Hermann Niehoff
 generał piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 3 kwietnia 1897 Papenburg |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 5 listopada 1980 Riegsee |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1915–1945 |
| Siły zbrojne |  Armia Cesarstwa Niemieckiego Reichswehra Wehrmacht |
| Stanowiska | dowódca: 371 Dywizji Piechoty |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa II wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      _18Jahre_BAR.svg){kind=small}    | |
Hermann Niehoff (ur. 3 kwietnia 1897 w Papenburgu nad Ems, zm. 5 listopada 1980 w Riegsee) – generał niemiecki, ostatni komendant oblężonego Wrocławia.
Służba wojskowa
Karierę wojskową rozpoczął w wieku lat 18. Podczas I wojny światowej doszedł do stopnia oficerskiego w oddziałach piechoty, a następnie kontynuował służbę w oddziałach Reichswehry i Wehrmachtu. W momencie wybuchu II wojny światowej posiadał stopień podpułkownika, a w kolejnych latach otrzymywał wyższe stopnie i stanowiska – dowódca pułku (1940), dowódca dywizji (1943), generał (1944), a od kwietnia 1945 generał piechoty. Podczas II wojny światowej brał udział w kampanii francuskiej (1940), bitwie stalingradzkiej (1942), a później jako dowódca 371 Dywizji Piechoty, w kampanii włoskiej (1943), walkach o Bałkany, walkach na froncie wschodnim, za udział w których był wielokrotnie odznaczany (m.in. Złotym Krzyżem Niemieckim, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami).
6 marca 1945 wylądował na lotnisku w Gądowie Małym w oblężonym Wrocławiu i 8 marca 1945 ogłosił w rozkazie do żołnierzy, że przejmuje dowództwo nad Festung Breslau i tym samym został ostatnim komendantem oblężonego miasta[1]:
Z dniem dzisiejszym przejąłem z rozkazu Führera dowództwo nad twierdzą wrocławską. Oczekuję, że każdy żołnierz twierdzy, w pełnym zrozumieniu naszego położenia, spełni swój obowiązek do ostatka. Znam tylko bojowników i takich żołnierzy, którzy z pełnym oddaniem pracować będą nad umacnianiem obronności twierdzy. Walczycie nie tylko dla siebie, waszych kobiet i dzieci, walczycie o Wrocław, serce Śląska, silny bastion Rzeszy, przeciwko czerwonemu zalewowi ze Wschodu. Oparci na zdecydowanej woli obrony i wypróbowanym bohaterstwie, przy silnym wsparciu wielkiej ojczyzny, w głębokim przeświadczeniu, że możemy zwyciężyć i że zwyciężymy, utrzymamy twierdzę. Patrzy na nas Führer i całe Niemcy.
Ostatecznie podpisał kapitulację Wrocławia 6 maja 1945, po tym jak gauleiter Karl Hanke, żądający obrony do końca, uciekł z miasta[2]. Internowany następnie w obozie jenieckim na Psim Polu, a potem w ZSRR, powrócił do Niemiec na mocy umowy repatriacyjnej w 1955, pracował w przemyśle.
Po wojnie wraz z Hansem von Ahlfenem napisał So kämpfte Breslau (polski tytuł Festung Breslau w ogniu) – historię obrony Wrocławia z perspektywy dowódców twierdzy.
Odznaczenia
- Czarna Odznaka za Rany (Cesarstwo Niemieckie)[3]
- Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie (1934)[3]
- Krzyż Hanzeatycki Hamburski[3]
- Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942[3]
- Srebrna Odznaka Szturmowa Piechoty[3]
- Odznaka za 18-letnią Służbę w Heer[3]
- Złoty Krzyż Niemiecki (6 stycznia 1942)[3]
- Krzyż Żelazny
- Ponowne Nadanie Krzyża Żelaznego
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (15 lipca 1944)[3]
Przypisy
- ↑ Jacek Solarz: Breslau 1945. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 2011. ISBN 978-8372192639.
- ↑ Beata Maciejewska. Wrocław. Ostatnia twierdza Hitlera. „ale historia”. Nr 43, s. 10, 12 listopada 2012. Gazeta Wyborcza.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Niehoff, Hermann - TracesOfWar.com, www.tracesofwar.com [dostęp 2021-09-04].
Media użyte na tej stronie
Standarte seiner Majestät des Deutschen Kaisers
„Die Standarte, 4 m im Quadrat, besteht aus goldgelber Seide und zeigt das eiserne Kreuz, belegt mit dem kleineren Wappen Sr. Majestät. In den Winkeln des Kreuzes erscheinen je eine Kaiserkrone und drei rotbewehrte, schwarze Adler. Auf dem Kreuz steht "GO TT MIT UNS 18 70". Sobald Se. Majestät sich an Bord eines Schiffes begibt, wird die Kaiserstandarte am Topp des Grossmastes gehisst und alle anderen Kommando- und Unterscheidungszeichen gestrichen“.(Ströhl: Deutsche Wappenrolle, S. 80)
.png){kind=link}
.svg)
Insignia of the German Armed Forces in WWII.
Baretka: Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (III Rzesza).
Baretka: Krzyż Żelazny I Klasy (1914) z okuciem ponownego nadania 1939 (III Rzesza).
Baretka: Krzyż Żelazny II Klasy (1914) z okuciem ponownego nadania 1939 (III Rzesza).
Baretka: "Krzyż Honoru za Wojnę 1914/1918" (Niemcy, III Rzesza) – dla Frontowców (z mieczami).
Baretka: Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/42 – III Rzesza.
Umowna baretka: Odznaka za Długoletnią Służbę w Wehrmachcie (18 lat) – wersja Armii i Kriegsmarine (Wehrmacht-Dienstauszeichnung – Heer und Kriegsmarine) – III Rzesza
– połączone baretki Srebrnego Krzyża (II Klasy za 18 lat) i Srebrnego Medalu (IV Klasy za 4 lata).
Autor: SysMusDes, Licencja: CC BY-SA 3.0
Hanseatic Cross from Hamburg ribbon bar
Baretka umowna: Szturmowa Odznaka Piechoty w Srebrze (Infanterie-Sturmabzeichen in Silber) – III Rzesza.
Autor: Mboro, Licencja: CC BY 3.0
Umowna baretka: Odznaka za Rany (Verwundetenabzeichen) – Czarna (1918) – Cesarstwo Niemieckie.
Autor: Mboro, Licencja: CC BY 3.0
Umowna baretka: Krzyż Niemiecki w Złocie (III Rzesza).
Autor:
- Rank_insignia_of_General_of_the_Wehrmacht.svg: F l a n k e r
- derivative work: Hoodinski (talk)
Rang insignia of the German Wehrmacht, here shoulder strap “General of the branch” Heer to 1945.