czym będą mogli kontynuować podróż na Wschód w celu podjęcia tam „produktywnej pracy”[8][9]. Świadkowie wspominali, że potrafił być do tego stopnia przekonujący, że Żydzi nagradzali jego wystąpienie spontanicznym aplauzem, a nawet tańczyli i śpiewali z radości[10][11]. W dalszej kolejności polecał ofiarom rozebrać się do naga oraz instruował jak powinny ułożyć ubranie i gdzie należy oddać pieniądze lub kosztowności[11]. Mosze Bahir, jeden z ocalonych z Sobiboru, wspominał, że Michel „swoich służących traktował przyzwoicie, ofiary zaś w sposób bardzo brutalny”. Miał także zgromadzić w swej kwaterze znaczną liczbę zegarków, pierścionków i innych kosztowności zrabowanych zamordowanym Żydom[12]. Więźniowie nadali mu przydomek „kaznodzieja”[13].

W listopadzie 1942 roku został przeniesiony do obozu zagłady w Treblince[1]. Pod koniec wojny zaginął bez śladu. Jego przyjaciel Stangl twierdził, że Michel uciekł do Egiptu[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Webb 2017 ↓, s. 340.
  2. ↑ a b c Sereny 2002 ↓, s. 93.
  3. ↑ Bem 2014 ↓, s. 53.
  4. ↑ Bem 2014 ↓, s. 117.
  5. ↑ Sereny 2002 ↓, s. 98.
  6. ↑ Arad 1999 ↓, s. 33.
  7. ↑ Bem 2014 ↓, s. 213.
  8. ↑ Bem 2014 ↓, s. 121, 213–214.
  9. ↑ Arad 1999 ↓, s. 76–77.
  10. ↑ Arad 1999 ↓, s. 77.
  11. ↑ a b Bem 2014 ↓, s. 121, 214.
  12. ↑ Bem 2012 ↓, s. 54.
  13. ↑ Bem 2014 ↓, s. 121.

Bibliografia

  • Yitzhak Arad: Belzec, Sobibor, Treblinka. The Operation Reinhard Death Camps. Bloomington i Indianapolis: Indiana University Press, 1999. ISBN 978-0-253-21305-1. (ang.).
  • Marek Bem (red.): Sobibór. Bunt wobec wyroku. Warszawa: Ośrodek KARTA, 2012. ISBN 978-83-61283-66-9.
  • Marek Bem: Sobibór. Obóz zagłady 1942–1943. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2014. ISBN 978-83-7399-611-3.
  • Gitta Sereny: W stronę ciemności. Rozmowy z komendantem Treblinki. Warszawa: Wydawnictwo Cyklady, 2002. ISBN 83-86859-71-7.
  • Chris Webb: The Sobibor death camp. History, Biographies, Remembrance. Stuttgart: ibidem-Verlag, 2017. ISBN 978-3-8382-0966-1. (ang.).

Media użyte na tej stronie

SS-Oberscharführer.svg
Autor: Rama, Licencja: CC BY-SA 2.0 fr
Rang insignia of the SS/Waffen-SS, here universal collar patches to the NCO-rank/ Officer Aspirant rank “SS-Oberscharfuehrer/SS-Standartenjunker” until 1945.